Ik kwam laatst 's avonds in de ondergrondse tunnel onder het station en daar was een meisje geknield een paniekaanval aan het hebben, hyperventileren en totaal niet aanspreekbaar. Er was verder niemand anders in de buurt. Mijn eerste reactie was doorlopen, schrok er best van dat dat mijn neiging was, dus ben toen wel naar haar toe gegaan maar mijn gedachten stonden compleet stil en kon echt niet bedenken wat ik zou kunnen doen. Toen kwamen er gelukkig andere mensen langs die ik om hulp heb gevraagd en die waren direct allemaal heel proactief, ben erbij gebleven tot ze met iemand van de NS mee kon naar de EHBO.
Deze ervaring is mij wel echt bijgebleven omdat ik van mezelf wel verwachtte/hoopte dat ik direct in actie zou komen maar dat dus niet echt deed, raakte zelf eerder bijna in paniek. Maar gelukkig is het wel goed gekomen en heb juist ook weer veel vertrouwen gekregen in andere medemensen.