Ik had tijdens de coschappen een keer een man als patiënt en hij kwam samen met zijn vrouw. Deze man was echt zo’n typische vaatpatient, te dik, beetje rood in het gezicht, rokend. En zijn vrouw was zo’n typisch grauw, doorgerookt, mager mensje.
En ik vroeg of hij naast roken verder nog alcohol gebruikte of - rare vraag misschien - of hij drugs deed.
En hij zei toen heel joviaal: huhu, nee, verder doe ik niets, behalve mijn vrouw!
En ik weet niet waarom, maar er schoof gewoon een mental image naar voren van zo’n dikke man die op zo’n vrouwtje lag te zwoegen. Echt heel disturbing, en het ging niet weg. Ik probeerde het zo hard in mijn hoofd weg te duwen dat ik totaal blokkeerde. In mijn hoofd ging het echt zo: omg damnatio niet aan denken doe iets doe iets doe iets maar wat moet ik doen? In ieder geval niet hieraan denken. Kan ik nog lachen? Nee, dat is echt superweird, je bent die mensen al tenminste 5 seconden wezenloos aan het aanstaren als je nu gaat lachen lijk je echt een psycho en het wordt verdomme alleen maar langer doe iets doe iets. Gevoelsreflectie? Ja! Gevoelsreflectie is altijd goed, maar wat? Verzin iets verzin iets.
En uiteindelijk, na die mensen zo’n 10 seconden als een hert in de koplampen aan te hebben gestaard, zeg ik (en dit is niet mijn meesterwerk qua communicatie): OH, NOU, DAT KLINKT HEEL ERG FIJN!
En ik hoorde het uit mijn mond komen en ik wilde door de grond zakken. En die mensen zaten ook zo te kijken van: uhhh wat is dit voor een incapabele kwiebus en ik staarde een beetje schaapachtig terug en het was gewoon overall heel erg ongemakkelijk.
