Ik schaam me altijd het meest bij het programma spoorloos. Ik moet daar altijd zo om huilen als het kind en de ouder elkaar weer zien. Ik zit dat altijd met een brok in mn keel te kijken en soms doe ik dan alsof ik naar de tv kijk maar ik kijk dan net iets erboven zodat ik mn hele tranendal een beetje in toom kan houden.
Dit is het moment dat ik een slok drinken pak, in de hoop dat tegen dan mân tranen weg zijn haha. Of ik kijk iets omhoog, net boven de tv zodat ik het beeld niet zie. Ik ben echt een janker, zeker bij dierenfilms. Marley & me, a dogâs purpose, hachiko, the art of racing in the rain ⊠Help haha
Ik ben ooit naar My Sisters Keeper geweest in de bioscoop met een vriendin. Slechte keuze op dat moment want het ging over iemand met kanker. Ik heb nog nooit zo hard non stop gehuild als toen. En ik schaamde me dood.
Edit: plein public dan want ik huil wel vaker hard
Heb jij wel eens bij het kijken van het programma spoorloos gehuild?
- Nee
- Ja
- Nee ik ken/kijk dat niet
0 stemmers
Ehm ik heb wel tranen en snif ook, maar huil niet vol zoals ik alleen zou doen. Dan heb ik wel eens dat de tranen echt over mijn wangen biggelen en ik aan het einde mijn neus kan snuiten. Dus ja er komt wel een traan en er is geluid, maar ik probeer het niet te opvallend te doen omdat ik het anders zo ongemakkelijk vind voor de ander en mezelf.
Edit, ik zal mijn stem even aanpassen. Denk dat het niet echt klopt zo want doe eigenlijk precies zoals jij.
Oh en bij Hello Goodbye moest ik ook altijd zo huilen. Maar goed, ik kan overal om huilen denk ik soms.
Ja het is idd raar want het is een normale emotie. Mn moeder zei altijd âjij hebt nog jaren tranen in te halenâ. Omdat ik juist noooooit huilde, nou ik ben wel op de goede weg qua huilen lol. Vanochtend bij mn psychiater moest hij een nieuwe doos tissues erbij pakken. Ik begrijp ook niet zo goed meer waarom huilen vaak als zwak wordt gezien. Alsof je alles maar moet verbergen en verkroppen.
Brok in de keel alleen door het inhouden. Bij Hachiko bijvoorbeeld.
Ik huil echt heel snel bij programmaâs en zielige teksten, zelfs bij say yes to the dress snif ik af en toe.
Ik ging eens naar de Titanic in 3D in de bios een aantal jaar geleden met twee meisjes en 1 jongen en die jongen moest echt hard janken en wij zaten daar echt met zn drieĂ«n van: okeeâŠ
Maar snap ook wel dat het een emotie is die je niet kan tegenhouden. Ik moet altijd huilen als ik boos ben.
Ik heb bij 1 film (bij het boek ook trouwens) hard gehuild (Extremely Loud and Incredibly Close) omdat het zo dichtbij kwam qua hoe de wereld bij mij binnenkomt.
N.a.v. huilen, heb jij jouw vader wel eens zien huilen?
- Nee nog nooit
- Ja een enkele keer
- Ja regelmatig
- N.v.t.
0 stemmers
De eerste 26 jaar echt op een hand te tellen maar sinds mijn moeder ziek is echt heel vaak, schiet er zelf ook altijd van vol.
Laatst met mân zusjes afgesproken dat we cadeautjes met âdat komt nog welâ of âhier heb je een zelfgemaakte cadeaubon voor dat specifieke product X dat je wildeâ niet meer doen.
Geven zoiets heel vaak aan mân ouders, maar niemand doet de follow up. Nu gewoon een cadeau.
Ja dat lijkt me ook hartverscheurend om te zien.
Toen ik 14 was ben ik snel naar mijn kamer gerend en ben ik in huilen uitgebarsten omdat ik mijn vader zag huilen. Ik had echt geen idee wat er aan de hand was, maar zoiets zou dus niet gebeuren als mijn moeder huilt.
Heb je bij Years en Years ook niet gehuild? Ik huil echt heel snel met series/films/docuâs. Vind het soms wel fijn, ff die ontlading.
Ik huil vaker om iets van tv dan dat ik jank om mijn eigen leed
Edit: ah door je vraagstelling dacht ik dat je zelf je tranen in zou houden/niet hoeft te huilen.
Sinds een van zijn vrienden is overleden steeds vaker, echt intens vind ik dat. Vaders die huilen.
Toen ik afgelopen jaar hachi voor het eerst keek met mijn vriend heb ik zo ontzettend hard zitten janken dat ik ook niet meer kon stoppen. Zo gĂȘnant eigenlijk
Mijn oma huilt heel snel bij confrontaties(in een winkel bijvoorbeeld) of als iemand haar kwetst(kom gelukkig niet heel vaak hoor) en ik vind dat zo sneu!!