Dit had ik ook hoor! Alsof wat ik vond/wie ik was en de dingen die ik waardeer eindelijk aansloot bij hoe ik echt leefde. Het voelt gewoon fijn als je innerlijke overtuigingen 100% (of in ieder geval voor een heel groot deel, haha) overeenkomen met hoe je handelt.
Ja dit herken ik wel, maar bij mij sleet dit ook weer na een tijdje. Mijn eerste ± half jaar als vegan had ik echt zoân gadverdamme-de-wereld-is-gek-waarom-eten-mensen-dit-nog-gevoel.
@Wonderland
Mijn 'transitie' van +- 8 maanden
Bij mij ging het deels geleidelijk, maar uiteindelijk heb ik wel een soort knoop doorgehakt. Ik begon met geen vlees eten bij de lunch (want dat deden mensen bij het bedrijf waar ik stage liep). Toen werd ik binnen 1 maand pescotariër omdat ik PVDD wilde stemmen bij de verkiezingen maar me hypocriet voelde: als ik wilde dat er meer aandacht naar het klimaat ging, waarom at ik dan zelf nog vlees?
Langzamerhand gebruikte ik minder zuivel, want ik wist inmiddels dat kalfjes bij de geboorte werden weggehaald. Eieren en vis at ik nog wel, maar heel weinig. Ik had het idee dat eieren geen kwaad konden, en dat vis minder âzieligâ was. Of zo. Maar stiekem vond ik al wel dat ik veganist moet worden; vegetariĂ«r zijn leek me eigenlijk een soort halve oplossing.
Uiteindelijk werd het vermijden van dierenleed voor mij een grotere motivatie dan het âreddenâ van het klimaat, en heb ik naar aanleiding van een radioreclame van Kipster (de ironieâŠ) 1 middag gegoogeld over vis, eieren, etc., en toen BAM besloten dat ik veganist werd. En sindsdien heb ik ook echt niks meer gekocht/gegeten dat niet vegan is (kleine âfoutjesâ daargelaten zoals een olijf eten waar ineens ansjovis in blijkt te zitten bleh). Dit hele âtrajectâ heeft 8 maanden geduurd, maar na die ene Google-dag was het dus ook echt klaar voor mij.
Ik denk dat ik wel âdrastischerâ ben geweest dan de meesten (zoals je ook in de verhalen hierboven leest). Ik geloof dat veel er toch voor kiezen om steeds kleine stapjes te zetten, verspreid over een langere periode, en dat dat heel goed werkt. Tegelijkertijd heb ik ook het idee dat het misschien juist makkelijk is om gewoon te zeggen: ik eet niks dierlijks meer. Want dan hoef je niet elke keer als je buiten de deur bent of in de supermarkt staat te twijfelen of je iets wel of niet eet of koopt. Je hebt dan gewoon besloten dat je het niet doet, dus je doet het niet.
Maar goed zoals je ziet: het gaat bij iedereen anders!