Een collega van mij is ook ‘stiefmoeder’ en haar stiefkinderen zeggen dan, dit is mijn stiefmoeder maar we noemen haar liefmoeder.
Ik vond dat zo aandoenlijk toen ik dat hoorde. Ze zijn 4 en 7.
Ik hoop dan dat als het iets wordt tussen mij en mijn date dat zijn zoon ook zo over mij zal denken al is dat nog heeeeel ver in de toekomst.
Mijn moeder heeft mij verlaten toen ik 1 was en het contact verbroken toen ik 5 was.
Op school moesten we een moederdag cadeau maken en op moederdag sprong ik op haar bed en zei: ‘ik zie mijn mama niet meer dus nu ben jij mijn mama’. En dat is altijd zo gebleven. In mijn ogen is zijn mijn moeder, omdat zij mij wél heeft opgevoed. En toen ik 12 was kreeg ze ook de voogdij over mij.
Wat mooi dat jouw moeder dat zo voor jou doet/heeft gedaan, en dat je dat zo voelt. Dat is liefde.
Haha mijn ouders hebben allebei zoiets gedaan.
Toen er nog grensbewaking was naar Duitsland wilde mijn vader daar langs, en toen vroegen ze of hij wiet bij zich had. Hij vond dat zo’n domme vraag (of iemand ja zegt) dat hij heel sarcastisch antwoordde: "Ja, kilo’s 
". Die fout heeft hij ook maar een keer gemaakt want hij zei dat zn auto daarna bijna gestript werd en dat het superlang heeft geduurd.
En later was hij een keer met mijn moeder, en toen de douanier toen aan mijn vader vroeg of er verboden spullen in de auto lagen, vond zij het leuk vanuit de bijrijdersstoel om ‘SEMTEX!’ te sissen. Nou, nog een keer hele auto overhoop en m’n vader was behoorlijk pissig op mn moeder.
@Banananana, snap dat het niet onaardig was bedoelt hoor! Vond de opmerking wel grappig haha
Oooooh, ik lig in bed en ik moet net denken aan echt het meest ongemakkelijke moment uit
2018. Echt stom dat ik ‘m nog niet gedeeld heb.
Ik was afgelopen maand in Milaan in een heel chic hotel. We zouden naar een restaurant gaan maar omdat het regende hadden we een taxi besteld bij de receptie van het hotel. Eenmaal bij de voordeur bleek dat de taxi een straat verderop zou voorrijden, dus we moesten een stukje lopen. Toen liep er dus een portier mee met een paraplu die hij al lopend boven mij wilde houden onderweg naar de taxi? Maar ik had zoiets dus nog nooit meegemaakt en ik schaamde me ook een beetje ervoor dat zo’n man mij droog moest houden dus zeg ik tegen hem ‘it’s okay, you can take the umbrella’. Toen liep ik dus in de regen en die portier liep dus naast me met die paraplu en volgens mij dachten we allebei wtf is dit. Het was echt mega awkward want die man liep nu voor niks mee en ik werd ondertussen nat geregend…
Man man man, degene waar ik mee was ging later kapot van het lachen in de taxi. Hij had overigens zelf een eigen paraplu gekregen van de portier…
Sterker nog, ik zou overwegen om een klacht in te dienen. Zuur als ik ben
Een vriendin van me liet een keer een foto zien van drie mannen en ze zei erbij dat het haar neven waren. Een vriendin die ook meekeek zei ‘Oh links is best knap, niet wat voor jou Linus?’ Dus ik zei… ‘Nee, doe de middelste maar.’
Middelste was haar vader. En ik ben daar nog best vaak thuis geweest 
Ik liep laatst in de jumbo met een vriendin en zag daar een jongen die ik herkende. Ik liep samen met deze vriendin naar hem toe en vroeg of hij Rens was en of hij op mijn basisschool had gezeten. Hij knikte maar keek me wel een beetje raar aan. Toen ging ik een heel verhaal ophangen over dat we vroeger altijd Bobo gingen spelen op de computer en dat hij een paar keer bij mij langs is geweest. Nadat ik dat hele verhaal had opgehangen zei hij: “Ja leuk verhaal, maar ik ben in groep drie van [mijn basisschool] af gegaan.”
Basically komt mijn extreem goede geheugen soms wel van pas, maar soms kan het ook zeker voor ongemakkelijke momenten zorgen… vooral als die mensen niet zo’n goed geheugen hebben als jij…
Gisteren waren m’n vriend en ik bij m’n ouders en ze hadden speciaal donuts en van alles en nog wat in huis gehaald, dus heb de hele dag lopen vreten. ‘s Avonds zitten we met z’n allen op de bank en stelt m’n vriend aan me voor om naar bed te gaan. Dus ik: “ja, dan kan ik ook niks meer in m’n mond stoppen”
Beseffende dat dat enigszins fout klonk, zei ik er snel achteraan: “qua eten dan”
…
Hahaha heel herkenbaar dit. Ik ben soms ook bang om over te komen als een stalkende creep door m’n goede geheugen, en het is ook soms lastig inschatten of iemand je nog herkent of niet (hoewel iedereen daar wel last van zal hebben).
Whaha ik vind die toevoeging het juist fouter/dubbel maken 
Hahaha ja dat was ook, maar was de eerste reactie die in me opkwam. Zo dom
Op het 30-jarig huwelijksfeestje van mijn ouders waren een paar buitenlandse cateraars die het diner serveerden. Op een gegeven moment vroeg één van die cateraars in de keuken (in het Engels) aan mij hoe het bordje moest worden opgemaakt. Toen reageerde ik: “I am not sure, she is the chefcock”, (en wees naar mijn moeder). En schrok zo dat ik direct weg liep.
Omg dit doet me denken aan die keer dat ik in Utrecht liep en van een afstandje een bekende aan zag komen lopen, maar we kregen telkens geen oogcontact. Toen we elkaar bijna passeerden zei ik heel enthousiast hoi! En ze zei, iets minder enthousiast, hoi terug. Dus ik vraag hoe gaat het nou met je, woon je nog steeds hier? Zij een beetje ja, ja, nog steeds, ja goed hoor. Ik dacht dat ze geen zin zou hebben in een gesprek dus ik zei nou succes nog met je studie! Zij bedankt en we gaan ieder onze eigen weg.
Ik zit me onderweg naar huis telkens af te vragen van welke studie of activiteit ik haar ken en ineens valt het kwartje… ik ken haar van The Voice 
Hahaha oh nee!
Ben wel heel benieuwd wie het was
Geen specifiek moment, maar met bellen haat ik het altijd zo erg dat als het half stilvalt, je dan allebei tegelijk begint te praten (en weer stopt omdat je elkaar hoort praten). Aaaargh
Ik heb dit zo vaak
En wat het nog erger maakt ‘oh sorry zeg het maar’ ‘nee zeg jij maar’ ‘nee wat wilde je zeggen?’
Hahahah ja en dat dan oooooooook weer door elkaar, een oneindige neerwaartse spiraal