Voor mij is het de combinatie van factoren. Ik vind alles ontzettend erg en hoop echt nooit met zo’n situatie te maken te hebben omdat ik instinctief zoals @grace denk, maar bij een heel naast familielid/iemand waar ik veel van houd kan ik me voorstellen wel mijn best te kunnen doen om iets als beeldmateriaal bekijken te accepteren. Ik kan me niet voorstellen dat ik me bij iemand over daadwerkelijk aan kinderen zitten heen zou kunnen zetten.
Ik ben trouwens benieuwd naar de podcast, @Nysmn ! Ik heb een paar weken terug “De dag die ik nooit meer vergeet” geluisterd, over hetzelfde onderwerp. Daarin spreekt een vrouw met twee jonge kinderen, wiens vriend (niet de vader) na een paar jaar wordt veroordeeld voor zijn gedrag online en geïnterneerd. Zij heeft besloten om bij hem te blijven en waar ik dat enerzijds heel sterk vind, voelde ik me tijdens het luisteren wel heel ongemakkelijk. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn.

