Mijn ouders
Ik vooral in 2021, ik had toen niet echt door hoe slecht ik me voelde (gelukkig) maar als ik nu er op terugkijk realiseer ik me pas hoe erg het was.
Ik vond het vooral heftig toen ik in die beginperiode van corona gewoon door moest werken en ook iedere dag in contact moest staan met mensen. Ik scheet echt 7 kleuren stront in die periode. Ik waste ook obsessief mijn handen en was zo angstig als mensen dichtbij me kwamen. En ook het runnen van een winkel met al die regels en dingen was echt heftig. We moesten echt alles.omgooien en opnieuw inrichten. Ik wist toen ook gewoon niet wat er zou gebeuren als ik corona zou krijgen en ging uit van het ergste. Toen ik het eenmaal kreeg was ik wel heel ziek, maar kon het wel goed aan. Daarna was ik ook minder bang, maar was ik nog steeds panisch dat mijn ouders het konden krijgen. Maar vooral die beginperiode was echt super stressvol en intens, om nog maar niet te spreken van het hamsteren en al die dingen ernaast haha.
Mijn relatie kon corona ook nauwelijks aan. Wij waren echt vrije vogels met een groot sociaal leven. Daarnaast was ik 5 dagen in de week in het buitenland en alleen in de weekenden thuis. En ineens zaten we 24/7 op elkaars lip te niksen. Dat contrast was zo groot dat we elkaar echt opeens van de allerleukste naar de allervervelendste mensen op aarde vonden. Wij hebben echt lang moeten zoeken naar een nieuw balans in onze relatie met de nieuwe omstandigheden. Ik begrijp heel goed dat er relaties sneuvelden in die tijd.
Vind positief een te groot woord, vond het vooral een bevestiging van dat we ook goed samen kunnen in crisis
Anoniem. Zijn jouw ouders nog bij elkaar?
- Nee
- Ja
0 stemmers
Ik heb echt de overtuiging dat mijn ouders een soort stel zijn dat gelukkiger zou zijn zonder kinderen maar ze hebben nou eenmaal kinderen gekregen dusja. Ze zijn ook veel gelukkiger en blijer sinds de(wij) kinderen uit huis zijn. En ik geef ze groot gelijk. Kinderen zijn gewoon echt zoān enorme last.
Absoluut positief, dat is een van de weinige positieve dingen van Corona.
Mijn partner was voor Corona gemiddeld wel 3 a 4 avonden/nachten per week weg voor zn werk (meestal buitenland) en we hadden een baby en ik heb een drukke baan (60 km van huis) en we woonden toen in een klein appartementje, dus ik werd helemaal crazy van alle shit die ik thuis regelde (kind overal halen/brengen, verzorgen, huishouden etc) icm werk.
En toen hoefde hij niet meer (zo veel) te reizen en dineren etc. en dat is nu veel minder dan toen.
Echt superkut, we zaten door corona en gesloten grenzen plots maanden elk een andere kant van de wereld zonder enig perspectief wanneer we elkaar terug zouden kunnen zien. Mijn ex kreeg ook visa problemen en die hele toestand was echt stressvol.
We hadden elkaar voor de lockdown ook al maanden niet gezien, en stonden net op het punt om een paar maanden samen te reizen maar dat kon dus niet meer.
Er zijn natuurlijk wel leuke dingen zoals het people park en mooie dagtrips naar emei en Leshan enzo, maar ik vond de pandaās echt waste of my time/dooie mus en de stad zelf gewoon heel grijs en meh. En de smog was niet te doen gewoon toen ik er was. Het was wel ontwikkeld maar wel echt een stad om te werken, niet om jezelf te vermaken vond ik. Is wel alweer 10 jaar geleden dus misschien nu anders. Wat vond jij er leuk aan?
Ik was ongeveer 2 maanden begonnen met een intensieve behandeling voor mijn depressie (en ook daardoor volledig ziekgemeld op werk) toen corona uitbrak. Heeft veel invloed gehad op mn behandeling, veel stopte of werd online en ik had helemaal geen structuur of daginvulling meer. Werd uiteindelijk wel weer beter. Heb me wel erg schuldig gevoeld naar collegaās, die moesten superhard werken op corona afdelingen ed en ik zat thuis te niksen.
Maar ergens was het juist ook wel fijn dat het in die periode was want nu voelde corona+ziek zijn als ƩƩn vreselijke periode van 1.5jaar die ik heb kunnen afsluiten. Het idee dat ik bijv eerst 1.5jaar corona had meegemaakt en daarna nog 1.5jaar ziek (of andersom) lijkt me echt ondraaglijk.
Overweeg je ooit in het buitenland te gaan wonen? Dan bedoel ik emigreren en meedraaien met de maatschappij. Dus niet 2 maanden in een airbnb op Bali met je laptop.
- Ik doe dit op dit moment
- Ik heb dit al gedaan
- Ik overweeg dit heel serieus
- Ik overweeg dit een beetje
- Ik overweeg dit helemaal niet
0 stemmers
Als je het overweegt, denk je dat dit echt gaat gebeuren een keer?
- Jazeker!
- Waarschijnlijk wel
- Waarschijnlijk niet
- Nee blijft bij dromen
0 stemmers
Als je al bent geƫmigreerd, hoe was dat?
- Aanrader, zou het nog een keer doen
- Aanrader, maar zou het niet nog een keer doen
- Geen aanrader
0 stemmers
Heb je nog tips voor mensen die het serieus overwegen?
- Ja, ik ga het je vertellen
- Ja, maar ik ga je helemaal niks vertellen
- Nee want ik heb het nog nooit gedaan
0 stemmers
Voor diegenen die het overwegen, waar zou je heen willen?
- Ander land in Europa
- Aziƫ
- Afrika
- Oceaniƫ
- Noord-Amerika
- Midden-Amerika
- Zuid-Amerika
- Geen idee nog
- Ik wil overal heen!
0 stemmers
Aanvulling op de scheidingsvraag:
- Mijn ouders wonen in een dorp en zijn nog bij elkaar
- Mijn ouders wonen in een dorp en zijn uit elkaar
- Mijn ouders wonen in een stad en zijn nog bij elkaar
- Mijn ouders wonen in een stad en zijn uit elkaar
0 stemmers
- Anders
0 stemmers
Heb het idee dat mensen in steden sneller uit elkaar gaan.
Oeh wetenschappelijk onderzoek
Toevallig gisteravond net over gehad met mijn vriend! Hij vroeg me of ik er voor open sta, hij overweegt een phd in het buitenland. Uiteraard moet het wel in een stad zijn die ons beiden aanspreekt, waar ook baankansen voor mij zijn. Mijn eerste reactie was hell no, ver weg van mijn familie en vrienden, ook nog een periode waarin we (hopelijk) aan kinderen beginnen. Maar aan de andere kant, ik woon al bijna mijn hele leven in de stad waar ik opgegroeid ben, waarom niet?
Ik dacht waar is Canada? Maar dat hoort bij noord amerika. Ga nog liever dood dan daar naartoe te emigreren btw maargoed.
Mijn ouders woonden in een dorp toen ze gingen scheiden. Inmiddels zijn ze allebei verhuisd en wonen nu toevallig in dezelfde stad.
In het echt niet. Op t forum genoeg haha.
Ik heb altijd gezegd dat ik nog een periode in Canada wil wonen, omdat ik dichterbij mijn familie wil zijn. Alleen heb ik de stap nooit durven zetten en nu ben ik getrouwd met iemand die al heimwee krijgt bij de stadsgrens en dus echt niet voor langere tijd in het buitenland zou willen wonen.
Ik had dat een keer op een begrafenis. Zij was net zo oud als ik. En iedereen zei wat een lief en fantastisch persoon ze was. En ik dacht alleen maar: zij was echt een bitch tegen 90% van de mensen maar okeeeee.
Ik denk een van de forummers die consequent duimpjes op vrijwel al mijn posts geven omdat ik ƩƩn keer iets kritisch tegen ze hebt gezegd. Die zie ik daar wel voor aan.