Nee ik heb echt geen flauw idee! Dit is echt alle informatie die ik heb uit het voorstel:
It is a repeated measurements design. power = 0.8, alpha = 0.05, test two-sided, rho = 0.9. Minimum sample size per group is 73.
Sometimes it says cohen’s d is 0.3 and sometimes 0.4.
Ik kom met een MANOVA via G*power wel uit op een total sample size van 73, maar het moeten er dus 146 zijn… Dus ik heb geen idee hoe en met welke test etc.
Oke laatste ideetje (waarschijnlijk denk je echt van ‘neehee zo zit het niet’ haha maar wie weet): kan het zijn dat als de interventie niet blijkt te werken de groepen opnieuw ingedeeld worden voor de tweede interventie en dat het dus meer een 2x2 design is? En dat je dan per interventie in totaal 73 mensen nodig hebt en in totaal dus 146? Of dat het op een andere manier te maken heeft met de tweede interventie? Of dat er nog met een andere variabele nog een set cellen gecreëerd wordt? (Bijv gender of zo)
Vind het namelijk wel heel toevallig dat je wel op 73 uitkomt. Hoe kan dat eigenlijk als je 2 groepen hebt aangezien het geen even getal is?
Haha ik vind het wel een heel erg goed idee! Maar nee, zo is het inderdaad niet.
Dus de interventie is als volgt:
Mensen worden in gedeeld in groep A, interventie groep, of groep B, controle groep. In de controle groep heb je gewoon pech. In de interventie groep krijg je eerst interventie 1. Blijkt na afloop dat dit niet genoeg geholpen heeft, dan krijg je ook interventie 2.
En in totaal moet iedereen 4x alle vragenlijsten invullen.
G*power geeft dan dit, maar ik denk dat ik de verkeerde test heb. Ook omdat ik nergens rho hoef in te vullen of hoef te zeggen dat ik tweezijdig test (maar ik heb al een tijdje geen statistiek meer gehad, dus ik doe vast iets fout).
Goed idee dat het raar is om 73 man voor 2 groepen te hebben. Ik zou willen dat er in G*power stond: total sample size per group, maar helaas… haha.
Edit: oh en die interventies zijn dus al effectief gebleken, alleen niet samen. De tweede kost veel meer geld, vandaar dat we kijken of deze 2 samen goed werken.
Ik weet niet direct het antwoord op je vraag. Maar Je vult in dat er twee groepen zijn, maar zijn er niet eigenlijk 3 groepen?
Controle
Groep die interventie 1 krijgt
Groep die interventie 1 en 2 krijgt
wat een super goed idee! het zou best kunnen. alleen geeft ie dan een total sample size van 46 ipv 146… maar het klinkt inderdaad heel logisch wat je zegt, zo had ik het nog niet bekeken!
Maar dit is toch heel raar? Dat je meer groepen hebt en dat je dan minder proefpersonen in totaal nodig hebt? Ik heb het idee dat dat programma toch iets anders aan het doen is dan wij denken 
Echt labwerk soms… ik vanmorgen met gevaar voor eigen leven 11 km door de sneeuw ploeteren voor een experiment wat niet makkelijk te verplaatsen was, had ik te weinig cellen, kon ik weer terug naar huis 
Ik voel je frustratie gewoon, 90% van de redenen dat ik op het lab beland ben waar ik zit is denk ik gewoon dat hier dingen vrij goed georganiseerd zijn (niks is perfect maar goed, onze FACS koelkast is wel ingericht met vakjes op kleur en dan op oplopend CD-nummer love it). Al raken er bij ons ook wel dingen kwijt natuurlijk. Wel heel irritant als je collega’s niet aan een gezamenlijk systeem willen werken lijkt me! Kan zo slecht tegen dat soort on-collegialiteit. Net als wanneer mensen stocks op maken en niet aanvullen, waarom???
Yay!! Gefeliciteerd 
't Lab van m’n laatste masterstage had twee fulltime labmanagers (dus niet analisten/staf die naast hun andere werk ook de stocks bij hielden, het was letterlijk hun enig taak) en was nog steeds zo’n gigantische chaos echt hoe dan. Of nou ja ik weet eigenlijk wel hoe, niemand werkte daar gewoon mee en alles was ieder voor zich, ook elk gezamenlijk apparaat wat we hadden was gewoon shit die ooit achter was gebleven van een groep die met pensioen ging of ging verhuizen naar een plek waar ze wel gewoon gezamenlijke centrifuges hadden. Ik snap echt niet hoe mensen het daar vol hielden haha
Zoo dit is bij ons ook echt problematisch. Iedereen heeft bij ons een “taakje” en mijn taak is om aliquots te maken van bepaalde componenten in een kweeklab. Ik werk daar zelf niet mee maar vond het een prima taak en ik heb al miljoen keer gezegd; geef het even aan als er nog 2/3/4 staan, dan vul ik het op tijd aan (want; zie het zelf dus niet) en iedere keer komen dezelfde mensen: Ja de trypsine/penstrep/fbs is NU op en ik heb het nodig. Kan die flessen ook niet ontdooid toveren dus naja dan hebben ze maar even pech, haha.
Wij werken trouwens met elabjournal (om ook even te reageren op @Ovenschaal) , en moeten daar alles wat we bestellen in zetten. De PI’s kunnen dan de hele voorraad zien dus als er iets besteld moet worden wordt er door hen altijd gekeken of dat al in voorraad is. Is ingevoerd nadat we inderdaad zoveel (drie) dubbel bleken te hebben en sommige dingen al jaren stonden te verpieteren omdat er steeds nieuw werd besteld. Maar het is volgens mij echt labmens eigen om te hoarden, iedereen wil alles voor zichzelf want ze vertrouwen niemand XD
Ik als sociale wetenschapper die dit leest: 
Bij ons waren wel een tijdje de post-its steeds op
Hoi ben ik weer met m’n anxiety
Hoe was het voor jullie om te beginnen met een phd? Ik werk nu als research master student stagiaire bij verschillende studies en voor mijn thesis analyseer ik nu de resultaten van een bepaalde vragenlijst. Ik krijg heel erg weinig begeleiding en zoek alles dus zelf uit, maar heb wel een wekelijkse meeting met de phd student, post doc, en professor die supervisor is. Over het algemeen denk ik elke keer wel dat ik iets goeds geproduceerd heb, en dat het nuttig is, maar elke keer na die meeting heb ik juist het idee dat ik alles fout heb gedaan. Dit is de allereerste keer dat ik überhaupt met dit soort data werk, en omdat ik niet op de universiteit kan werken moet ik het met mijn eigen programma’s doen dus ik heb mezelf ook tegelijk R geleerd om de data te analyseren. Bij de wekelijkse updates krijg ik geen bevestiging dat mijn werk goed/nuttig is, alleen pointers waar ik nu iets aan moet doen. Ik snap dat ik evht geen krul en pluim ga krijgen elke keer en dat verwacht ik ook niet. Ik krijg alleen al hartkloppingen als ik aan die meetings denk en nu 2u later, voel ik me nog steeds enorm terneergeslagen. Gaat dit gevoel voor incompetentie ooit weg? Kan ik over 5 jaar lachend terug kijken op hoe onzeker ik was en dat ik nog zo jong was?
Ik vroeg trouwens een tijdje terug hoe lang data analyse duurt en ondertussen ben ik er ook al een leven lang mee bezig haha, ik heb duidelijk geen idee van hoe het eraan toe gaat.
Klinkt stom! Heb je iemand met wie je dit kan bespreken? Lijkt me geen fijne situatie en ik kan me voorstellen dat je veel meer uit je stage kan halen met iets meer hulp. Studenten begeleiden is ook vaak gewoon iemand taak, waarvoor ze betaald worden. Je bent ze dus niet tot last door meer hulp te vragen.
Ik moet zeggen dat ik juist heel erg heb moeten leren om hulp te vragen. Ik werd wel echt ingewerkt en af en toe wat opzoeken is natuurlijk logisch maar ik ben zeker op weggeholpen. Ik nam ook echt een project over dus het hielp dat ik daar mee ingewerkt werd en daarnaast mezelf R kon leren.
Ik zou dit kunnen bespreken met mijn begeleider (ook supervisor van dit onderzoek) maar hij reageert nooit op mijn emails, herinnering emails, of herinnering herinnering emails :’) De phd student reageert wel dus ik vraag hem wel eens dingen, maar hij is ontzettend chaotisch en ik ben het tegenovergestelde. Ik kan hem niet altijd volgen en hij heeft ook weinig tijd om me dingen dan evht duidelijk uit te leggen, waardoor ik die meetings weer uit ga met een paar bullet points en veel vraagtekens. Afgezien daarvan weet ik niet wie ik om hulp kan vragen, aangezien wij de enige twee mensen zijn die met dit onderzoek werken. De post doc en professor kennen de data eigenlijk niet goed genoeg om vragen aan te stellen. Maar misschien moet ik gewoon eens een heel verslag schrijven en dan specifieke vragen, dat opsturen, en dan m’n eerstgeborene opofferen aan de duivel om de kans de vergroten dat m’n supervisor ook echt terug mailt deze keer 🥲
Ik vind het juist wel fijn om te lezen dat dit er “gewoon bijhoort”. Ik krijg nu iets minder het gevoel dat ik gewoon te dom/langzaam ben hiervoor. Je noemt wel dingen om te doen waar ik in mijn stress nog niet aan gedacht heb, dankjewel, daar heb ik wat aan en ga ik doen.
Ik moet ook wel zeggen dat ik mijn supervisor heel eng vind haha. Hij is het hoofd van de afdeling en ik heb echt het idee alsof het een administratief foutje was dat hij mijn officiele begeleider is, terwijl ik zeker weet dat hij dit zelf heeft toegezegd. Volgende week ga ik na de meeting vragen voor een persoonlijk feedback gesprek oid. Alles is helaas nog online dus ik ben dan wel weer afhankelijk van emailen maar waarschijnlijk weet hij nog wel wie ik ben als ik direct voor of na de meeting email :’)
Ik denk dat iedereen (misschien zelfs ook wel hoogleraren) weleens last hebben van het imposter syndrome hehe. Maar vervelende situatie! Ik gooi nu ook maar wat ongevraagd advies op je af, maar mocht je dus nog een PhD gaan doen, let dan ook vooral op wie je begeleider zal zijn. Helaas gaat het bij heel veel mensen in mijn vakgebied (sociale wetenschappen) op deze manier (dus bijna geen begeleiding, weinig contact, weinig bemoedigende woorden). Een fijne begeleider kan dan echt het verschil maken tussen 4 matige jaren waarvan je hoopt dat de tijd magisch heel snel gaat of 4 jaren waar je het prima naar je zin hebt.
Heb je geen statisticus op de afdeling? Tijdens mijn Phd kon ik daar ook terecht om gerichte vragen te stellen of de gebruikte methodes wel goed zijn. En verder toch meer vragen aan die Phd student hoor. Je valt toch onder zijn directe supervisie? Moet hij toch meer tijd insteken in beter begeleiden. Je bent daar om te leren en aangeven dat je iets niet snapt is ook deel van het leerproces.
Edit: ik begrijp dat de professor je supervisor is? Maar in praktijk is dat toch meestal de post doc of de Phd student. Gerichte afspraken maken, zoals aankomende weken elke maandagmiddag 2 uurtjes inplannen voor overleg met een van hen. Je moet wel assertief zijn en op je strepen staan om tijd te krijgen. Aan lot overlaten ken ik nog wel uit m’n Phd tijd, maar je bent nog een student.
Dankjulliewel iedereen voor de reacties! Aan de ene kant goed om te weten dat dit wel is wat te verwachten valt, aan de andere kant heb ik nu wel nog meer vragen of ik wel geschikt ben voor academisch onderzoek haha. Ik doe maar gewoon alsof van wel, het zal vast makkelijker zijn als het mijn eigen onderzoek is.
@Meka haha helaas verwacht ik dat dezelfde man mijn begeleider zal zijn als ik hier een phd doe, maar van mijn phd student hoor ik juist dat hij een hele fijne begeleider is. Hopelijk niet naief van me, maar ik nam eigenlijk aan dat het verschil zit in master student stagiaire vs phd student en dat deze man het al te druk had om een stagaire te begeleiden en dat eigenlijk niet op zich had moeten nemen.
@Victoria ik vind jouw reacties altijd fijn haha, hard/realistisch op een goede manier. Het is ook wel heel makkelijk van me om steeds in mijn stress te gaan zitten. Ik ga maar weer herinneringsmails sturen op strategische tijdstippen
@Broodrooster Voor zover ik weet hebben we geen statisticus voor onze specifieke afdeling, wel voor de afdeling boven ons. Ik heb contacten gevraagd maar wederom heeft niemand op die emails gereageerd :’)
Klopt dat de professor mijn officiele begeleider/supervisor is, en dat ik die phd student maar praktisch begeleider heb gemaakt (door hem steeds vragen te stellen). Ik doe overigens wel echt mijn best afspraken te maken met phd student en professor, maar het lukt gewoon vrijwel nooit. Toevallig gisteren wel een meeting kunnen hebben met mijn phd’er, maar die meeting stond eerst voor vorige week vrijdag (heeft hij nooit op gereageerd), toen voor woensdag (ook geen reactie), pas bij de derde keer mailen op dinsdag toen ik zelf niet meer op woensdag kon, kreeg ik reactie dat donderdag wel even kon.
De continue frustratie dat niemand op me reageert zorgt er ook wel voor dat ik steeds minder gemotiveerd raak om nog om hulp/feedback te vragen, dus het is ook wel deels mijn schuld dat ik ook minder assertief kan zijn.
Het lijkt erop alsof jij gewoon prima weet wat je nodig hebt en alsof je gedaan hebt wat je moet doen maar de juiste mensen gewoon hun mail even moeten lezen.
Kan je hulp/begeleiding krijgen bij het oplossen van dit probleem vanuit je master opleiding?
