Ik snap mezelf niet meer. Sinds een paar jaar heb ik “droombaan” X in mijn hoofd. In de tussentijd heb ik bewust stappen gezet die erg van pas komen voor deze baan, ik sta in contact met de juiste mensen blabla en ik schat in dat ik een vrij goede kans maak #humblebrag. En toen ineens was de vacature dus daar.
Maar hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik denk: word ik hier eigenlijk wel gelukkig van? En tegen ieder ander zou ik zeggen: volg je gevoel, doe het niet. Maar omdat dit in mijn hoofd gelabeld is als droombaan krijg ik helemaal een error van mijn gevoelens nu. Om niet al te veel in detail te treden maar bij deze (erg intensieve buitenlandse) baan is werk-privébalans lastig en vraag ik mij af of ik er op privé-gebied een leuker persoon van ga worden zeg maar, inclusief mijn eigen (mentale) gezondheid.
Op papier vind ik het nog steeds een geweldige baan en ik weet dat ik van mijn partner oneindige steun krijg hierin (hij wordt geacht mee te gaan) maar toch die twijfel. De sollicitatiebrief etc. liggen klaar om verzonden te worden dus ergens heb ik zoiets van: stuur het gewoon op en als ik word uitgenodigd/het gesprek heb gehad heb ik wellicht voor mezelf meer helder ja of nee en kan ik mij altijd nog terugtrekken. Maar als ik nu al met die twijfel zit, zegt dat misschien ook wel genoeg.
Help a girl out. Wat zouden jullie doen?