In mijn geval ging ik voor 24 uur evenveel verdienen als ik daarvoor voor 38 uur verdiende. Ik vond het een redelijk absurd bedrag, maar mijn werkgever blijkbaar niet (of wel stevig, maar verder niemand te vinden).
Al denk ik trouwens wel dat ik daarvoor net iets onder marktwaarde zat. Marktwaarde zegt natuurlijk wel iets, maar er zijn meer factoren die meespelen.
Ik vind het ook geen sterk argument maar soms is het gewoon de realiteit. In mijn geval zou ik bruto iets van 300 euro minder gaan verdienen dan ik deed, en netto nog veel minder want had iets van 200 euro reiskosten per maand die niet werden vergoed 
het salaris was prima voor iemand van 22 die net klaar is met studeren maar ik was bijna 30, heb drie studies afgerond en had veel relevante werkervaring (waarvan een deel parttime) dus vond het gewoon niet passen en het zou financieel weer echt krap worden alsof ik weer studeerde en had daar echt geen zin in. EN de twee mensen die hetzelfde werk gingen doen maar toevallig arts waren (waarmee in principe eerder minder bekwaam in het specifieke werk dan ik) zouden 500 euro bruto per maand extra krijgen 
Ik had echt besloten dat ik het niet ging doen voor dat geld en daardoor heb ik het gekregen, want ze wilden mij ook heel graag.
Maar dat hoeft een werkgever zich dan toch niet aan te trekken? Als iemand bij ons solliciteert en met dit argument komt omdat zn hypotheek zo hoog is zal dat echt geen reden zijn om je meer te gaan betalen.
Ik zou het zelf in ieder geval nooit als argument gebruiken.
Nee, maar dan is het toch prima. Als de werkgever niet wil/kan bieden wat jij nodig hebt dan is het wat het is.
Zou het niet expliciet gebruiken, maar vind het ook niet heel raar als het ergens verder in de onderhandelingen ter sprake komt. Als dat de nullijn is, dan is dat ook wel helder om te weten.
Zo dacht ik er ook over, totdat mijn partner dit argument gebruikte en de salarisverhoging zonder tegenspraak gewoon heeft gekregen. Als men tevreden over je is of je graag wil is er denk ik wel wat mogelijk. Man zijn heeft denk ik ook meegespeeld.
Artsen hebben gewoon een betere positie op de arbeidsmarkt, en krijgen daarom meer betaald voor hetzelfde werk. En waarom zouden ze minder geschikt zijn?
Omdat het ging om sociaal wetenschappelijk onderzoek en zij daar minder ervaring in hadden/in geschoold waren dan ik. Ze waren hartstikke bekwaam hoor en echt niet minder bekwaamd dan ik, maar ze hadden ook zĂŠker niet meer relevante ervaring of skills doordat ze arts waren. Het is toch belachelijk dat een arts op een promotieplek meer betaald krijgt dan een gelijkwaardige collega die exact hetzelfde werk gaat doen? In een andere schaal vallen terwijl de functie en functieeisen precies hetzelfde zijn?
Of is het ook terecht dat mannen meer betaald krijgen omdat ze een betere positie op de arbeidsmarkt hebben?
Ik vind dat niet zo belachelijk. (Correct me if Iâm wrong) maar als je met een bsc+msc en plusminus 1 jaar onderzoekservaring aan een PhD start vind ik je echt niet meer geschoold dan een arts die na coschappen en eventueel een jaartje als basisarts begint. Zeker als (dat neem ik dan even aan als je meerdere artsen in een project hebt) het over een medisch thema gaat. En er is nu eenmaal geen tekort aan phd kandidaten in de sociale wetenschappen.
Wij zaten volgens mij in hetzelfde vakgebied en ik vind praktijkervaring op juniorniveau echt zoveel zwaarder wegen dan onderzoekservaring.
Nee vind ik niet belachelijk. Vaak willen instituten ook artsen die onderzoek doen en die zul je meer moeten betalen dan biologen etc om enigszins competitief te zijn met de andere banen die ze kunnen krijgen.
En die opmerking over mannen negeer ik maar even omdat het zo belachelijk is
Tja zo was de situatie gewoon niet. Zowel mijn situatie niet als die van hun niet. En ik bedoel ook niet dat Ăk meer geschoold was (ook gewoon beginnende onderzoeker, net als zij!), vooral dat zij niet betere kwalificaties hadden voor deze functie en gewoon letterlijk hetzelfde werk deden en dezelfde verantwoordelijkheden hadden. Ik vind het raar dat er dan een discrepantie is tussen wie hoeveel salaris krijgt. Dat is dus omdat een arts automatisch in een hogere schaal komt in hetzelfde instituut - en in dit geval was het dus puur toeval dat zij arts waren, dat is absoluut niet de reden dat ze zijn aangenomen.
Ik vind het in het biomedische veld soms wel ongemakkelijk hoor, dat je dan twee mensen in dezelfde onderzoeksgroep hebt die hetzelfde werk doen en allebei eigenlijk geen werkervaring hebben, maar dat de artsen dan toch een paar honderd euro meer betaald krijgen. Gaat natuurlijk niet op voor projecten waarin artsen daadwerkelijk ook een klinische verantwoordelijkheid hebben, dan is dat heel logisch, maar dat gaat lang niet altijd op. Ik heb ook wel artsen in hun PhD in moeten werken in het lab die na een jaar nog steeds regelmatig door de tweede weerstand van hun pipet heen duwden (wat je bij biomedisch in je eerste jaar bachelor al wel onder de knie krijgt) en dan vond ik het behoorlijk irritant dat zij meer betaald kregen dan ik haha
Ja dat snap ik wel, en in de academische wereld kunnen CVâs/titels zoveel zwaarder wegen dan de rest. (o je hebt een doctoraat? nou dan kun je wel leiding geven aan deze 20 mensen) Wat ik wel als groot verschil zie tussen afgestudeerde artsen en bijv afgestudeerde meer theorie/lab mensen is dat artsen voor hun opleiding flink heftige vlieguren hebben moeten maken en dus wel qua stressbestendigheid, verantwoordelijkheid en resultaatgerichtheid al bepaalde hordes hebben moeten overwinnen. Dat is heeeeeel relevante werkervaring in de wetenschap. Terwijl je als recent afgestudeerd [insert iets anders] in principe je papieren hebt kunnen halen met werkstukken maken en een keertje helpen bij een congres/onderzoek van iemand anders 
. Ik woonde samen met mijn beste vriendin toen we allebei onze master deden en dan kwam zij 's ochtends thuis van een nacht werken en was er een patient doodgegaan, en dan moest ik poeh poeh de hele dag naar het archief hahahaha. Ik denk ook echt dat zij met een master meer kennis en ervaring in haar vakgebied had dan ik in de mijne. Zij begon sowieso met meer weerbaarheid aan de PhD die we daarna allebei moesten doen.
Ja dat is de andere kant, ik ken die tak van de wetenschap eerlijk gezegd ook niet zo, maar kan mij goed voorstellen dat het bij echt gelijke werkzaamheden frustrerend is. In de sociale wetenschappen vind ik vaak dat die opleidingen onderontwikkelde professionals afleveren. Je weet heel veel en vaak zijn mensen zich daar enorm bewust van, maar je kunt gewoon nog niet zoveel omdat je nooit echt hebt hoeven werken in het vakgebied en dan loop je heel makkelijk vast. Daardoor begrijp ik best dat in sommige onderzoeken een paar jaar co-schappen zwaar meewegen.
Ja ik heb het idee dat de biomedische (en misschien sowieso de meeste bèta?) masters daar wel anders in zijn! Over het algemeen moet je twee stages doen (in mijn master in totaal 15 maanden) waarin je ook fulltime in een lab werkt. Tuurlijk is het anders als het je eigen PhD en verantwoordelijkheid is maar je wordt wel goed voorbereid op dat werk vind ik.
Ik denk dat mijn frustratie er ook vooral in zit dat het dus in de cao zo geregeld is dat een arts altijd meer betaald krijgt dan iemand die geen arts is, ongeacht het type onderzoek en of de werkzaamheden en verantwoordelijkheden gelijk zijn en ook ongeacht iemands werkervaring en relevantie daarvan. Ik kan mij ook best voorstellen dat in sommige onderzoeken een paar jaar co-schappen meewegen, maar ik kan mij ook voorstellen dat andere werkervaring meeweegt, maar dat wordt dan dus niet meegenomen. Want het maakt ook niet uit of je als sociale wetenschapper dan vers uit de studie banken komt of al een paar jaar werkervaring hebt opgedaan.
Wat mij betreft gaat het dus in tegen gelijke beloning voor gelijk werk. Je zou die ervaring van een arts ook mee kunnen nemen door de PhD schaal wat groter te maken in aantal tredes en dan een arts hoger in trede te zetten, maar dan dus ook een ander die geen arts is maar wel relevante werkervaring heeft een passend salaris te geven.
Anyhow, ik hoor vandaag of ik het geworden ben bij die leuke functie en ik zit al heel het weekend in zak en as 
ben er van overtuigd dat ze degene die het geworden is wel voor het weekend hebben gebeld en tot vandaag wachten met afbellen voor de rest (zodat de gekozen kandidaat ook even een nachtje erover kon slapen). Tegelijkertijd weet ik dat helemaal niet dus ergens heb ik wel een beetje hoop nog. Maar zoân soort hoop waarbij het vooral voelt als mezelf voor de gek houden. Ulgh haha
Ik snap je frustratie al denk ik er wel iets anders over, vooral ook omdat ik om mij heen zie dat er echt wel paden richting de PhD zijn waarin praktijkervaring wordt beloond. Denk dat deel van het probleem ook is dat veel jonge phd kandidaten en zeker in de sociale wetenschappen zich blind staren op de universiteit en de universitaire carrière wetend dat die maar heel matig rendeert, de sociale wetenschappen nauwelijks waardering krijgen en dat echt niet gaat veranderen. Zeker niet omdat Nederland al een heel gunstig land is om een PhD in te doen. Dat terwijl er juist als je aantoonbaar werkervaring buiten de universiteit hebt (en dus een netwerk meebrengt, in staat bent met praktijkpartners te werken, wetenschap en praktijk kunt verbinden) andere wegen naar de phd mogelijk zijn waarin zolang je niet de universiteit als werkgever hebt ook andere inschalingen mogelijk zijn. Die brengen niet het aanzien van de puur wetenschappelijke PhD kort na je master, maar daar geef je denk ik ook minder om als je later start.
Maar anyways: succes vandaag! Hopelijk hoor je snel iets!
Maar dat er andere wegen zijn waarin andere inschaling mogelijk is of waar praktijkervaring wordt beloond, maakt de situatie die ik beschrijf toch niet minder gek? Of bedoel je dat dat kan omdat jonge phd kandidaten zich nou eenmaal voor dat geld lenen en het dus zelf in stand houden? Natuurlijk zijn er andere mogelijkheden om een phd te doen waar je beter betaald krijgt, ik vind het alleen gek dat twee mensen voor hetzelfde type onderzoek in hetzelfde instituut anders betaald krijgen terwijl de (relevante) werkervaring gelijk is (en ja, dat is in dit geval echt zo haha maar dat moet je maar van mij aannemen). Dat is echt waar het mij om gaat in dit gesprek, niet over of phdâers in de sociale wetenschappen Ăźberhaupt genoeg betaald krijgen of over of artsen te veel betaald krijgen.
Meh, ben het niet geworden. Drie heel geschikte kandidaten, de commissie was onder de indruk van mijn antwoorden op de vragen, fijn in de omgang, zou goed in het team passen, maar ze zijn gegaan voor iemand met meer ervaring en die meer senior is in diens carriere en dat past op dit moment beter in het team. Zo gaat het natuurlijk maar wel heel erg balen. Ben zo toe aan een frisse start.
Bij het tweede gesprek ook een uur moeten wachten en inmiddels afgewezen per mail. 
Ben op het moment echt even klaar met solliciteren. Na mijn vorige debacle (waar ik overigens ook niets meer van heb gehoord) ben ik gewoon lekker verder gaan kijken en heb ik meerdere sollicitaties ingediend.
Twee dagen geleden een functie gezien iets dichterbij huis en in de eerste fase is er alleen gevraagd om een CV en de standaard NAW gegevens. Nou deze opgestuurd en maar afwachten. Maar nu hoor ik dus vandaag dat de recruiter mijn oude werkgever heeft gebeld en specifiek naar mij heeft gevraagd.
Ik heb deze oude werkgever als referent opgegeven bij de vorige sollicitatie (pas in de tweede ronde ook) dus de oude werkgever heeft met het idee dat het dus om de vorige sollicitatie ging informatie over mij vrijgegeven. Zelf heb ik nog helemaal niets gehoord van deze recruiter buiten de standaard âbedankt je sollicitatie is binnen we nemen later contact met je opâ- mail. Ik heb de desbetreffende referent ook niet benoemd en verstrek deze informatie eigenlijk pas als ze hierom vragen. Ook omdat ik dan die persoon kan inlichten dat ze wellicht een belletje kunnen verwachten.
AVG wet anyone? Wtf. Ook niet eerst contact opnemen met mij maar eerst met een oud werkgever.