Ik luister nu Vriend van Volkert en ik vind het verhaal wel interessant beginnen, maar erger me weer aan die ‘ik ben een transparante journalist’ stukjes steeds tussendoor, over hoe erg de journalist twijfelt en hoe hij zich voelt. Ja we get it je bent super afgewogen en betrouwbaar. En dan na een paar afleveringen zit ik ineens te luisteren naar een fucking versie van Stairway to Heaven van die Paul Molhoek terwijl de journalist droevig zit te doen over zijn dood en gaat hij die gitaarleerlingen interviewen dit format hebben we nu wel uitgespeeld toch?
Ik vind sowieso veel podcasts een beetje vervallen in zo’n formule van, we gaan iets uitzoeken waar we niet echt achterkomen en om dat te verbloemen gaan we elke stap uitgebreid contextualiseren en experts aan het woord laten of ergens de achtergrond over uitzoeken. Het brengt het verhaal niet verder en het is zo gekunsteld.