Ik heb hier al last van sinds ik me kan herinneren. We woonden eerder op een boerderij, heel erg afgelegen en dichtbij een bos. Ik heb mezelf toen aangepraat dat er in het donker altijd inbrekers rond het huis liepen.
Als ik een keer alleen thuis was (in de leeftijd van 14+) dan durfde ik niet eens naar de wc te gaan of naar bed. Bang dat er een inbreker stond. Ik nam altijd de hond mee, die moest dan voor de wc zitten en ik liet de deur open. Want ja, misschien stond er om het hoekje wel een inbreker met een spuitje die de hond had vermoord. 
Inmiddels woon ik op mezelf en woon ik aan de rand van een woonwijk (inbraakgevoeligerâŠ) We wonen hier nu zoân 2 maand en ik ben van plan mega goede cameraâs en een beveiligssysteem aan te leggen, om mezelf maar een fijner gevoel te geven dat de kans op inbrekers klein is.
Ik heb het nu gelukkig niet zo erg als eerder. Ik durf alleen thuis te zijn maar ik kijk wel eerst alles na voordat ik durf te slapen. Het liefste ga ik op bed als het nog licht is want dan âweetâ ik dat het huis veilig is en slaap ik beter.
Het lijkt me ook verschrikkelijk als er echt een keer wordt ingebroken. Ik weet niet wat ik dan zou doenâŠ
Het gekke is dat ik verder helemaal niet bang ben aangelegd. Ik zie mezelf echt wel als een stoere en sterke vrouw die alles wel aandurft.