ik denk dat het verzinnen van termen voor dit soort dingen goede en minder goede kanten heeft
Ik ervaar deze symptomen maar het maakt me niet uit of er wel of geen term voor is
Dit vind ik zo naar, ik denk dan altijd dat diegene vreselijk nieuws heeft en aankondigt stervende te zijn, of dat de partner is verongelukt noem maar op. Imo doen boomers dit vooral.
High functioning tot ik totaal crash, dan niet functionerend haha: op het moment voor de tweede keer langduring ziek thuis op m’n 29e
Low functioning wil ik niet zeggen maar op het moment dat er 1 ding misloopt in mijn leven/ik iets moeilijks doorga dan stop ik gelijk met alles. Ben gewoon een watje.
Ik was de high functioning doorpushpersoon (blijkbaar) en nu zit ik al 2,5 jaar met een burn-out + angststoornis
Heb jij veel anxious mensen onder je vrienden/mensen met wie je vrijwillig kiest rond te hangen?
- Ja bewust
- Ja onbewust
- Nee toevallig niet
- Nee bewust niet
0 stemmers
Over het algemeen high functioning (denk ik? significant self-criticism is herkenbaar) op een paar maanden iedere 4 à 5 jaar na, dan crash ik en verander ik in een kluizenaar.
Ik heb een vriendin die enorm kan twijfelen/piekeren en ik voel me bijna na elk moment met haar haar coach. Als ik er van haar nog meer nabij zou hebben zou ik het denk ik niet volhouden om veel contact te hebben denk ik.
Als jij je verjaardag viert of zou vieren met vrienden, zou je dan een eindtijd op de uitnodiging zetten?
- Ja
- Nee, maar vind ik normaal
- Nee, wtf
0 stemmers
Het gebeurd nooit in mijn omgeving maar ik zou het niet gek vinden als iemand dat om wat voor reden dan ook wel doet.
Ik vind het heel irritant dat high functioning vaak alleen bekeken wordt op het vlak van werk? Of misschien is dat officieel niet zo hoor maar dat gevoel krijg ik vaak wel. Maar bijv iemand die dichtbij mij staat had al 15 jaar angstklachten en kotste voor elke sociale gelegenheid hun eten er uit van de stress, maar ja wel een baan op ~niveau~ dus dan zal je wel high functioning zijn?
Oh wat vinden veel mensen dat normaal. Ik vind dat niet kunnen, je voelt toch ook vanzelf wel aan wanneer het tijd is om te gaan. Alhoewel ik hier laatst iets las over schoonouders die gewoon een complete dag bleven hangen.
Doet me denken aan een kinderfeestje, “je wordt om 7 uur thuisgebracht.”
Waar zou je in augustus het liefst naartoe gaan?
- Italie
- Toronto
- Georgië
- Jordanië
0 stemmers
Mensen moeten echt stoppen met deze waanzin van ooooveral een label op plakken en dan helemaal ahhh wat een verademing nu ik weet wat het is het gaat spontaan heel veel beter nu ik mezelf neurospicy mag noemen
Italie, toscane in zo’n mooie villa. Iig geen noord italie
Ja ik kan daar dus ook moeilijk mee omgaan, maar denk dat het toeval is dat ik er weinig in mn omgeving heb?
Ben denk ik ook geen ‘veilige omgeving’ voor iemand die stressgevoelig is.
Wel interessant, want ze omschrijven het als subtype van de gegeneraliseerde angststoornis maar met de uitleg die ze geven vind ik dat wel wat neigen naar pathologiseren. Zijn dit symptomen of zijn dit (soms disfunctionele) karaktertrekken? Ze omschrijven mensen met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionisme, neiging tot dwangmatigheid en minderwaardigheidsgevoelens. Zoals je in je poll ziet herkennen heel veel mensen in onze levensfase zich daarin. Is dat dan een stoornis of zijn het eigenschappen die normaal wel helpend kunnen zijn, maar je in de weg gaan zitten als je buiten je Window of Tolerance komt? Weet het antwoord ook niet hoor, maar t fascineert me wel.
Yep, true. Erger me er sowieso ook aan dat het woord anxiety zo wordt overgenomen in het Nederlands haha, wij hebben toch ook mooie woorden voor emoties en gevoelens. Gaan een beetje mee in die Amerikaanse trend denk ik
Volgens mij is een stoornis een gedrag/gedachte dat dusdanig aanwezig is dat het je leven belemmert. Iedereen is wel eens perfectionistisch, maar als je daardoor dingen twintig keer controleert kan dat belemmering zijn. Zeker als dit uitmondt in angstklachten, waardoor je geen fouten/risico’s durft te maken.
Heb trouwens laatst een podcast geluisterd van Bram Bakker (controversieel figuur I know) dat over perfectionisme is. Daar was het idee dat perfectionisme een coping mechanism is. (Bijvoorbeeld niemand kan mij iets verwijten want ik heb alles perfect gedaan. Of als ik alles perfect doe, heb ik geen problemen) Ik denk dat daar wel een kern van waarheid inzit