Ik had een tweede intakegesprek bij een psychische instelling (niet waar ik nu zit) en ik was samen met mijn moeder gegaan, omdat ik na het eerste intakegesprek van de zenuwen ziek was geworden. Gesprek verliep moeizaam, want de man die het gesprek hield was niet echt prettig. Hij maakte opmerkingen over dat ik hem niet aankeek (duh), over mijn opleiding en over mijn lichaam (waarom eet je zo weinig als je al dun bent?).
Het gesprek was afgelopen en ik en mijn moeder stonden op om onze jassen aan te doen. Meneer stond ook op om de deur open te doen, maar we stonden nog bij zijn bureau. Opeens uit het niets zegt hij tegen mijn moeder: “U bent lang”
Dus mijn moeder zegt een beetje verbaasd: “Ja…”
En meneer kijkt naar mij met grote ogen: “Maar zij is klein”
Ik stond er een beetje lullig bij, want ik weet heus wel dat ik klein ben en dat de rest van mijn familie lang is.
Mijn moeder: “Ja maar ze is echt van mij”
Die man: “Ja maar dat kan niet!”
Nu stonden ik en mijn moeder met een mond vol tanden. Nou als je het voor elkaar krijgt om mijn Hollandse moeder stil te krijgen, dan heb je echt wat raars gezegd.
Die man: “Hoe lang is haar vader?”
Mijn moeder: “Gewoon 1.75m”
Die man: “Maar dan moet zij (ik dus) toch wel net zo lang als u zijn.”
Anyways, wij gingen naar huis. Ik heb een week lang alleen maar kunnen huilen, omdat ik dacht dat ik verwisseld was. Mijn ouders waren er ook misselijk van, want hadden ze mij meer eten moeten geven etc. etc. Ik kon niet meer naar mijn moeder d’r familie en hun 1.80m+ genen kijken, want misschien was ik verwisseld of had ik een lichamelijke stoornis.
Vorig jaar had ik voor de lol een DNA test gedaan vanwege mijn achtergrond en… ik ben toch echt familie van mijn moeder. Dus dikke middelvinger naar die man.
TL;DR: Een psycholoog zegt uit het niets dat ik niet het kind van mijn ouders kan zijn of dat er lichamelijk iets mis met me is.
richting hen.