Ik denk dat die oorzaak grotendeels wel klopt in haar hoofd en met haar manier van beredeneren. Ik vind dat haar verhaal er zeker mag zijn en dat er juist wel over geschreven moet worden. Maar er zal vast een onderliggend geestelijk probleem meespelen.
Ik vind het ook vrij ongezond om van je werk je leven te maken bijvoorbeeld.
Ik vind het apart dat je zulke boude uitspraken doet over aanleidingen en oorzaken. Je kunt echt heel slecht in het hoofd van deze persoon kijken en toch zo stellig hierover oordelen. Of heb je meer info dan dit artikel?
Uit het artikel:
Het laatste schooljaar, 2018/2019, krijgt ze opnieuw een moeilijke klas met een groepje jongens dat haar treitert. Ook nu ervaart ze te weinig steun van haar schooldirecteur. Stephanie gaat elke dag met tranen in de ogen naar school en weet niet meer wat ze moet doen.
Reken maar dat die jongens echt wel weten dat ze hier bedoeld worden als ze dit lezen (nu of later). Het wordt in het artikel aangehaald als 1 van de oorzaken dat ze uit het leven stapte.
Ja, dat snapte ik inderdaad wel, maar ik dacht meer dat er werd bedoeld dat anderen/de buitenwereld die kinderen zouden aanwijzen als factoren. Terwijl ik eerder denk: ja, zo zijn kinderen toch gewoon?
Tuurlijk klopt die oorzaak in haar hoofd, maar letâs face it: als je suĂŻcidaal bent, denk je niet helder. Dus een artikel schrijven over de redenen voor suĂŻcide van een enkele persoon, volgens die persoon, terwijl die persoon niet meer aanwezig is voor nuance en de enige bron die je verder aanvoert haar man is. Ik vind het riooljournalistiek. Als je zoân artikel schrijft, schrijf dan over het heftige perfectionisme dat haar dreef en de sombere periodes die ze meemaakte. Dan kan je de school best noemen als druppel die de emmer liet overlopen, maar de school en kinderen als hoofdreden aanvoerenâŠ
Neem bijvoorbeeld het arbeidsconflict: je wilt ondersteuning in de klas, je krijgt het niet (dat gebeurt wel vaker) en meldt je vervolgens af voor een vergadering (waarin je dit denk ik best ter sprake had kunnen brengen). Dan hekel je dat je werknemer naar de arbodienst stapt en zegt dat het een conflict is, maar: dat is gewoon een vrij logische stap? Ik vind het echt kwalijk om daar als krant over te schrijven als reden van suĂŻcide. Door dit op schrift te stellen valideer je die reden.
Reden dat ik hier zo van schrik is dat ik ook iemand met suĂŻcidale episodes en een zware depressie goed ken. Ik heb haar onwijs lief, maar haar manier van redeneren is af en toe zwaar onder invloed van depressie en medicatie. Had zij zichzelf in een van de suĂŻcidale perioden gesuĂŻcideerd met een afscheidsbrief, weet ik zeker dat er artsen, vriendinnen en exvriendjes in een soortgelijk verhaal zouden staan die dat simpelweg niet verdienen. Niet omdat hun acties niet ronduit kut waren, maar omdat die acties bij een gezonde persoon niet leiden tot suĂŻcide en je die personen dus niet het schuldgevoel van hef veroorzaken van suĂŻcide moet geven.
Als je suĂŻcidaal bent, kun je prima helder denken hoor. Ik weet niet wat je bron is?
En wat is precies je probleem met het valideren van haar gevoelens en ideeën?
Ik zie dit gewoon echt anders. Ik ben het wel met je eens dat er hoogstwaarschijnlijk een geestelijk probleem onder lag, maar ik vind wel dat haar verhaal op deze manier een podium mag hebben. Natuurlijk pijnlijk voor die school en directie, maar die hoeven hun handen ook niet in onschuld te wassen.
Ik bedoel niet dat je niet helder kan denken, maar, even denken hoe ik dit uitleg: de zaken die je als reden aandraagt, hoeven niet per se redenen te zijn. Jij ervaart ze als logische redenen, maar het zijn vaak zaken waar je zonder bijvoorbeeld in mijn eigen geval de depressie mee om zou moeten kunnen gaan (denk aan vriendinnen waar je mee verwaterd, een uitgaande relatie, problemen op je werk). Ik ben hier verder geen specialist in, maar heb in de bijstand van de persoon die ik hierboven noem wel met zowel psychiaters/psycholoog gepraat.
Het probleem met het valideren van gevoelens is dat je daarmee met een artikel als dit anderen schuld aanwijst. Ik vind dat je best haar ervaring mag valideren en mag erkennen dat het zwaar is (want zij voelt het zo, daar kan je niet om heen), maar niet als dat betekent dat je de ander ook de schuld geeft. Bijvoorbeeld dus de school, de leerlingen etc. Dit omdat een groot deel van de reden ook intern is en dus niet aan de school en leerlingen ligt. Ik zie niets in dit artikel waarvan ik denk: dat was echt op haar gericht. Eigenlijk zie ik vooral problemen die binnen meerdere scholen spelen (lastige klassen, gebrek aan handen in de klas) en ook lastig aan te pakken zijn Ă©n iemand die dat door perfectionisme en andere problematiek niet goed aan kon.
Edit: en dat wil niet zeggen dat er geen situaties denkbaar zijn waarin de school adequater met de problematiek om was gegaan. Door bijvoorbeeld te signaleren dat ze te hard werkte en begeleiding te bieden. Maar dat vind ik nog iets ander dan âschuldâ hebben aan.
Voor haar waren het dus wel redenen. Sorry, maar daar kan jouw mening weinig aan veranderen. En wie bepaalt met welke dingen je âzonder depressie mee om zou moeten kunnen gaanâ?
En ik denk dat de school echt wel een zekere schuld heeft en boete mag doen. Of zich in ieder geval eens goed achter de oren mag krabben.
Ik zeg daarom ook in mijn vorige bericht: ik vind dat je haar gevoel best mag valideren Ă©n kan erkennen en dat zij dat als zwaar ervaren mag hebben. Maar dat wil in mijn ogen niet zeggen dat mensen ook âschuldâ hebben aan haar dood. Die twee kunnen naast elkaar bestaan.
Ik vind daarom je ver weg moet blijven van het opschrijven daarvan. Als dat al bepaald moet worden, moeten we dat niet uitmeten in een krant, maar in de rechtszaal.
Dat ben ik dan wel weer gedeeltelijk met je eens. De gedachtegang hierachter is denk ik dat het verhaal in de rechtszaal een stille dood zou sterven, terwijl die vrouw juist een zekere vorm van aandacht voor haar verhaal wilde.
Maar ik geloof er eerlijk gezegd niet zo in dat het bestuur geheel zonder schuld is. Zal alleen nauwelijks aantoonbaar zijn.
Ik sluit me aan bij wat @Shaaar in haar posts hieronder uitlegt.
Kort door de bocht: de redenen voor haar suĂŻcide zoals ze in het artikel genoemd worden zouden bij iemand die verder mentaal goed in zijn vel zit niet tot suĂŻcide leiden. Zij zal dit persoonlijk vast als de oorzaak hebben gezien, maar objectief gezien zou ik het dus eerder de aanleiding noemen. De gedragingen van het schoolbestuur en de kinderen uit haar klas zijn echt heel vervelend, dat wil ik zeker niet ontkennen. Ik vind het echter niet fair om hun gedragingen in de media af te schilderen als oorzaak van iemand suĂŻcide, te meer daar ze (ondanks erg naar) ook weer niet als geheel onlogisch of uitzonderlijk overkomen (zie bijvoorbeeld wat @Shaaar zegt over het arbeidsconflict).
Dan kan ik alleen maar nogmaals dezelfde vraag formuleren: wie bepaalt of zulke zaken âbij iemand die verder mentaal goed in zijn vel zit niet tot suicideâ zouden leiden?
Ik snap je beredenering heel goed hoor, maar ik vind oprecht dat je dit niet zo stellig kunt zeggen.
Bronnen mogen, maar je kunt misschien ook je stelling ondersteunen met info uit bronnen (dan ga ik ervan uit dat dat klopt).
Oh ik vond de problemen juist erg specifiek en persoonlijk, waardoor de andere docenten op de scholen niet in dezelfde situatie zaten.
Er staat toch ook dat ze een angststoornis had en iets van een burn out heeft gehad ofzo? Dan is het toch een combinatie van factoren die los van elkaar miss niet tot deze beslissing geleid hadden?
@Twonights ik heb hier inderdaad geen bronnen voor, behalve mijn eigen common sense. Zoals Shadina het hierboven in mijn ogen prima verwoord.
Niemand bepaalt het, maar het feit dat het niet vaak gebeurt is toch wel de beste indicator van dat de meeste mensen bepaalde situaties aan kunnen. 70.000-100.000 mensen maken per jaar bijvoorbeeld een arbeidsconflict mee (https://www.arboportaal.nl/onderwerpen/verzuim-na-conflict), 80 procent van de leraren in het PO (onderzocht door CNV) geeft aan de werkdruk een probleem te vinden (https://onderwijs.cnvconnectief.nl/fileadmin/user_upload/PDF/SJ16_10-12.pdf). Ruim 140.000 mensen per jaar krijgen diagnose als burnout/overspannenheid (https://www.volksgezondheidenzorg.info/onderwerp/overspannenheid-en-burn-out/cijfers-context/huidige-situatie#node-nieuwe-gevallen-overspannenheid-huisartsenpraktijk). Terwijl er âmaarâ 1800 mensen vorig jaar suĂŻcide pleegden (note: het zijn er alsnog 1800 teveel).
Mensen zijn echt best veerkrachtig. Dat wil niet zeggen dat je slap bent als je die persoon bent die het niet aan kon, maar wel dat het echt lastig is om de oorzaak van suĂŻcide te reduceren tot enkele omstandigheden.
Ik reageer morgen op zijn vroegst, heb wat deadlines te halen vandaag. Vind het een interessante discussie.
Er is toch gewoon geen zwart/wit in deze discussie? Je kunt zowel niet zeggen dat deze problemen bij andere mensen niet zouden leiden tot suĂŻcide want dat weet je simpelweg niet maar je kunt ook niet zeggen dat deze problemen wel de oorzaak waren van de suĂŻcide.
Ieder persoon is zo ontzettend verschillend. Wat heeft iemand tot dusver meegemaakt. Wat is de erfelijke belasting. Draagkracht versus draaglast.
Je kunt uit 1 casus geen algemene conclusies trekken lijkt meâŠ
Wel vind ik het een beetje sensatie achtig hoe het op sommige media wordt benoemd en denk ik dat het noemen van die groep jongens in haar klas echt heel schadelijk zou kunnen zijn voor de kinderen en ik kan me niet voorstellen dat zij - met haar heldere verstand - dat resultaat najoeg.
Daar twijfel ik ook totaal niet aan.
@Shadina @Sundance ik snap dat gevoel heel goed, maar het is wel slechts een gevoel. Hoe dat arbeidsconflict tot stand kwam en verder verliep vond ik tamelijk persoonlijk lijken.
@Shaaar Ik vind het gevaarlijk om in te zetten op de veerkracht van de mens; niet elke persoon is veerkrachtig. Mooi aantal bronnen. Ik snap heel goed dat arbeidsconflicten zich aan de lopende band afspelen en ik denk dat bij deze vrouw haar persoonlijkheid en levensinstelling ook bijgedragen hebben aan haar dood, maar ik vind het nog steeds goed dat dit in de media kwam en dat ze niet postuum monddood is gemaakt.
Ja gek genoeg lees ik nooit een krantenkop âNederlandse man met blond haar en blauwe ogen mishandelt Nederlandse vriendin met eveneens blond haar en blauwe ogenâ