Stel hier je persoonlijke vraag #5

Centraal Station
#3043

Je snapt de vergelijking die @ellegirltalk met je werk maakt toch wel? Dat jouw specifieke doelgroep niet vaak buiten komt maakt niet uit in dit verhaal. Je werk vraagt ook om inlevingsvermogen, dus als je dat in je hebt dan zou dat ook het geval zijn buiten je werk om. Natuurlijk kan het daar iets minder zijn (dat heb ik zelf misschien ook wel denk ik), maar ik vind het ook opvallend dat het tegengestelde ideeën lijken.

En moet je voor zo’n speciale taxi niet een bepaalde indicatie hebben, of heb ik het mis?

1 like
#3045

4 keer gevlogen in mijn leven, wil niet meer vliegen. Hooguit voor bijzondere carriere mogelijkheden denk ik. Of als vliegen ooit echt duurzaam wordt. Er is in europa per trein genoeg te ontdekken en zoveel moois. Ik leg me er maar bij neer :slight_smile:

6 likes
#3046

Nee ben ik het niet mee eens! Ik vind het eigenlijk helemaal niet netjes om mijn werk hierbij te aan te halen.

10 likes
#3047

Ik herken het wel, mensen vinden het vaak ook heel gek dat ik kinderen helemaal niet zo leuk vind, terwijl ik in het basisonderwijs werk :sweat_smile:

2 likes
#3048

@Karl_Lagerfeld maar vind je dat ook voor mensen die met krukken lopen bijvoorbeeld? Studenten die iets hebben, mensen met een gebroken been en zwangeren?

Zelf zie ik ouderen (bejaarden specifiek) juist 10x liever in het OV dan dat ze zelf in de auto stappen…

6 likes
#3049

Word je dan niet gek op je werk? Ik werk ook met kinderen en het is absoluut niet zo dat ik helemaal gek op kinderen ben of dat ik kinderen nooit superirritant vind ofzo. (Mensen lijken dat soms te verwachten als je zulk werk doet.)

Maar als ik kinderen echt niet zo leuk zou vinden zou ik mijn werk denk ik niet vol kunnen houden. Ik ben daar toch wel continu omgeven door kinderen namelijk.

2 likes
#3050

Ik vraag me soms wel af hoe ik iets in hemelsnaam moet gaan aanpakken, maar ik ben blijkbaar Ronaldo genoeg om er vertrouwen in te hebben dat het wel gaat lukken.

1 like
#3052

Die hard

1 like
#3059

Ik weet nog niet of ik in dit zooitje op de wereld kinderen zou willen. Als ik besluit het niet te willen, zou ik evt nog wel kinderen die er toch al zijn al mijn liefde willen geven en wel iets van adopteren. Kan ik me best voorstellen.

#3060

Dit is iets waar ik laatst op het forum wat over las, dat je ook voor één dag per week/paar dagen per maand een rustige plek/leuke dag kan bieden voor een kind. Dat is nog wel iets wat ik zou overwegen denk ik, niet een pleegkind dat voor een langere tijd bij je verblijft.

5 likes
#3061

Toch maar weer weg vanwege herkenbaarheid maar lang verhaal kort:

Niet echt voor pleeggezinnen door slechte ervaringen van naasten.

1 like
#3062

Ja ik sta zeker open voor adoptie en/of pleegkinderen. Heb zelfs al een keer uitgezocht hoe en wanneer je in aanmerking komt als pleeggezin. Maar eerst naar eens mijn eigen kind baren haha.

Wij hebben vroeger weleens een paar weken 2 meisjes uit een oorlogsgebied in huis gehad. Als een soort ‘vakantie’ voor hen om bij te komen. Ik was toen zelf nog een kind en ik vond dat heel leuk weet ik nog, ineens 2 vriendinnen er bij in huis! Dat zou ik zelf ook zo doen. Is toch ook een iets minder grote verantwoordelijkheid dan adoptie of echt een pleeggezin omdat het dan vooral leuk en een soort rustmoment moet zijn voor die kinderen.

2 likes
#3064

Ja kijk dit is dus de reden dat ik nu niet blindelings een pleegkind in huis zou willen nemen. Ik weet gewoonweg niet genoeg over de gevolgen, ondanks dat ik denk dat mijn man en ik een kind veel liefde, stabiliteit (ook financieel, niet onbelangrijk) en rust zou kunnen bieden.

#3065

In veel gevallen waar het gaat om hele jonge kinderen die geplaatst worden in een pleeggezin, gaan deze bijna nooit meer terug naar hun biologische ouders en dat vind ik zo heftig.

#3066

Ik zou mijn metekindjes willen adopteren, mocht hun ouders iets overkomen. Dat heb ik ook beloofd.

Verder lijkt adopteren of pleeggezin zijn me wel een nobel iets, maar ik wil eigenlijk geen kinderen, dus ik denk niet dat dat ooit zal gebeuren.

#3067

Ik ben zelf geadopteerd. En verwacht nu mijn vierde kind (iets met compensatie drang denk ik). Maar ik zou nooit zelf adopteren. Ten eerste omdat dat niet zo één, twee, drie kan. Al die testen etc die je moet ondergaan. Dat is best heftig. Je wordt zo onder de loep genomen, terecht. Maar jeetje, daar gaat zoveel tijd in zitten. Mijn adoptie ouders hebben 5 jaar op mij gewacht. En ten tweede als ik terugkijk op mijn adoptie zusje, die heeft het mijn ouders niet gemakkelijk gemaakt. Veel hechtingsproblemen, ook al gaven ze alle liefde die er was en meer.

Je weet nooit wat een adoptie kind heeft meegemaakt. Ik gun ze een fijne familie, maar zelf zou ik dat niet kunnen. Ik wilde echt eigen biologische kinderen of helemaal niks.

6 likes
#3069

Ik wil ook niet mensen ontmoedigen met mijn verhaal hoor, maar wat met *een familielid een aantal keer is gebeurt is dat ze in een pleeggezin kwam en heel lief en hartelijk werd ontvangen, zich thuis voelde en dan toch weg moest omdat ouders het onderschat hadden of de kinderen van de ouders niet konden wennen. En zij was als ik het moet geloven een heel stil en braaf kind. Moet je nagaan dat je door trauma een heel opstandig kind bent.

2 likes
#3072

Hartje voor de support niet omdat het leuk is.

#3073

Ik zou geen kind adopteren als zou blijken dat ik niet zwanger kan worden bijvoorbeeld. Ik wil het schimmige systeem dat daarachter zit absoluut niet in stand houden. Pleegzorg zou ik zeker overwegen (ook als ik wel biologische kinderen heb overigens) en mijn voornemen is ook me daarvoor aan te melden als de omstandigheden goed zijn (huis groot genoeg, financieel kan het, leven stabiel etc.)

1 like
#3075

Dat is denk ik wel afhankelijk ook van de leeftijd van het kind! Wat ik zo snel gevonden heb is dat kinderen tot 12 jaar geadopteerd mogen worden. Met een baby waar je voor zorgt ga je het denk ik veel eerder als je biologische kind zien dan bij een kind van 10 bijvoorbeeld. Ten minste dan spreek ik voor mezelf en wat ik nu denk.

1 like