Hahaha ben dit topic vanaf het begin aan het lezen, maar ik heb ook zoiets gehad.
Ik werkte in een schoenenwinkel, en vaak vragen klanten dan om sokken/paskousjes om schoenen te passen. Dus een klant vraagt om sokjes.
Ik: “wilt u sokken of liever kaspousjes?”
Klant: “doe maar kaspousjes”
Ik vind dit soort versprekingen zó grappig. Echt, ik zit altijd als een kleuter nog een kwartier lang te grinniken om zoiets. Nu dus ook.
Zaterdag hadden wij ons belangrijkste evenement in Antwerpen. Er komt een klant aan en die is te laat en probeert haar te haasten om nog plaats te kunnen nemen in het auditorium. Die mevrouw loopt naar mijn collega (bae btw) en stapt per ongeluk op haar rok waardoor ze per ongeluk in haar ondergoed in de foyer staat.
Mijn collega staart haar aan en roept: “oei” maar blijft gewoon staan. Die mevrouw is niet beschaamd en stapt eerst naar de andere kant van de zaal om dan pas haar jurk aan te doen.
Ik ben atm in het buitenland voor mijn werk, maar ik spreek de taal hier niet echt. Tijdens de lunch werd er gepraat en toen gevraagd maar je spreekt deze taal ook toch? Ik: hmmm niet echt, ik kan het lezen, maar zo’n gesprek houd ik niet bij.
Om vervolgens gewoon in die taal door te praten…
ik ben Mn buurman maar gaan stalken met Engelse vragen. Maar voel me niet echt welkom hier… en ik zit hier nog wel even
Wauw wat onbeschoft! Snap helemaal dat je je dan niet welkom voelt!
Nou wat onbeschoft zeg! Kunnen zij wel allemaal Engels? Vind dat je best mag zeggen dat je graag wil dat ze Engels spreken
Een keertje was ik met mijn vriend in de supermarkt en we waren op zoek naar cheddar.
Dus wij zo elk in een ander schap kijken, hoor ik achter me: “heeeeej *vriend *, lang niet gesproken hoe gaat het ja Feyenoord hehe cool voetbal!” En weet ik veel wat voor geratel nog meer, die gast is echt vet druk en bleef maar kakelen tegen mijn vriend, zeker 5 minuten lang. Ik heb 5 minuten lang naar kaas staan staren.
Ik was vanmiddag in een Turks restaurant/eetcafé, en ik ging afrekenen dus ik stond bij de bali. Toen kwam er een Nederlandse vrouw binnen en die roept meteen naar die (Turkse) mensen: ‘Salaam aleikum! Zo zeggen jullie dat toch?’
Het was zo awkward al die medewerkers keken echt van wtf zegt deze vrouw??? en ze bleef ook nog even extra ongemakkelijk staan haha het was zo kut
Gelukkig ging ik weg
Gisteren had ik iets ongemakkelijks op werk. Ik had een klant aan de telefoon en herkende haar naam wel, maar verder wist ik niet meer goed wat ik voor haar had gedaan.
Dus ze had een paar vragen gesteld en daarna zei ze “ohja ik was nog benieuwd naar je vakantie! Heb je een leuke vakantie gehad? Je was een tijdje weg hè.” En ik dacht echt whuuuut? Ik weet niet wie jij bent. Had ik nu naar haar vakantie moeten vragen?
Mijn vakantie is al 5 maanden geleden.
Hahahaha ik stond een keer in de Marokkaanse super en komt er zo’n studentje binnen die waarschijnlijk ff lekker wilde connecten met de buurt
Gaat hij allemaal dingen in het Turks zeggen 
en die gast achter de kassa zo van Ehm meneer dit is een marrokaanse supermarkt
Ik moest een beetje hardop lachen in de trein haha 
Hahaha, ik heb een bandjesmedicatieangst, dus bestel ‘t altijd online. Of ik bel de assistente op een rustig tijdstip haha
hahahahaha ik voel je dilemma’s gewoon, om het dan steeds uit te leggen en daarna te denken scheisse HOUD NU GEWOON JE MOND.
Zoals mijn moeder zou zeggen:
“you’re only making it worse…”
Dit had ik laatst ook. Stond met mijn vriend in een winkel, hij komt een vriend tegen en ze beginnen te praten. Naast mij was een vrouw een armband aan het passen. Dat kon ik nog begrijpen. Loopt ze er zo mee weg. Dus ik tegen vriend “wow” en hij “nu niet, ben nu aan het praten”. Ik loop naar de kassa en dief loopt pijlsnel de winkel uit. Heb toen maar gezegd dat die mevrouw net een armband gestolen had. Loop terug naar vriend en toen vroeg hij wat er was. Voelde mij toen ook behoorlijk onzichtbaar.
Ik had zojuist een zakelijke afspraak met een vertegenwoordiger waar wij als bedrijf een dienst van gaan afnemen. Een hele amicale kerel, en zo gedroeg hij zich de eerste keer dat ik hem ontmoette ook al (na de afspraak hele ‘gezellige’ linkedin berichten sturen/telefoonnummer vragen - ik heb geen zakelijk nummer maar gebruik die wel af en toe daarvoor - en dan zeggen ‘ik zal je niet stalken hoor’).
Vandaag was niet anders. Hij had me een appje gestuurd dat hij iets later was. Tijdens het gesprek meldde hij dat hij mijn whatsapp maar saai vond want ik had geen foto (heb ik wel, maar heb zijn nummer niet opgeslagen dus dat ziet hij niet) en meer van dat soort ongein. Ik heb het maar genegeerd.
Omdat ik een gebreid truitje aan heb en mijn haren vanochtend gewassen ben ik al de hele dag statisch geladen en uitgerekend bij deze meneer sprongen letterlijk de vonken over toen we elkaar na afloop de hand schudde. Hij benoemde het en ik werd echt enorm rood. Laat nou precies dat deel van het gesprek door de directeur zijn opgevat 
Mijn vriend en ik kochten vandaag condooms. Vraagt hij bij de kassa, terwijl hij al aan de beurt is: doen we dit van onze gezamenlijke rekening? De vraag was bedoeld voor mij, maar hij staat recht tegenover de caissière en kijkt haar aan. Jezus, vriend 
Dus ik zeg: ja, dit is toch iets wat we samen ehh… gebruiken. Ondertussen kijkt de caissière geanimeerd toe. Ze doet haar best om niet te lachen, wat mij absoluut niet lukt. Ik krijg de slappe lach, maar het gaat volkomen langs mijn vriend heen dat dit best een ongemakkelijke/ onhandige situatie is. Hij zegt heel serieus iets van ‘Ja dat is zo’ en pakt onze pinpas. Als de caissière ons een fijne dag wenst kan ook zij haar lach niet meer inhouden. Mijn vriend kijkt ons aan alsof wij gek zijn, terwijl hij de veroorzaker is 
Altijd kom je mensen tegen wanneer je er NIET klaar voor bent en er niet op je best uitziet. Gisteravond zat ik doodleuk met een vriendin in de tram en bleek de mooiboy van mijn buurt de conducteur op locatie te zijn. Hij kwam onze kaarten controleren en we geven onze kaarten tegelijk aan, dus dat was al ongemakkelijk. Ik wist ondertussen niet waar ik moest kijken. Dat voelde als de langste tramrit van mijn leven.
Staan we een paar uur later in de tram terug, is hij dus WEER de conducteur (no shit, het is dezelfde lijn, maar toch).
O ja, op een zaterdag was ik met 3 andere meiden aan het werk op kantoor. Verder was er niemand, behalve een gozer die ongemakkelijk binnenkwam en ergens in een hoek ging werken met zijn muziek hard aan. De rest van de dag hebben we hem niet gehoord of gezien.
Een paar dagen later belde ik ICT en raad eens wie ik aan de lijn kreeg…
Hij: Wat deed jij hier zaterdag?
Ik: Uhhh, was jij dat? (Ik kende hem niet)
Toen volgde wat small talk en hoorde ik hem zeggen tegen zijn collega die ik wél ken (ik heb lange tijd met ICT in dezelfde ruimte gewerkt):
“Nee, dat kan ik echt niet zeggen tegen Griselda”
Ik: Wat?
Hij tegen mij: Griselda heeft curves…
Ik zat er met mijn mond vol tanden en kon nog net uitbrengen dat dit niet de plek en tijd was daarvoor.
Uiteindelijk bedankte hij me ook nog eens “voor het leuke gesprek”.
Of zoals mijn moeder zou zeggen: ‘je wrijft in de vlek.’
Ik wrijf vaak in vlekken.
Post nl kwam met pakketje. Ik doe open in mn fancy sportkleding. Zegt hij: pakketje voor (naam v man)? Ja klopt. Dus hij zei: dat ben jij niet… dat is zeker je… man. Ik zo: ja klopt. Hij: jammer. OKAYY hahahha