Ik gebruik alleen locatie apps als ik en vrienden elkaar zoeken. Dan zie je een beetje of je de goeie kant op aan t zoeken bent haha.
8x bellen in een tijdspanne van een kwartier en je weet dat die aan het fietsen isā¦
Volkomen logisch
Ik vind ongeruste moeder trouwens te zacht uitgedrukt. Eerder een moeder met extreme controledrang.
Kijk als het midden in de nacht gebeurde snap ik wel dat je ongerust bent. Maar dit gebeurde ook nog eens overdag. En pubers zijn briljant in sloom fietsen (snap daadwerkelijk niet hoe ze er niet vanaf pleuren) dus die ouder overdrijft wel
Lol, dat moet toch wel een trol zijn? Anders is dat mens echt niet goed.
Ik deel nooit mān locatie, maar niet vanwege privacy want die is bij mij toch al onbestaande haha
Dit is toch zoān beetje de essentie van puber zijn, laat dat kind joh
Ik deel heel vaak mān locatie met mensen maar altijd situatie gevonden. Meestal met mān vriend en hij met mij als we richting huis komen. Of naar mensen waarbij ik op bezoek ga omdat ik geen zin heb in periodiek de vraag hoe ver we al zijn. Soms ook als ik me ergens buiten niet helemaal chill voel gewoon om rust te krijgen. Zou later misschien wel willen als ik een kind had dat er iets was om te weten waar mān kind is maar alleen voor noodgevallen ofzo. Maar ik heb ook voor noodgevallen trackers om mān katten en die helaas wel eens nodig gehad, dus denk dat dat daar vandaan komt
45 minuten moest ik elke dag fietsen naar de middelbare school, dan stuurde ook niemand een berichtje naar hun ouders.
Dat zegt ze in de comments, die gaan niet mee in de hysterie
Edit: Dit is wel een geweldige opmerking hierover
Je kind stond eindelijk te zoenen, duh, waarom zou die anders zo laat zijn. Je gaat je moeder toch niet terugbellen als je op het punt staat eindelijk die begeerde tongzoen in the pocket te hebben. En achteraf ook niet.
Hahaha dat kind is ook 14 doe effe normaal
Ik ben wel van plan mān jonge kind straks zoān trackinghorloge om te doen ja, maar dan heb ik het niet over een kind van 14 en niet over apps op haar telefoon.
Nou ik hoop het echt! Toch zou het mij niet verbazen dat dit echt gebeurd eigenlijk. Net als met dat online cijferprogramma op de middelbare school. In mijn tijd deden ouders daar echt niks mee. Ja af en toe een hele strenge ouder maar verder. Dat is nu ook al wel anders.
Neeeeeeeeee de hel! Ben ik eindelijk eens van mn kind af, dan wil ik er alsnog niet mee bezig zijn.
Ik heb het ook als kind zonder tracking overleefd dus dan zullen de mijne dat ook wel doen
Wat vreselijk naar zeg! Lazen ze ook je post? Dan voelt het niet alsof ook maar iets van jou alleen is lijkt mij.
Ik vond het al erg als vriendinnen hun ouders gingen controleren of het huiswerk wel echt gemaakt was.
Eh bedoel als ouders het huiswerk van vriendinnen gingen controleren.
Jouw verhaal beschrijft een beetje waar ik als ouder bang voor zou zijn.
Want dat vind ik wel het enge als je begint met je kinderen te tracken, want waar en wanneer houdt het op? Wanneer ze naar de middelbare school gaan? Het lijkt me namelijk na een tijdje een soort āverslavingā worden als je gewend bent om alles van je kinderen te weten. Vriendinnen van me moesten hun mailtjes en gesprekken delen, maar na een bepaald punt moet je dat toch loslaten?
Een kind moet ook zijn geheimen hebben en kunnen zeggen dat ik een stomme ouder ben als ik ze te vroeg thuis laat komen oid. Te laat thuiskomen hoort daar ook bij.
Lijkt mij dat wanneer je ze loslaat ze vanzelf dingen met je delen. Of niet.
Mijn dochter is bijna 4 en gaat binnenkort naar school. Ik zal haar zelf halen en brengen maar in geval van schoolreisjes etc vind ik het wel een fijn idee dat ze een tracker heeft in haar rugzakje of als armbandje of zo. Mocht ze verdwalen. Dus niet tracken, tenzij.
Als ze puber is en zelf een mobiel heeft mag ze zelf kiezen of ik haar mag tracken. Als puber heb ik ook weleens gespijbeld en broodjes zitten eten in de V&D, dat wist mijn moeder niet en dat vond ik fijn. Mijn dochter heeft het recht datzelfde te doen. Wel zal ik haar altijd op het hart drukken om een mobiel mee te nemen en een powerbank zodat ze in noodsituaties kan bellen.
Zelf deel ik mijn locatie met mijn man en andersom, zodat ik het avondeten goed kan plannen aan de hand van zijn verwachte aankomsttijd. En zodat ik kan zien dat hij veilig geland is als hij in het buitenland is voor werk. Niet om elkaar te controleren.
Ik ben het helemaal met je eens en ik kan me voorstellen dat het echt super naar is dat je ouders dit hebben gedaan. Maar toch denk ik ook weer niet dat het zo zwart-wit is dat het als ouder nooit geoorloofd is om dingen te controleren of te lezen (wel in jouw geval daar wil ik helemaal niets aan afdoen, maar ik bedoel in specifieke situaties). Vanuit ervaring weet ik dat er ook echt kinderen/pubers zijn die je daarin wel moet beschermen omdat het inzicht in wie wel of niet te vertrouwen is (bv online) niet vanzelfsprekend is en het ook niet een kwestie is van het leren van fouten (omdat het inzicht daarin ontbreekt). Dan heb ik het dus niet over een fout maken, maar situaties die echt schadelijk kunnen zijn. Dus ik snap wel goed dat je daar dan als ouder voor een enorm dilemma komt te staan omdat het voor sommige mensen gewoon niet zo vanzelfsprekend is om risicoās goed te kunnen inschatten.
Ik snap aan de ene kant dat je dit handig vind, maar aan de andere kant lijkt dit mij niet zo logisch. Want als jij niet mee bent heeft de begeleiding toch niks aan de tracker? En eer dat jij bijvoorbeeld bij de Efteling bent is er toch al 20x omgeroepen dat een kind verdwaald is?
Dat zal de praktijk moeten leren, hoe handig het is.
Voor ik bij de Efteling ben, ben ik paar uur verder inderdaad. Maar wellicht is contact met de begeleider dan een optie en kan ik zeggen āze is nu bij de Pagodeā oid. Als een tracker zo nauwkeurig is, dat weet ik niet, ik heb die nog niet. Als het enkel een adres weergeeft heb je er misschien niet zoveel aan nee.
Ik vind het dubbel. Aan de ene kant gun ik mijn dochter haar privacy zoals ik die had vroeger, aan de andere kant is er de angst dat een kinderlokker haar meeneemt. Misschien is het schijnveiligheid hoor, een rugzakje of armbandje is zo gedumpt en dan weet je nog niks.
Recent heb ik wat docuās gezien over Michel S en dergelijke figuren, en het lijkt me verschrikkelijk gewoon helemaal niks te weten. Niet weten wat er gebeurd is, geen lichaam hebben om afscheid van te kunnen nemen. Tegenwoordig zijn er meer cameraās en denk ik dat de kans groter is dat er iets gevonden wordt dan in de jaren 80, maar ook trackers kunnen helpen.
Ik wil mijn leven echter niet laten regeren door angst.