Ik kende patiënten die hun vader of moeder hadden vermoord, waarvan hun broers en zussen dan nog wel op bezoek kwamen en een band onderhielden. Dat was zo waardevol in deze situaties. Zo lastig voor de broers/zussen en zo sterk van hen dat ze het konden, maar echt mega betekenisvol voor de patiënten. En dit waren dan mensen met psychotische problematiek, ik weet minder goed hoe dit is voor mensen met bijvoorbeeld een antisociale persoonlijkheidsstoornis en/of psychopathie. Maar het bood hen wel echt perspectief, het inzicht dat mensen om hen konden geven ondanks hun delict. Als indirecte slachtoffers van het delict je kunnen vergeven, waarom de maatschappij niet etc. Het is heel uitzichtloos en eenzaam als je hele netwerk in een keer afstand van je neemt. En ik snap die keuze oòk heel goed, ik weet ook niet of ik het zou kunnen. Maar nja, ik zie wel dat het echt veel goeds doet bij de patiënten en ook een motiverende factor is voor behandeling. En ook natuurlijk een beschermende factor waardoor er minder snel recidive plaats vindt!
Wat je schrijft over je kinderen: dat snap ik wel, dat je dat doet. Voor mij zou een verschil maken als je kinderen als ze wakker zijn heel regelmatig geen kus van je willen en dat je het dán maar stiekem doet als ze slapen. Zolang dat niet aan de hand is, lijkt het me geen ding.
Wow ja Haha dat zou echt niet oke zijn. Gelukkig is dat ook niet aan orde.
Ja … ook wel eens iets gebeurd waarvan ik me achteraf afvraag of hij net zo graag wilde als ik. Kijk nu met het idee van consent in elk geval heel anders naar de situatie. Destijds heerste ook het idee dat ‘mannen altijd wel wilden’, hoe idioot dat nu ook klinkt.
Kledingstomer for life
Ik denk dat ook hierbij omstandigheden zo bepalend zijn. Net als het hierboven gaat over verkrachters en intentie. Dat geldt voor moordenaars net zo goed. Ik heb die docu serie Verward gezien en vond het zo schrijnend om te zien hoe sommige mensen gewoon niet de psychische hulp krijgen die ze nodig hebben en daardoor uiteindelijk in de situatie komen dat ze iets vreselijks doen. Ook het idee dat dat iedereen kan overkomen, als ik morgen psychotisch word weet ik ook niet waar ik toe in staat ben. Het lijkt me vreselijk om dan met de gevolgen te moeten leven. En in zo’n geval (of ja, eigenlijk in alle gevallen natuurlijk) hoop je dat er nog steeds mensen zijn die naar je omkijken.
Ik denk dat er zo vaak omstandigheden zijn die een dader (tot op zekere hoogte) ook slachtoffer maken, waardoor ik me heel goed kan voorstellen dat je er nog steeds voor zo iemand wil zijn.
Fijn malen met een hap jam. Direct daarna 2 glazen water opdrinken en kokhalzen. Ik heb bewondering voor mensen die zo alles kunnen doorslikken. Zelf vla met stukjes moet ik kauwen.
Dit is zeker waar! Het grootste deel heeft wel een achtergrond waarbij tbs een ‘logisch’ gevolg is, vanaf jongs af aan al psychiatrische problematiek, dakloosheid of andere stressoren, drugsgebruik etc. (Nogmaals, dit is vooral vanuit de patiëntenpopulatie met psychotische problematiek. Ik werk ook wel eens met zedendelinquenten en mensen met psychopathie bijvoorbeeld maar dat zit allemaal net iets anders en net wat minder verstand van).
Maar er zijn ook een aantal waarvan ik denk, dit had ik kunnen zijn… gewoon prima opgeleid, baantje of studie, eigen woning, sociaal netwerk etc alles ging goed. En dan idd opeens verward worden en je omgeving die het niet op tijd merkt en/of de hulp die niet op tijd komt of niet adequaar genoeg is… en dan steek je opeens je beste vriend neer omdat je denkt dat daar de duivel in zit. Ja… ik ben er ook wel eens bang voor dat het mij overkomt, ik ben er erfelijk ook wel mee belast, met dat risico. Het kan inderdaad iedereen overkomen en daarom heb ik wel meer dan gemiddelde empathie daarvoor denk ik?
Vroeger had ik echt moeite en brak ik mn paracetamol in vieren en ging ik nog over mn nek. Nam ook ongeveer 1 glas water per kwart. Sinds ik dagelijks medicatie slik, slik ik rustig 7 pillen tegelijk door met een 1 slok water
Vind ik echt bewonderenswaardig
Ik vind het altijd één van mijn slechtste kanten dat ik dat niet kan opbrengen, ik heb dat programma ook gezien maar ik kan die empathie niet opbrengen en voel me daar altijd een beetje een neanderthaler door eigenlijk. Ik heb hetzelfde level pure oerwoede en ‘jij moet dood’ die ik bij anderen altijd een teken van zwakte en onontwikkeldheid vind.
Ik denk dat opgroeien als kind van ouders met psychiatrische problemen (die wel altijd goed hun best deden en prima ouders waren ondanks dat) daar ook wel aan heeft bijgedragen, die empathie! Alhoewel dat ook weer de andere kant op kan schieten denk ik 
Ik zou willen zeggen dat je dat sowieso wel dient te hebben wanneer je in de tbs werkt, maar is in de werkelijkheid niet altijd zo. Er zitten best veel mensen die van de PI komen (als in, daar gewerkt hebben!) en nu bij de tbs zitten, en die kunnen echt wel hard zijn. Goed, dat perspectief heb je vast ook nodig. Maar ik merk dat sommigen ook wel echt ge-desentized (sorry, kan echt niet op het woord komen) raken en het bv de normaalste zaak van de wereld vinden om iemand naar de isoleercel te sturen of dwangmedicatie te geven. En het gebeurt ook vaak, en het is ook nodig. Maar er wordt soms wel te makkelijk gedacht over het afnemen van iemands lichamelijke integriteit. Gelukkig is daar de laatste jaren (iig voor fysiek ingrijpen, fixeren, isoleren) ook wel veel meer aandacht voor, al zie ik het nog niet in élke kliniek terug dat het echt de laatste laatste optie moet zijn.
Nou ja ik dwaal af. Maar vind mijn vakgebied gewoon super interessant!
Ik ook dus thanks!
Wat vind jij erger/irritanter?
- Nuances/context achteraf
- OMG op biechten
- Biechten die eigenlijk een mening zijn
- Dagboekposts
0 stemmers
All of the above
Kannie kiezeeee…! 
Shit verkeerde topic, maar toch: je MOET kiezen
Niet alleen het laatste jaar. Toen ik 12 jaar geleden in Utrecht ging studeren was er ook een verkrachter actief tussen de Uithof en centrum. Zal uiteindelijk overal/in elke grote stad wel zijn maar tegelijkertijd herinner ik mij niet zoiets uit m’n tijd in Amsterdam?
Ja was ook bij de Uithof, en de befaamde Utrechtse serieverkrachter ook en deze man ook weer.
Heeft ook met locatie te maken gok ik, ik heb zelf in de stad gestudeerd maar de meeste faculteiten zitten daar en je moet een lange weg (20 minuten) fietsen voor je weer in de stad bent, langs grotendeels lege gebieden/kantoren die ‘s avonds verlaten zijn. Als je nog naar de bieb gaat bijvoorbeeld en in het donker terug moet, zijn er weinig mensen die daar ook fietsen.
Opportunisme misschien?
Ja waarschijnlijk inderdaad. Toen ik het gepost had dacht ik dat het waarschijnlijk gewoon met de ehh ja hoe noem je dat… logistiek? Te maken had. In amsterdam bijvoorbeeld heb je misschien wat minder zo’n duidelijk onbewoond stuk tussen drukke studentenlocaties?
Ik kan dus allerlei soorten pillen zonder enig probleem slikken, groot klein maakt niet uit, BEHALVE een gewone paracetemol. Die kutvorm en vieze smaak en dat ze gelijk oplossen en dus snel blijven “plakken” in je keel etc altijd ruzie met die kutdingen tot ik ontdekte dat ze in andere vormen bestaan. Nu ook met paracetemol geen problemen meer. 