Haha, dat van je vriendins moeder doet me denken aan Dunya en Desie, toen Desies moeder verdrietig was dat bouwvakkers niet naar naar floten en zichzelf berichtjes op tv en rozen stuurde om te doen alsof ze een geheime aanbidder had.
Ik liep vanmiddag door het winkelcentrum toen ik plotseling dorst kreeg en naar een bar ging om er om een glas water te kunnen vragen. De jongen achter de bar was ontzettend beleefd en aardig (nog meer dan normaal), maar ik was heel moe en zei vet hard/gemeen: āIK WIL EEN GLAS WATER!ā, waarna ik hem 4 keer ofzo bedankte om het ~goed te maken~ en vervolgens MET HET GLAS IN MIJN HAND wegliep. Ik heb misschien wel 5 minuten ofzo met dat glas in mijn hand bij de roltrappen staan mediteren over wat ik met mijn leven moest doen voor ik de moed bij elkaar geraapt had om hem terug te brengen.