Nah als mijn vader iemand verkracht is ie dood voor me, 100%
Er ie geen enkel excuus voor, geen een. Kan hem dan niet meer zien als dezelfde persoon en als je daartoe in staat bent, ben je eigenlijk kennelijk altijd al ziekelijk geweest.
Nah als mijn vader iemand verkracht is ie dood voor me, 100%
Er ie geen enkel excuus voor, geen een. Kan hem dan niet meer zien als dezelfde persoon en als je daartoe in staat bent, ben je eigenlijk kennelijk altijd al ziekelijk geweest.
Ja is ook wel weer zo
Denk dan vooral aan ouder - kind als dader. Ik heb geen kind, maar zoān liefde is nog anders en denk misschien wel meer onvoorwaardelijk dan die naar je ouder toe. Al zul je je dan ook wel afvragen hoe de fuck je zoān monster hebt gecreĆ«erd en wat je anders had moeten doen.
Oh dit is wel een goed punt, denk toch vaak aan het eerste, terwijl ik het tweede zelf soort van heb meegemaakt (niet als ādaderā) zoals eigenlijk wel een heel groot deel van mān vriendinnen. Denk daar nu idd anders over dan vroeger, maar daar is wel grijzer gebied idd denk ik.
Toen ik deze column las voelde ik me echt soort van betrapt ofzo⦠van āJa fuck dit heb ik ook eens gedaanā¦ā Echt realisatie en confrontatie mbt bedmomenten waar ik dan nog niet eens eerder bij stilgestaan had. Zo van ja heh wacht eens even damn
Geen mooi mens.
Moet ik zeggen dat ik dan vaak ook andere momenten andersom kon bedenken. Dus dat diezelde ander mijn grenzen overging.
Dan voelt, dit is een biecht en vergoeilijking van mijn eigen gedrag, mijn aandeel toch wat minder erg?
Ja dit wachten tot je in slaap valt is mij ook meerdere keren gebeurd bij mn ex. En ik vond dat niet leuk, absoluut niet, maar geen moment dat ik dacht dat dat verkrachting zou zijn (praten we over meer dan 10 jaar geleden). Als ik er nu aan denk, draait mn maag nog net niet om.
Dit doet me dus ook aan het volgende denken wat betreft consent. Bijv je kinderen een kus geven als ze liggen te slapen. Daar ging het laatst met vrienden/kennissen over. Heel eerlijk, ik geef mijn kinderen vaak genoeg nog een kus als ze liggen te slapen. Gewoon op de wang of voorhoofd (denk ik zeg maar even dat er geen tong aan te pas komt ). Maar daar kreeg ik dus ook te horen van sommigen dat dat ātegenwoordig echt not doneā is. Want hey kind kan niet aangeven dat ie het niet wil. Heel eerlijk, ik doe het alsnog.
@grace als je er dan aan terug denkt, denk je: wtf. En het āergeā is dan ook of dat het niet eens een fout vriendje ofzo was. Echt een doodnormale, zelfs bijna brave jongeman.
Nee nee nu niet! Maar destijds wel bedoelde ik. En toch, en dit misschien wel een biecht maar ik kan er niks aan doen, vind ik het nog steeds heel lastig om dat labeltje van verkrachter aan hem te geven, naast alles wat hij ook was. (Shit dit is echt een biecht he )
Ik kende patiënten die hun vader of moeder hadden vermoord, waarvan hun broers en zussen dan nog wel op bezoek kwamen en een band onderhielden. Dat was zo waardevol in deze situaties. Zo lastig voor de broers/zussen en zo sterk van hen dat ze het konden, maar echt mega betekenisvol voor de patiënten. En dit waren dan mensen met psychotische problematiek, ik weet minder goed hoe dit is voor mensen met bijvoorbeeld een antisociale persoonlijkheidsstoornis en/of psychopathie. Maar het bood hen wel echt perspectief, het inzicht dat mensen om hen konden geven ondanks hun delict. Als indirecte slachtoffers van het delict je kunnen vergeven, waarom de maatschappij niet etc. Het is heel uitzichtloos en eenzaam als je hele netwerk in een keer afstand van je neemt. En ik snap die keuze oòk heel goed, ik weet ook niet of ik het zou kunnen. Maar nja, ik zie wel dat het echt veel goeds doet bij de patiënten en ook een motiverende factor is voor behandeling. En ook natuurlijk een beschermende factor waardoor er minder snel recidive plaats vindt!
Wat je schrijft over je kinderen: dat snap ik wel, dat je dat doet. Voor mij zou een verschil maken als je kinderen als ze wakker zijn heel regelmatig geen kus van je willen en dat je het dƔn maar stiekem doet als ze slapen. Zolang dat niet aan de hand is, lijkt het me geen ding.
Wow ja Haha dat zou echt niet oke zijn. Gelukkig is dat ook niet aan orde.
Ja ⦠ook wel eens iets gebeurd waarvan ik me achteraf afvraag of hij net zo graag wilde als ik. Kijk nu met het idee van consent in elk geval heel anders naar de situatie. Destijds heerste ook het idee dat āmannen altijd wel wildenā, hoe idioot dat nu ook klinkt.
Kledingstomer for life
Pillen doorslikken⦠(paracetamol ofzo he)
0 stemmers
Ik denk dat ook hierbij omstandigheden zo bepalend zijn. Net als het hierboven gaat over verkrachters en intentie. Dat geldt voor moordenaars net zo goed. Ik heb die docu serie Verward gezien en vond het zo schrijnend om te zien hoe sommige mensen gewoon niet de psychische hulp krijgen die ze nodig hebben en daardoor uiteindelijk in de situatie komen dat ze iets vreselijks doen. Ook het idee dat dat iedereen kan overkomen, als ik morgen psychotisch word weet ik ook niet waar ik toe in staat ben. Het lijkt me vreselijk om dan met de gevolgen te moeten leven. En in zoān geval (of ja, eigenlijk in alle gevallen natuurlijk) hoop je dat er nog steeds mensen zijn die naar je omkijken.
Ik denk dat er zo vaak omstandigheden zijn die een dader (tot op zekere hoogte) ook slachtoffer maken, waardoor ik me heel goed kan voorstellen dat je er nog steeds voor zo iemand wil zijn.
Fijn malen met een hap jam. Direct daarna 2 glazen water opdrinken en kokhalzen. Ik heb bewondering voor mensen die zo alles kunnen doorslikken. Zelf vla met stukjes moet ik kauwen.
Dit is zeker waar! Het grootste deel heeft wel een achtergrond waarbij tbs een ālogischā gevolg is, vanaf jongs af aan al psychiatrische problematiek, dakloosheid of andere stressoren, drugsgebruik etc. (Nogmaals, dit is vooral vanuit de patiĆ«ntenpopulatie met psychotische problematiek. Ik werk ook wel eens met zedendelinquenten en mensen met psychopathie bijvoorbeeld maar dat zit allemaal net iets anders en net wat minder verstand van).
Maar er zijn ook een aantal waarvan ik denk, dit had ik kunnen zijn⦠gewoon prima opgeleid, baantje of studie, eigen woning, sociaal netwerk etc alles ging goed. En dan idd opeens verward worden en je omgeving die het niet op tijd merkt en/of de hulp die niet op tijd komt of niet adequaar genoeg is⦠en dan steek je opeens je beste vriend neer omdat je denkt dat daar de duivel in zit. Ja⦠ik ben er ook wel eens bang voor dat het mij overkomt, ik ben er erfelijk ook wel mee belast, met dat risico. Het kan inderdaad iedereen overkomen en daarom heb ik wel meer dan gemiddelde empathie daarvoor denk ik?
Vroeger had ik echt moeite en brak ik mn paracetamol in vieren en ging ik nog over mn nek. Nam ook ongeveer 1 glas water per kwart. Sinds ik dagelijks medicatie slik, slik ik rustig 7 pillen tegelijk door met een 1 slok water
Vind ik echt bewonderenswaardig
Ik vind het altijd ƩƩn van mijn slechtste kanten dat ik dat niet kan opbrengen, ik heb dat programma ook gezien maar ik kan die empathie niet opbrengen en voel me daar altijd een beetje een neanderthaler door eigenlijk. Ik heb hetzelfde level pure oerwoede en ājij moet doodā die ik bij anderen altijd een teken van zwakte en onontwikkeldheid vind.
Ik denk dat opgroeien als kind van ouders met psychiatrische problemen (die wel altijd goed hun best deden en prima ouders waren ondanks dat) daar ook wel aan heeft bijgedragen, die empathie! Alhoewel dat ook weer de andere kant op kan schieten denk ik
Ik zou willen zeggen dat je dat sowieso wel dient te hebben wanneer je in de tbs werkt, maar is in de werkelijkheid niet altijd zo. Er zitten best veel mensen die van de PI komen (als in, daar gewerkt hebben!) en nu bij de tbs zitten, en die kunnen echt wel hard zijn. Goed, dat perspectief heb je vast ook nodig. Maar ik merk dat sommigen ook wel echt ge-desentized (sorry, kan echt niet op het woord komen) raken en het bv de normaalste zaak van de wereld vinden om iemand naar de isoleercel te sturen of dwangmedicatie te geven. En het gebeurt ook vaak, en het is ook nodig. Maar er wordt soms wel te makkelijk gedacht over het afnemen van iemands lichamelijke integriteit. Gelukkig is daar de laatste jaren (iig voor fysiek ingrijpen, fixeren, isoleren) ook wel veel meer aandacht voor, al zie ik het nog niet in Ʃlke kliniek terug dat het echt de laatste laatste optie moet zijn.
Nou ja ik dwaal af. Maar vind mijn vakgebied gewoon super interessant!
Ik ook dus thanks!