@VickyViolence jaaa zo fijn dat je dat hebt teruggevonden. helemaal met dansen erbij 
wat verdrietig als je er zo in staat, dat er Ă©Ă©n keer iets gebeurd is in een vriendschap en je direct alle mensen hebt afgezworen, dat je die eenzaamheid verkiest boven toch nog connectie opzoeken.
maar ja als je een partner hebt heb je natuurlijk wel 1 vaste connectie dus dan voel je dat gemis misschien niet zo. maar alsnog wil je soms toch ff met iemand anders praten of iets doen dan die ene persoon?
Ik heb dit ook gezien en was echt zo verbaasd, kan me er echt niks bij voorstellen dat hij dat echt zo prima vind.
Wie zo in het leven staat, moet eens goed in de spiegel kijken want zij zijn de gemene deler in de situatie.
Dit zijn dezelfde mensen die permanent doodsbang zijn voor vreemdgangers
Ga in therapie and live a little
Hahaha ja ik stuurde het meteen naar mn beste vriendin en die had dezelfde analyse, altijd the worst people die dan een rode lijn trekken over iets ontzettend triviaals.
@issa gewoon het idee dat je hele geluk dan alleen afhangt van je partner maakt me claustrofobisch. Tuurlijk is een partner hebben als t goed is leuk, maar vrienden komop >>>>>>
Ook mensen die hun vrienden niet meer spreken als ze een partner hebben, die ben je liever kwijt dan rijk ook, vind dat ook heel triest
Ik denk dat het op den duur echt heel kut is om dag in dag uit thuis te komen in een leeg huis zonder partner. Ja oké je kan samenwonen met vrienden natuurlijk, maar toch is dat een andere manier van warmte en liefde die je van een partner krijgt.
ja!! helemaal mee eens.
ik volg een vrouw op instagram die hier ook veel over post en veel over gezonde relaties aangaan waarin ze het hyperindividualistische reframet (beetje rare zin dit ik ben moe maar heel erg de moeite waard om haar profiel te bekijken/volgen)
Ja ik denk dat wij er anders tegenover staan want ook in een relatie zou ik liever LAT hebben 
Ja dat kan ook, maar dan heb je wel iemand om naar toe te gaan wanneer het jou uitkomt. Vind je dat geen kut idee dat je dat nooit meer zou kunnen hebben met iemand? Of is dat gevoel dan minder kut dan geen vrienden hebben.
in de 8/9 jaar dat ik nu single ben wordt dat naarmate de jaren verstrijken eigenlijk alleen maar makkelijker en chiller. heb nooit langer dan een jaar samengewoond voor die tijd maar wel altijd relaties gehad en ik ben heel blij dat ik zo lang âalleenâ ben, mijn vriendschappen heb verdiept, en me niet eenzaam voel alleen thuis.
Dol op mijn partner en mijn vriendinnen, maar ik vind alleen kunnen zijn ook echt een verrijking. En dan niet enkel op de bank voor de tv, maar ook gewoon lekker naar de film, museum of wijntje/ lunch doen op een terras of aan de bar.
Vind dat zo heerlijk, ken me geen reet schelen dat sommige mensen dat sneu vinden als iemand alleen zit.
Daar heb ik er dus meerdere van, vrienden 
Mn beste vriendin is echt gewoon mn halve ziel, we willen elkaar alleen niet neuken. Maar ik kan me oprecht niet voorstellen dat ik ooit zoân band zou hebben met een man.
Als ik de drie dingen die ik hier aanvink zou kunnen doen ipv mijn betaalde werk zou ik ook nog eens een stuk gelukkiger zijn, grotendeels omdat ik dan veel meer het gevoel zou hebben dat ik echt actief iets bijdraag in de maatschappij. Maar ja er moet ook geld verdiend worden.
Met sommige vrienden kan ik na een avond naar huis lopen en dat je dan helemaal een gouden gloed van energie als een bal / zon in je lijf voelt. Lett dat je helemaal warm van binnen bent en straalt bij de gedachten aan hun bestaan en jullie gezamenlijke dynamiek. Het leven zou een stuk grijzer zijn zonder hun, kan wel, leuk niet.
Ik heb dit niet met al mn vrienden.
Op mijn werk hebben we busjes die tussen verschillende locaties rijden en die worden gereden door vrijwilligers. Zat er laatst in en volgens mij hebben die mensen (meestal gepensioneerde mannen) de tijd van hun leven joh. Scheurden overal tussendoor op de snelweg
Ik durf denk ik niet in een bus te rijden dus dan ga ik voor die golfkarretjes in het ziekenhuis 
Mijn vriend en ik zijn nog niet zo lang samen maar hij heeft samen met mij en familie aan het sterfbed van mijn vader gestaan. Dus toen ging het best vaak over hoe we dat zelf eventueel later zouden willen hebben en zo (niet op het moment zelf, maar wel daarna). Juist omdat op dat moment best veel dingen bepaald moesten worden voor mijn vader omdat hij niet altijd meer goed kon communiceren en dat dat soms lastig was omdat mijn vader dat gesprek nooit echt heeft willen aangaan. Dus juist erover gepraat om last-minute stress te voorkomen.
Ik heb niet echt vrienden en het voelt niet heel bizar haha. Ik heb gewoon nooit ergens vrienden gemaakt ofzo? Ik heb wel kennissen, mensen die ik ken van sport of de school van mijn kinderen, maar daar spreek ik niet 1 op 1 mee af. Ik ben ook niet assertief genoeg om nu vrienden te maken en omdat ik nooit vrienden heb gehad weet ik niet wat ik mis.
Er is verder niets mis met mij (denk ik zelf) maar ik ben gewoon net niet zulk leuk gezelschap dat ik echt iets toevoeg aan iemands leven? Klinkt wel sneu maar zo voel ik me niet hoor.
Het lijkt mij echt juist vreselijk om na een lange dag thuis te komen van werk ofzo en dat er dan altijd iemand is. Ik wil gewoon alleen zijn!!!
Oké hier komt een lang bericht sorry:
Haha nou je treft me wel tijdens mijn quarter life crisis Ik was best serieus op pad naar een academische carriĂšre: ik deed een onderzoeksmaster en was heel erg bezig met middeleeuws Latijn, dat is zo niche dat ik heel erg mijn eigen weg moest banen en druk buiten de vakgroep ging netwerken. Daardoor werd ik heel zelfstandig in mijn onderzoek, en kwam ik in een soort limbo terecht waarin ik enerzijds al op internationale congressen papers stond te presenteren, maar tegelijkertijd nog niet eens mijn scriptie af had :â)
De laatste fase was best wel turbulent. Ik werkte ook als onderzoeksassistent aan een heel gaaf project met veel archieven en manuscriptfragmenten en mysterie (daar zou ik wel graag nog een keer iets mee doen dus als iemand bij een archief werkt, hit me up). Ik was daar een artikel voor aan het schrijven, EN aan het solliciteren op twee PhDâs waarbij ik het bij beiden nĂ©t niet ben geworden (zoân sollicitatie voorbereiden duurt ook takkelang trouwens), EN ik kwam erachter dat ik ADHD had EN ik had overlijdende grootouders en hartkloppingen en ik had ook nog een congres ergens in Duitsland en die fucking scriptie met het leukste onderwerp van de wereld had veel te weinig plek naast al die urgente dingen. Toen ik hem uiteindelijk inleverde was ik er ook echt helemaal klaar mee (maar meer met het afgelopen jaar dan met het ding zelf want ik zou er oprecht nog drie boeken over kunnen schrijven, het is zoân fascinerend onderwerp).
Afgelopen zomer ging ik even bij de ANWB werken om wat tijd te overbruggen en 1. vond ik het veel leuker dan verwacht en 2. merkte ik voor het eerst hoe het is om naar huis te gaan en je werk achter je te laten. Holy shit wat een bevrijding was dat! En daarnaast is het echt bizar hoe veel verschil het maakt als je werk en persoon niet zo met elkaar zijn verweven. Ik ga heel goed op congressen, juist vanwege het sociale aspect, maar uiteindelijk sta je er wel voor jezelf. En als je iets fout doet of slechte feedback krijgt is het niet persoonlijk naar jou, maar tegelijkertijd is het wel gericht aan iets waar letterlijk jouw naam op staat en waar je tering hard aan hebt gewerkt en daarnaast is je toekomstige werk ook extreem afhankelijk van je reputatie, dus wat als al je feedback hierna ook slecht gaat zijn?!??!?! Daar een weg in vinden hoort erbij, maar ik voel me nu zo veel lichter en ik ben heel dankbaar dat ik dat nu ervaar en niet meteen ben doorgegaan met een PhD. Maar ik vind mijn onderzoek ook het leukste van de wereld, dus makkelijk loslaten is het ook niet altijd.
OkĂ© om het nu even kort te houden: ik denk dat het onderwijs nog even niet zoân goede match is omdat ik voorlopig echt geen werk naar huis wil meenemen, maar ik laat het dit jaar allemaal even rustig komen, en als ik niks vind wil ik beginnen aan een opleiding geestelijke verzorging 
heeft ook weer allemaal redenen en persoonlijk zie ik het als een verlengde van mijn tijd hiervoor, maar misschien komt er wel iets anders op mijn pad of wil ik toch voor de klas. who knows!!!
Anyway om na dit epistel toch nog iets aan dit topic toe te voegen:
0 stemmers
Oh ja maar als je 
de juiste hebt gevonden zou er toch ook gewoon tijd moeten zijn in alleen te zijn. Wij zeggen hier zo vaak âJoe heb ff me time nodig doeiâ en dan doen we ons ding, vind daar niks raars aan