Dat laatste is een dilemma ja, maar ik geloof op zich wel dat een nieuwe poging tot behandelen wel effectief kan zijn. Over het algemeen is recidive bij (ex)tbs’ers sowieso een stuk lager in vergelijking met gevangenisstraffen, vooral qua ernstige delicten. Recidivecijfers van ernstige delicten zijn tussen de 2-5% (afhankelijk of je kijkt binnen 3 jaar of 8 jaar bijvoorbeeld). En sowieso recidiveren zedendelinquenten minder vaak dan iemand die voor geweldsdelicten zit. En ik ken geen statistieken over het succes van een tweede behandelpoging binnen de tbs, maar ik heb wel enkele keren (niet vaak) gezien dat iemand voor de tweede keer in een tbs-kliniek zit. Omdat ik uitzendkracht ben, ben ik vaak niet héél goed op de hoogte van individuele dossiers en gevolgde therapieën en behandelpogingen. Maar ik kan me voorstellen dat het over een andere boeg gooien wel kan werken, dat bij de eerste behandelpoging net niet de juiste gebieden werden aangepakt… misschien een gebrek aan begeleiding/nazorg na het vrijkomen.
Daarentegen ken ik ook genoeg mensen in de tbs waarvan ik denk “ja, behandeling heeft 0 effect op jou en jij komt nooit meer vrij” maar die gaan dan vaak uiteindelijk ook naar de longcare of longstay. Het blijft lastig maar je kan niet garanderen dat een nieuwe behandelpoging niét gaat werken bij deze man (denk ik, want ken hem niet) dus dan vind ik dat we gewoon het niet perfecte maar beste wat we hebben systeem zijn ding moeten laten doen I guess 
Edit; zijn naam is overigens wel bekend nu. Zijn hoofd kwam me bekend voor want ik heb overal en nergens gewerkt natuurlijk, maar nope ik ken hem niet 
