Ik ben het met @anon22402465 eens, draai er niet omheen ofzo als iemand iets specifieks vraagt.
Soms ben ik trouwens in de war, dan vertel ik iets over mijn ouders maar dan is het bij mijn vader tegenwoordige tijd maar bij mijn moeder dan eigenlijk verleden tijd, maar dan kan ik nooit kiezen tussen welke tijd ik niet gebruiken als ik het over hen beiden heb. Kan me voorstellen dat dat verwarrend is en die ander denkt zijn ze gescheiden, leven ze nog of wat?
Edit: @midheavenmoon vind zo’n reactie ook lastig ja. Het is nou eenmaal hoe het is en zo’n enorme reactie hoeft ook niet. Maar vind het ook weer lastig als men er helemaal niet op in gaat. Dan denk ik van ok hoorde je me wel of heb je hier niks over te zeggen. (Vooral/alleen in date situaties heb ik dat eigenlijk). Heb wel vaker te horen gekregen dat diegene dan dacht dat ik er niet over wilde praten, maar dat is dan weer een aanname die zij maken die nergens op gebaseerd is.
Oh ja, nee dan ligt het bij de ander. Die vindt het waarschijnlijk moeilijk om mee om te gaan, maar dat ligt niet aan jou.
Ik vind dat ook wel eens lastig. In de eerste week van mijn nieuwe baan was het vaderdag. Toen gingen ze opeens een rondje doen ‘wat doe jij met vaderdag’. Dus ik een beetje vaag ontwijkend doen, want ik dacht ik ken die mensen net. Toen vroegen ze of ik dan nooit op bezoek ging en toen flapte ik er veel te nonchalant uit ‘neuh hij is dood’.
Iedereen meteen stil. Was blij dat ze niet ook nog over mijn moeder begonnen.
Ik vind het allemaal niet erg om te vertellen maar het wordt altijd zo’n verhaal waarbij mensen je heel zielig gaan vinden. En daar zit ik nooit zo op te wachten. Dus ik probeer het dan maar zo kort mogelijk te houden.
Ja ben ik ook benieuwd naar! En is het oke om door te vragen? Als een klasgenoot zegt ja mijn vader is door ben ik toch altijd wel benieuwd hoe dan zo jong
Ik wil er best over vertellen hoor, zeker aan vrienden en mensen die ik ken.
Maar mijn werk is altijd de plek geweest waar ik mezelf kon zijn zonder mijn verleden. Omdat niemand daar wist wat ik had meegemaakt. En dat heb ik altijd heel fijn gevonden. Als je je collega’s langer kent komt er vanzelf zo’n punt waarop je dit soort dingen gaat bespreken, gewoon omdat je closer wordt en dan vind ik het ook oké. Maar in het begin heb ik liever dat ze me leren kennen als wie ik op dat moment ben, zonder dode ouders en andere toestanden.
Maar iedereen mag me altijd alles vragen.
Edit: en reacties: als het oprecht is is het al goed denk ik. Ik heb liever geen overdreven medelijden, maar als dat is wat die gene voelt kan dat ook oké zijn. Maar het fijnst vind ik mensen die heel nuchter reageren, het als een feit aannemen. En dan kan je het best hebben over emoties, maar ze laten hun reactie niet door emotie leiden.
Maar denk er niet te veel over na hoor. Als je zegt wat je voelt of denkt is het al goed.
Ik vind het ook wel fijn als er een vraag komt hoe lang geleden het is, maar ergens schaam ik me dan ofzo? Of voel ik me ongemakkelijk. Alsof ik moet zeggen en denken ‘ooh al zoveel jaren geleden, no big deal, volgende onderwerp’. Dat idee krijg ik helemaal doordat mensen na mijn antwoord hebben gezegd ‘Oh best al een tijd geleden he’. Of toen het net een paar maanden daarvoor gebeurd was, dan was het helemaal een beladen vraag.
Ok lastig 
Maar liever wel een beetje focus op, van mij mag je ook best vragen waaraan, maar een vraag als ‘leek je op haar’ of die over die band, dat vind ik maar lastige vragen. @Jauregui @Luzarl Lief in ieder geval als het oprecht is 
Ik had een paar dagen geleden nog dat iemand ineens lukraak zei dat haar moeder is overleden en toen heb ik er niet echt op gereageerd en nu voel ik me kut daarover 
Wel iets van oh jeetje wat erg maar het gesprek ging eigenlijk ergens anders over en dit kwam er ineens zo tussendoor en ze overviel me er nogal mee. Zo lastig dit soort dingen. Ik voel me vaak juist bezwaard om dan door te vragen (en vul dan idd in dat iemand dat niet fijn vindt) maar het is wel fijn om jullie perspectief hierop te lezen.
Man ik ben achteraf best boos op mensen die dat vroegen. Mijn vader is superonverwacht overleden, en dan vraag je na drie weken of het een plekje heeft en of ik in de acceptatiefase zat?? Alsof rauw verdriet in een flesje in de voorraadkast kan.
Ik kan het nu vrij makkelijk vertellen omdat er minder emotie aan het feit zit dan in het begin. Ik vind het ook niet erg om te vertellen, meestal zeg ik er bij dat het al een paar jaar geleden is, dan begrijpen de meeste mensen wel dat het niet zo rauw meer is.
En durf het niet te verpesten voor de rest van ons!
Dit zijn van die polls waarbij ik opeens denk ‘shit ik heb iets gemist in mijn opvoeding’. Ik durfde pas te stemmen toen ik de uitslag zag.
Haha, de vader van een vriendin vroeger had wel een tweedehands ambulance gekocht en ze schaamde zich altijd zo erg als hij ons ergens heen ging brengen met dat ding! Er was ook echt een apart stoeltje achterin waar de extra persoon op moest. Wel grappig, want ik was het al bijna vergeten
Als jij je werk belt om je ziek te melden denk je dan ook altijd dat ze je niet geloven?
- Ja
- Nee
0 stemmers
Ik heb dit al zolang ik werk terwijl ik me in al die jaren 1 x ziek heb gemeld terwijl ik dat niet helemaal was.
Ik heb ook altijd de neiging om mij helemaal te verantwoorden. Terwijl wtf… iedereen is wel eens ziek.
Ja echt erg! Ben vandaag ziek naar huis gegaan/gestuurd nadat iemand me hoorde overgeven op de wc en net werd ik dus gebeld hoe ik me voelde en dan wil ik inderdaad een heel verhaal gaan ophangen met smerige details enz terwijl dat niet nodig zou moeten zijn
Awh wat kut! Beterschap!
Maar ik heb dat ook inderdaad. ‘Nee, ik voel mij nog niet beter.’ is voor mijn gevoel gewoon niet overtuigend genoeg.
Haha ja! Ik sprak eens een heel irritante Amerikaan die in Amsterdam was geweest en hij vertelde heel trots dat ie een ezelsbruggetje had (red = dead) om te herinneren dat ie niet op de fietspaden moest lopen, maar de fietstours vond ie wel een aanrader
Ik zei dat ik er niet zo zeker van was dat de Amsterdammers het ook leuk vinden omdat alle toeristen niet kunnen fietsen. Maar hij was zelfverzekerd dat hij wel kon fietsen. Heb m maar uitgelegd dat hij dat mag zeggen als hij het presteert om zonder kleurscheuren door druk stadsverkeer te fietsen met een paraplu met tegenwind, twee kinderen en een krat bier/matras achterop. Fietsen is wel even wat anders dan slingerend een straatje uitzwalken. Dit is een Nederlandse waarde die ik heel zwaar opneem. Daarbij was ie ook gewoon klere irritant.
Of “huh hoor jij ook die strontvlieg?”
Maar ik deed niks zeggen. Ik zei iets.
Wat zei je dan
@Jauregui als iemand zegt dat bv haar vader is overleden zeg ik zoiets als: “jeetje, wanneer is jouw vader overleden? Vind je het vervelend om over te praten eigenlijk?” Dus ik check even bij de ander hoe die erin staat.
Ik ben niet bang voor emoties maar wil de ander ook niet voor het blok zetten of zich rot laten voelen of iets.