Haha dit zijn ook precies mijn ouders. Zo irritant. Heb al mijn hele leven een wit gezicht, snap niet dat ze dat elke keer weer moeten benoemen. Alsof ik er iets aan kan doen.
Wat een kakopmerking,snap sowieso niet dat mensen maar zomaar aannemen dat je kinderen wilt en/of kunt krijgen. Zo logisch en vanzelfsprekend is dat niet. Ik hoop dat we binnenkort mogen lezen dat je zwanger bent!
Mijn schoonmoeder die tegen mijn vriend zei âjullie voorlopig maar even niet hĂ©?â (kinderen dus). ik WIL geeneens kinderen en wat bemoei je je met mijn baarmoeder.
Zo is ie beter.
Mân vader gebruikt ook vaak âpipsâ om mij te omschrijven. Ik vraag me af of mensen van onze leeftijd dit woord ook gebruiken of dat het gereserveerd is voor vaders:â)
Dat bleek zien schijnt voor veel mensen een probleem te zijn hĂš. Lekker boeiend toch dat iemand er bleek uitziet? Ik krijg ook zo vaak zulke opmerkingen, en dan nog de opmerking dat ik naar de zonnebank moet of even in de zon moet gaan bakken. Nee!!! Dat wil ik niet
Oooh altijd maar die opmerkingen over mân bleke huid, om gek van te worden idd. Als mensen vragen/zeggen âWaarom ga je niet even lekker obder de zonnebank?â zeg ik tegenwoordig: âOh ja, lekker, kanker krijgenâ en dan zijn ze stil
Wat betreft kut opmerkingen op mân figuur is mijn moeder echt de kampioen. Die kan uit het niets ineens een link sturen van een webshop met plus size mode en dan zeggen: ja h&m pas je toch niet. Ze zegt ook standaard dat ik alles een maatje groter moet hebben. En bedankt! Mân kleding past primaâŠ
Mijn moeder maakte vroeger ook vaak goedbedoelde opmerkingen over mijn gewicht. Uiteindelijk, na heel vaak gezegd te hebben dat ik het vervelend vond, ben ik zoân 10 jaar geleden één keer echt heel goed boos geworden (wat ik niet gauw ben) en heb ik duidelijk gemaakt dat ik dit soort opmerkingen echt nóóit meer wil horen. Ik had het niet verwacht, maar het is daarna ook echt helemaal opgehouden. Zelfs toen ik een paar jaar later in korte tijd 20kg aankwam door bepaalde medicatie. Ik hoop echt voor de andere forummers dat jullie moeders er ook een keer mee kappen, het is zoooo vervelend!
En zoiets heb ik gedaan nadat ik de opmerkingen over mijn bleke huid spuugzat was. Ben toen gaan carnavallen als Sneeuwwitje en heb wat opmerkingen teruggekaatst naar wat specifieke mensen. Er is nooit meer wat over gezegd
Edit: ging even op in de sfeer van dit topic. Heel knap trouwens dat je dat zo hebt opgelost met je moeder. Het is soms niet niks om je grenzen aan te geven tegenover je ouders. Hun opmerkingen zijn vaak goedbedoeld, maar dat maakt ze nog niet waar of prettig
Wow, dit is niet eens een âgoedbedoelde maar per ongeluk wel beledigenâ opmerking. Maar echt gemeen?
Je mag volgens mij geen gewichten noemen maar ik geniet van je middelvinger hoor
Dat je nog bij haar langs gaat johâŠ
Ik herken dit ook heel erg in het gedrag van mijn moeder. Die is ook al wat ouder dan de gemiddelde ouders (ook richting oma leeftijd). Vroeger heeft die mij enorm op dieeten zitten pushen en altijd opmerkingen over mijn gewicht of uiterlijk. en soms nog steeds, tot ik een paar jaar terug heb gezegd dat ik het echt oprecht enorm kut vind de hele tijd om zulke opmerkingen te krijgen. Denk echt dat het een beetje een generatie ding is.
Zeker waar, de moeder van mijn vriend en haar moeder waren ook zo. Mijn schoonzus heeft 2 kinderen gehad en is heel slank. En aan de lopende band kreeg zij; wat een lijntje he, zijn daar 2 kinderen uit gekomen. Dit kwam dan vanuit de oma van mijn vriend.
De moeder van mijn vriend die heeft er een taak aan om mij met regelmaat aan te spreken om mijn gewicht. bijvoorbeeld; âzou je dat wel pakkenâ dat soort opmerkingen. Ik maak er nu zelf ook maar opmerkingen over door erop te reageren met: " Ik hou gewoon van lekker eten. En als je niet wilt dat mensen het niet pakken, zet het dan niet neer. "
Boooooooom heel goed van je!! Ja, inderdaad⊠zet het dan niet neer ofzo. het is niet voor de sier. Vind het zo stom soms, voorheen dan kwam het ook zo onverwachts (ook opmerkingen van andere mensen) dat ik soms niet eens wist wat ik moest zeggen.
Waaaaaaauw. Waar halen mensen het lef vandaan, helemaal als ze nieuw zijn ergens.
Op het werk, in een gesprek over de mogelijke aanpak van een groot project dat we zouden moeten uitwerken, maar helaas de tijd niet voor vinden:
Ik: âHet is zo jammer dat we er geen tijd voor hebben. Het interesseert me namelijk heel erg. We moeten zeker < relevante info en nieuwe insteek over het project > meenemen hierin. In mijn vrije tijd lees ik namelijk regelmatig overâŠâ
Collega die HR-directeur is: âAh ja, jij hebt geen kinderen en daarom weet je dat.â
Uhhh wtf. Ik denk dat ik die dingen weet dankzij mijn breed interessegebied, intelligentie en passie voor mijn job en de materie, en dat het niet aan mijn niet-bestaande voortplanting ligt. Ik vond dat super ongepast en zeker van een HR-directeur. Op het moment zelf was ik te flabbergasted om iets te zeggen en ik wou vooral mijn punt overbrengen in die zakelijke meeting, dus ik ben er toen niet op ingegaan. Achteraf heb ik wel gezegd aan mijn baas hoe kut ik die opmerking vond, en hij was er - gelukkig - ook heel kwaad voor en vond het ook zo ongepast. Voelde wel als een grote steun.
Ik heb haar trouwens nog maar 3 keer gezien, en het is al de 2e keer dat ze zoân opmerking maakte. De eerste keer dat ik haar zag, stelde ze zichzelf voor als iemand die in de eerste plaats mama, in de tweede plaats echtgenote en in de derde plaats pas zichzelf is.
Dit lijkt zo extreem gefocused op haar kinderen hebbend. Alsof ze zichzelf wil overtuigen dat ze genoeg tijd aan haar kinderen besteed naast haar baan en andere verplichtingen âMeer mama dan wat dan ookâ Maar intussen wellicht niet tevreden is met hoeveel energie ze aan haar baan kan besteden naast een gezin hebbend, en het dan lastig vindt als iemand anders (jij) wel extra dingen leest en bijleert.
Inderdaad, dat gevoel heb ik heel erg bij haar. Maar dan denk ik: het is bij haar een bewuste keuze geweest om kinderen te hebben. Je weet dat dat veel tijd inneemt. En of het bij mij een bewuste keuze is of niet dat weet ze niet want ze kent me amper. Ze weet wel dat ik door de workload veel te veel werk (gemiddeld 11u per dag, en vaak ook nog in de weekends) dus daarom vind ik het al helemaal niet fijn dat ze dat zo doorsteekt. Ik doe ook maar mân best, en hoe ik mijn vrije tijd indeel is mijn eigen keuze. Daarnaast weet ze niet dat ik afgelopen jaar, naast alles, het ook heel zwaar gehad heb (pijnlijke relatiebreuk na 11 jaar, verhuis midden in corona-periode, huis verkocht, goede vriendin die ongeneeslijk ziek geworden isâŠ). Dus wie is zij eigenlijk om te judgen over mijn vrije tijd.
Sorry, even een frustratie die eruit moest
Mijn relatie is een aantal maanden geleden uitgegaan nadat mijn vriend vreemd was gegaan. Collega een paar weken later: âEn, ben je er al achter hoe je dit (ze bedoelde het vreemdgaan) hebt kunnen laten gebeuren?â
Echt wtf