Late to the party wss (ben bij aan het lezen).
Maar idd, eens met wat je zegt. Genezen (of niet) heeft niks met strijd/winnen/verliezen te maken en ook niets met of je positief bent of niet.
Ook zovaak gehoord: ja gelukkig ben je er positief onder. Hoe weet jij dat dacht ik dan? Alleen omdat ik niet alles huilend sta te vertellen? Nou als er iemand niet positief was ben ik het wel. Ik kon (kan) dingen vertellen, zonder daar wat bij te voelen, omdat ik een gigamuur heb opgebouwd. Dus ik kan van de buitenkant heel mooi weer spelen en heel goed vertellen wat jij wilt horen, maar positief blijven zat er vanbinnen niet in nee.
En strijd voelt zo als een wedstrijd en alsof je een keuze hebt om er aan mee te doen (en ja die heb je ergens), maar wat is het alternatief. Alsof je kiest voor behandeling, voor mij voelde kiezen alsof ik dan blij moest zijn met behandeling. Slaat nergens op, want het heeft zoveel gevolgen nu nog en bijwerkingen (mentaal en fysiek). Alsof ik daarvoor gekozen heb en blij moet zijn dat ik âde strijd heb gewonnenâ
ik heb niks gewonnen, ik heb het overleefd, dat is heel wat anders voor mijn gevoel. En gelukkig maar, alleen niet zonder (heftige) gevolgen en een trauma.
Ik las ooit een stuk tekst van iemand die het zo mooi verwoordde. In het kort kwam het hier op neer:
âOgen op de prijs, maar ja die prijs is zo oneerlijk. Iedereen heeft het al: je vrienden, je buren. De prijs is het leven. Het voelt alsof je maanden hebt gespaard voor een nieuwe telefoon, extra diensten op je werk gedraaid, de auto van je ouders gewassen. Eindelijk heb je je nieuwr telefoon en dan pakt iemand hem van je af en zegt: nog eens 100 uur extra werken en dan krijg je hem. Zo oneerlijk voelt hetâ.
En sorry voor het hele lange verhaal, na 300 berichten 