Oef, ik heb zoiets ook een keer gehad tijdens een sollicitatiegesprek.
De manager die mij sprak zei na het eerste deel van het gesprek: ‘nou, ik zal ook even iets over mezelf vertellen: ik doe dit werk zoveel jaar blabla en ik vind het erg leuk want blabla.’ En toen uit het niets schakelde ze over: ‘het afgelopen jaar was erg moeilijk voor me, want ik zou gaan trouwen, maar mijn verloofde is ervandoor gegaan met mijn beste vriendin in de week voor de bruiloft. Mijn bruidsjurk hangt nog in de kast en ik weet niet wat ik ermee moet doen en het hele feest moest gecancelled worden en dat heeft me heel veel geld gekost.’
En zo nog vijf minuten door. En natúúrlijk vond ik dat heel erg voor haar, maar ik kende haar helemaal niet en het was zo ongemakkelijk verder. Ik merkte ook aan haar stem dat ze er nog best emotioneel onder was en ik dacht alleen maar koortsachtig: ‘waarom vertel je dit allemaal, WAAROM, wat moet ik straks zeggen, watmoetikstrakszeggenhelphelp.
Uiteindelijk zei ik: ‘goh, wat knap dat je er zo open over kunt vertellen.’
En toen was het heel lang stil en daarna ging ze weer verder over de baan. The cringe of it all.
Ik zat in een tweezits in de trein en wou mijn jas aan doen en toen leunde de persoon naast me iets meer mijn kant op en gaf ik haar vol een elleboogje. Ik zei nog sorry maar je hoorde echt zo tok.
En nu de grote vraag: ben je destijds aangenomen?
Daarnet op straat kruiste ik een man op de fiets en die maakte van die ‘dirty’ kusgeluidjes naar me tot ik omkeek, bah. Waarom blijven ze dat toch doen, heeft dat ooit al bij iemand gewerkt? Ik voel me er al 2 uur ongemakkelijk door 
( Dit gebeurde overigens ook nooit toen ik nog zwaarder was…
)
Ik kan er nog niet helemaal mn vinger opleggen maar ik stoor me aan deze toevoeging.
Omdat het niks met elkaar te maken heeft.
Echt hatelijk als mannen dat doen. Ik heb het echt vaak tijdens hardlopen dat er mannen (of jongens) kusgeluidjes maken of opmerkingen geven… 
Ik haat dat echt. Hier in het dorp hebben vuilnismannen ook nogal eens de neiging om uit het raam van de truck te hangen en te roepen. Doe gewoon normaal man.
Ik heb op mijn werk heel vaak dat mensen even op mijn stoel gaan zitten om met iemand te overleggen als ik even weg ben. Ik vind het dan als ik terug ben zo ongemakkelijk. Moet ik een opmerking maken? Het lief vragen? Staren? Wat doe je dan?
Ja, easy, maar ik maak het zo ongemakkelijk altijd. En dat heb ik eigenlijk alleen maar hierbij.
Hahaha, ja!
Maar dat kwam denk ik meer omdat ik ervaring had en een goede beschikbaarheid. Zij en ik hadden echt totáál geen klik en ik ben daar niet op een gezellige manier weggegaan😬
Ik vandaag ook een opmerking toen ik het zebrapad overs stak: " Nou Nou Fieiwiett! "
Ik ben dan eigenlijk benieuwd wat er gebeurd als je dit terug zou doen:
De moeder van mijn beste vriendinnetje is oprecht sip dat ze nu te oud is, dat bouwvakkers en vrachtwagen chauffeurs niet meer naar fluiten 
. Misschien kan je ze naar haar doorsturen.
Ik ben echt gemaakt van teflon, ik hoor/merk/voel dat nooit, maar als ik het een keer doorheb, wil echt graag overdreven dankbaar reageren: OMG dankjewel, dat is zoooooooooo een mooi compliment, ik kan het haast niet geloven. Je geeft mijn leven kleur en betekenis etc
Op 2, ik haat het als mensen dan de hoogte/laagte etc veranderen, daar heb ik nog geen aardige reactie op, maar ik zeg meestal: hee ik ben er weer (voor het geval ze dat niet doorhebben), mag ik mijn stoel weer terug?
Ik was net in een restaurant en ik wilde mn jas aandoen maar ik slingerde m’n mouw op de schouder van een man. En m’n mouw bleef daar ook wel een paar seconden liggen omdat ik het niet doorhad
Ik was een keer in een andere stad dan waar ik studeer, samen met een vriendin van mij. Ik liep gewoon nietsvermoedend door de hema, om daar een kopje thee te gaan drinken.
Ineens stond ik daar oog in oog met iemand die ik kende. Niet zomaar iemand, maar één van mijn docenten. We hebben altijd in kleine groepjes les en ik heb wel eens bij hem gestaan in de koffiepauze, dus hij kent me zeker.
Ik raakte een beetje in paniek, en ik wist niet wat ik moest doen. Besloot ik met mijn stomme kop dat het het meest logische was om WEG TE DUIKEN achter een kledingrek.
Mijn vriendin siste net iets te hard ‘is dat je ex? Hij keek echt raar naar je.’
Maar goed, toen moest ik dus nog achter dat kledingrek vandaan komen op een subtiele manier, terwijl hij me had zien duiken. Ik heb geen oogcontact meer met hem gemaakt en gedaan alsof er niks gebeurd is. Zo ongemakkelijk
Vandaag bij de tandarts ging ik weg, dus ik gaf de tandarts een hand en wilde de assistente ook een hand geven maar die stond met handschoenen aan instrumenten schoon te maken o.i.d. dus ze deed haar arm een beetje omhoog, volgens mij om aan te geven van kijk, handen vol dus ik kan geen hand geven…
En mijn hoofd maakte daarvan dat ik dan maar d’r arm heel awkward vastpakte en een beetje op en neer bewoog.
Haha dit is volgens mij zo’n veelvoorkomend ongemakkelijk moment. Zie het zo voor me in ieder geval
Haha, dat van je vriendins moeder doet me denken aan Dunya en Desie, toen Desies moeder verdrietig was dat bouwvakkers niet naar naar floten en zichzelf berichtjes op tv en rozen stuurde om te doen alsof ze een geheime aanbidder had. 
Ik liep vanmiddag door het winkelcentrum toen ik plotseling dorst kreeg en naar een bar ging om er om een glas water te kunnen vragen. De jongen achter de bar was ontzettend beleefd en aardig (nog meer dan normaal), maar ik was heel moe en zei vet hard/gemeen: “IK WIL EEN GLAS WATER!”, waarna ik hem 4 keer ofzo bedankte om het ~goed te maken~ en vervolgens MET HET GLAS IN MIJN HAND wegliep. Ik heb misschien wel 5 minuten ofzo met dat glas in mijn hand bij de roltrappen staan mediteren over wat ik met mijn leven moest doen voor ik de moed bij elkaar geraapt had om hem terug te brengen.
Heel ongemakkelijk dit. Ik heb al maanden stiekem verkering/date met een collega. Hij is een stuk ouder en heeft een kindje, maar het deert ons niet. We vinden elkaar echt oprecht heel erg leuk - het is dus geen scharrel ofzo.
Nu waren er al wel wat mensen die een vermoeden hadden, maar we hebben het steeds afgewend als iemand er tegen een van ons iets over zei. Ik heb mijn ontslag ingediend en ben over anderhalve week weg hier. Hij is op vakantie.
Ik ging net koffie halen voor mijn directe collega. Mijn telefoon lag nog op mijn bureau, maar mijn wekker ging af (reminder voor medicijnen).Toen ging ze die uitzetten en zag ze op de achtergrond een grote foto van hem met mijn hond. Dus ik kwam terug en toen vroeg ze heel hard (en zij gebruikt altijd achternamen) HEB JIJ NOU EEN FOTO VAN “JANSEN” OP JE TELEFOON?.
Ik heb maar gezegd dat het om de hond gaat en dat ik elke dag een andere foto erop zet van de hond… Ik heb er zo geen zin in dat dit nu uitkomt. Zeker nu hij op vakantie is.
Nice save!
Oh ja? Haha ik zou dit echt niet geloven