Ik vind het een moeilijke kwestie, maar hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik zeker word over mijn mening. Ik ben pro-euthanasie en ik vind dan ook echt dat hier in de komende jaren richtlijnen, trajecten en eventueel opleidingen voor moeten opgezet.
Als ik kijk naar mijn persoonlijke situatie en dat heb ik ook tegen mijn naasten verteld, zou ik niet verder willen dan 65-70 jaar als er geen oplossing is voor de chronische fantoompijn die ik nu heb. Een van mijn grootste wensen is nu dat ik zo’n traject in zou kunnen gaan en er licht is aan het eind van de tunnel. En dat vind ik nog ontzettend lang en ik weet zeker dat ik er ook zo over denk op die leeftijd. Mijn ouders zijn dan overleden en mijn kinderen oud genoeg om op eigen benen te staan en ik moet er oprecht niet aan denken om op bejaarde leeftijd ook nog te kampen met de pijnen. Dan maar dood, eindelijk rust en ik kan dan ook oprecht zeggen dat ik heb gestreden tot het bittere eind. Want ja, zo voelt mijn leven wel nu, een enorme strijd.
Ook als ik kijk naar de maatschappij, ben ik ervan overtuigd dat mensen zelf die beslissing kunnen maken, natuurlijk wel met begeleiding en een traject. Want zelfs voor mensen zonder lichamelijke problemen kan het leven ondragelijk zijn en een ondragelijke strijd. Ik ben er zeker van dat psychologen en psychiaters samen met de ‘patiënt’ kunnen bepalen of euthanasie op zijn plek is. Net zoals hierboven ook is gezegd, ik vind het betuttelend als we denken dat mensen dat niet kunnen. En daarbij vind ik ook het feit dat een situatie veranderlijk iets is waar teveel waarde aan gehecht wordt. Want een kleinkind, een beter verzorgingstehuis of betere antidepressiva of wat dan ook is voor de mensen die oprecht rust en dood willen en waarvoor het leven dus ondragelijk is echt geen verandering waardoor ze van mening zullen veranderen. En als er zo’n traject bestaat, neem ik aan dat dat dus ook bepaald kan worden.
Maar ik verwacht niet dat dat nog komt
