Ik heb dat heel erg gehad, boos en gefrustreerd zijn. Mijn beide ouders waren erg ziek tijdens de corona-periode, en mijn moeder is onlangs overleden. Ik vond het zo verdrietig dat we die laatste jaren zoveel van elkaar hebben moeten missen, al die keren dat ze in het ziekenhuis lagen en geen of maar 1 bezoeker per dag mochten, en al helemaal geen kleinkinderen langs mochten komen. Mensen die in die tijd zeiden ‘hoe erg is het nou, dan kun je even niet reizen’, ja dat was dus wel erg want ik wist dat ze niet lang meer had.
Ik neem het niemand kwalijk, het is zoals het is en het was noodzakelijk. Want ik wist ook heel goed dat als de ziekenhuizen echt helemaal vol zouden liggen, er zeker geen plek zou zijn voor bejaarden met terminaal kanker. Maar het verlies van tijd samen, daar kan ik wel verdrietig om zijn.
Verder was ik nog 28 toen corona begon en nu ben ik 32 en het voelt wel alsof corona de laatste paar jonge party en reis jaren die ik nog in me had wel heeft weggeroofd haha. Want nu ben ik echt een oud wijf dat liever op de bank zit in mijn snoodie dan dat ik in een bar ga staan. Mentaal wil ik het nog wel, maar als het erop aan komt denk ik…Nahhh…
Zoveel meer leuke herinneringen had je kunnen maken als corona er niet was geweest. In plaats daarvan vliegt de babysnot en saaie verhalen je om de oren. Had ik liever een paar jaar uitgesteld zien worden.
ik durfde nooit met zo’n ding te lopen omdat ik het gevoel had dat ik dan overal tegenop zou botsen.
wel dat voor mijn gevoel echt elke week er weer andere regels waren.