Ik heb ook heel lang in deze situatie gezeten. Vooral die hogere salarissen van nieuwe collega’s met minder ervaring… om woest van te worden. Maar dat dan alleen inwendig zijn. Ook op jezelf. Vreselijk.
Uren heb ik erover gepraat met collega’s en jarenlang heb ik hele concept-opzegbrieven volgeschreven met “ik wil niet weg maar kan dit niet meer verkopen aan mijzelf” blabla.
Toen ik na 13 jaar wegging was ik bang dat ik er in 1 keer alles uit zou gooien met een heleboel verwijten en emotie maar het woord salaris is geen enkele keer genoemd, heb de eer aan mezelf gehouden. Ik heb dit voor mijzelf door de vingers gezien omdat het m’n eerste baan was maar me voorgenomen dat dit NOOIT meer gaat gebeuren. Het is funest voor je zelfvertrouwen/gevoel van eigenwaarde.
Dus ondanks dat ik het zelf ook nooit heb gedaan sluit ik me aan bij de tip van @anon50301661. Of zoals ik gewoon lekker weg gaan terwijl je heel veel andere aspecten van je huidige baan nog wel leuk vindt. Komt goed!
Deze LinkedIN post raakte me pas. Ik heb de naam van de poster voor de zekerheid weggehaald maar het was een openbaar profiel dus hopelijk mag het.
en ondanks dat ik het heel kut vond vroeger, beschouw ik het nu als heel waardevol. Als je het om wat voor reden dan ook (in het algemeen) nodig acht, zet de stap dan!
)
therapie is toch gewoon per definitie een aanrader (als je het nodig hebt)? En wordt alleen maar een afrader als je geen klik hebt met je behandelaar, of als je een slechte behandelaar hebt, of zelf maar half gemotiveerd bent of verwacht dat tijdens de sessie je probleem opgelost wordt ipv dat jij zelf ergens aan moet werken, etc etc etc, maar dat zijn wat mij betreft allemaal omstandigheden. En onder de juiste omstandigheden is therapie toch gewoon per definitie een aanrader?