Haha ja ik heb dit woord ook van jou
Idd gevalletje wat de boer niet kent eet ‘ie niet
Haha ja ik heb dit woord ook van jou
Idd gevalletje wat de boer niet kent eet ‘ie niet
Boeren zeiken er niet over, die vreten het gewoonweg niet. De hockeymeisjes roepen constant iel wat goor.
Vaak structuur/angstding. Maar ben over t algemeen wel team “dan haal je t er maar af”. Zoals bij een tomaat idd, al lekt die wel.
Overigens denk ik dat je best prima uit eten kan. Denk dat er weinig plekken zijn waar je niks vind. En anders eet je dr maar omheen of vraag je of ze t weg kunnen laten.
Ik heb - zover ik weet - geen mentale issues maar ik krijg gewoon echt de rillingen / kortsluiting van bepaalde structuren. Het ligt dan niet eens aan de smaak, maar die structuur in m’n mond of tegen m’n tanden.
Champignon is het aller ergst, daarnaast komt pindakaas.
Heb je het dan in alle bereidingen?
Heb jij ook dat je weet dat je écht ziek bent als je op de wcbril gaat zitten en die echt onmenselijk koud aanvoelt? Maar echt alsof je op ijs gaat zitten zeg maar
0 stemmers
Haha ja dit had ik laatst toen ik koorts had, keihard klappertanden op de ijskoude wc-bril.
Zeker! Ik probeer alles op zijn tijd weer. Zo eet ik nu ook weer (kleine stukjes) paprika. Maar champignons blijft drama.
Maar als je gewoon ergens de rillingen van krijgt is t geen aanstellen toch, dus hoe bepaal je dan of iemand zich aanstelt.
Ik weet niet is hoe t is voor “normale” mensen die dingen niet lusten. Bij mij zit er gewoon nog een hele lading achter, meer dan ik ben bang dat ik het vies vind. En tegelijkertijd snap ik echt dat mensen niet snappen dat ik wel komkommer, sla en tomaat lust. Maar dat dus niet door elkaar eet, want dat vind ik eng omdat t dan door elkaar zit en op elkaar lekt en wat er nog meer bij komt. Maar t helpt gewoon echt niet als mensen t bestempelen als aanstellen of kinderachtig.
Ze hebben hierna nog heel lang jaarlijks expres hetzelfde gedaan, dat was dan het “unox meisje” van dat jaar (het eerste meisje had zo’n unox muts op).
Maar dat klinkt niet als simpelweg weinig lusten, maar alsof er meer achter zit, mentaal gezien. Dan gaat het dus ook niet over jou als mensen het als kinderachtig of aanstellen bestempelen als mensen weinig lusten.
Maar als mensen echt zo’n hele lijst afdraaien met wat ze niet eten, en als dan na een beetje doorvragen blijkt dat ze het toen ze een kind waren eens een keer geprobeerd hebben en het toen vies vonden, en sindsdien nooit meer geprobeerd hebben (dat hele 'wat de boer niet kent dat vreet ‘ie niet’ wat hierboven ook al werd aangehaald), dan is dat gewoon aanstellen en kinderachtig. Want je smaak verandert inderdaad zoals ook al aangehaald door de jaren heen.
Gaat er in jouw buurt al veel vuurwerk af?
0 stemmers
Tot vanmiddag eigenlijk nauwelijks dus ben heel tevreden
Volwassen mensen die nog steeds geen ui eten want heftige smaak vind ik bijvoorbeeld onder kindertong vallen. Een ui is een fucking basis ingredient van een gerecht met smaak!
Maakt het uit als iemand veel niet lust? Ik snap niet zo waarom het een probleem voor anderen is. Het is al stom om er last van te hebben en dan buitenstaanders die er moeilijk over doen, maakt het niet makkelijker.
Zolang je munt/sinaasappel met chocola lekker vindt, telt jouw mening niet.
Als je een restaurant uitzoekt en er bij voorbaat al van alles afvalt vind ik het wel echt donders vervelend. Of als je probeert samen wat te eten/koken en je met 600 dingen rekening moet houden, dat vind ik wel echt irritant maar goed dat is heel sporadisch.
Ben echt late to the party maar bij forumgrappen moet ik altijd denken aan het advies “beter te veel dan te weinig” bij ibuprofen was een paar maanden geleden. Een van de weinige posts waar ik echt hard op om moest lachen (en nu ook weer hahahaha)
Het is niet eens een forumgrap want het is nooit herhaald oid maar ik denk hier echt nog wekelijks aan. Mijn man zegt het ook vaak “heb je vandaag wel een dubbele dosis medicatie gepakt? Beter te veel dan te weinig he!”
Als jij leest dat een jong iemand plotseling gestorven is, wat denk je dan?
Dus een nieuwsbericht, je kent diegene niet, jong is 30 min ofzo en plotseling door hartstilstand of onwelwording oid.
0 stemmers
Niet ‘mij’ als in degene die dood gaat, wel ‘dat kan mij overkomen’ als iemand kwijtraken van die leeftijd. Mn man of vrienden of familie ofzo. Meer een “Jezus, het zal je partner/vriend/broer zijn…”. En daar kan ik dan ook echt wel een knoop van in m’n maag hebben.
Ook omdat ik m’n beste vriend ook ben kwijtgeraakt op z’n 24e denk ik, het triggert ook wel wat.
Ik word getriggerd door de kindertong merk ik. Ik snap dat het lastig is om rekening te houden met lastige eters, maar als ‘lastige’ eter is het nog 10 keer zo lastig.
Ik ben zelf eeen extreem moeilijke eter door autisme, ARFID en trauma. Dit is met dingen die ik nog nooit heb gegeten, of heel vroeger ooit geproeft te hebben.
Trauma is gekomen door onder andere mensen die neerkijken op je omdat je weinig lust, moeilijk doen want ik wil geen rekening met je houden, je een aansteller vinden. Door dit soort ervaringen wordt het voor mij nog lastiger om nieuwe dingen te proberen. Omdat er vooroordelen zijn en hele hoge verwachtingen van anderen.
Ik vind het daarom moeilijk om hier dan weer dezelfde vooroordelen te lezen. Ik denk dat het vaak gecompliceerder is dan “wat de boer niet kent” of “aanstellerij”.