Nou wat @Eddie zegt precies eigenlijk. Ik voelde me bij oppasbabies neutraal, ik deed het vooral heel voorzichtig en plichtmatig, maar niet uit mezelf heel erg knuffelig.
Ik zie zoveel mensen die dan uit zichzelf tegen een baby praten of van die geluidjes maken en zo van JA JIJ WIL LACHEN HÈ. Is dat een LACHJE zo heel veel interactie met de baby zeg maar, en helemaal de focus op de baby. Terwijl ik vooral denk ‘doe ik niks verkeerd’ en niet het instinct heb om de baby dan te vertroetelen of bouncen, laten lachen etc. Ik voel me opgelucht als de baby weer uit m’n buurt is. Maar dat ik niet omdat ik babies haat ofzo, ik voel me gewoon heel opgelaten als ik degene ben die de baby vasthoud.