Ik had een paar jaar geleden ook echt zoân besef van: volgens mij ben je volwassen op het moment dat je beseft dat echt iedereen maar wat doet. Vroeger dacht ik altijd dat volwassen zijn heel leuk moest wezen, dat je dan alles wist en je leven âineensâ was ingericht en dat dat dan superleuk was. Nu weet ik dat mijn ouders ook maar gewoon deden en doen wat zij denken dat goed is. Zonder alwetendheid haha.
Ik heb helaas wel dat ik me soms te veel aantrek van die druk voor het ideaalplaatje. Ik wilde nooit kinderen of een relatie. Ik ben nu 26, zonder ooit een serieuze relatie te hebben gehad. En mede door de opmerkingen van 'ach je bent de juiste nog niet tegengekomen", âvoor jou is ook wel iemandâ, ga ik aan mezelf twijfelen. Waarom vind ik niemand leuk? Waarom spreekt het beeld van een relatie me niet aan? Wat is er mis met mij? En dan ga ik weer twijfelen of ik het niet stiekem wel wil. Waardoor ik nu niet zo goed weet of ik het wil omdat ik gewoon qua leeftijd er ineens wel aantoe ben, of dat het me gewoon is aangepraat.