Ja ik heb dit ook best wel. Vind het best confronterend om te lezen dat een aantal van jullie superhechte vriendengroepen hebben waarbij jullie elkaar constant huilend kunnen opbellen (haha even beetje gechargeerd hoor). Dat is voor mij een beetje iets uit een film. Ik heb eigenlijk maar 1 crisis meegemaakt bij een van m’n beste vriendinnen en toen ben ik er direct heengegaan en ondanks dat het vreselijk was, was ik zo blij dat ik er eens echt voor iemand kon zijn. Ik weet niet zo goed waarom, maar ik ga zelf niet zo snel naar mensen toe met dingen omdat ik niet zo snel problemen heb/makkelijk relativeer/bij m’n partner terecht kan. Maar mensen komen ook niet zo snel bij mij met dingen… dat vind ik soms wel jammer en geeft me het gevoel dat ik niet geschikt ben om te adviseren of bij uit te huilen terwijl ik dat wel zou willen zijn.
Het heeft er denk ik ook mee te maken hoe groot je vriendenkring is. Ik heb veel vrij oppervlakkige vriendschappen in groepsverband, en dan is er altijd wel iemand in hun leven waar ze sneller heen gaan dan naar mij. En andersom is dat voor mij ook zo natuurlijk.
Misschien verandert het nog als er iets heel dramatisch gebeurt in mijn leven of in de levens van m’n vrienden