Ik ben er de laatste maanden ook echt steeds meer mee bezig, vanwege die toenemende persberichten over geweld/doodslag/moord op begeleiders binnen de ggz. Vind het lastig om uit te leggen maar de kennis dat jou zoiets ook kan gebeuren op je werkdag en dat je dan niet meer thuiskomt bij je gezin eist wel zijn tol ofzo. Elke dag voordat ik naar binnen ga denk ik tsja kan zomaar mijn laatste zijn.
En natuurlijk kan dat sowieso altijd! Op werk of erbuiten. Maar gewoon, het is wel eng. En ik vind mijn werk echt fantastisch leuk en interessant maar daar altijd bij stil moeten staan is zwaar.