Bij mij was “stress” ook altijd een excuus om te blijven roken. Maar ik maakte het in mijn hoofd ook erger dan het was zodat ik het voor mezelf goedpraatte dat ik mocht roken omdat alles toch tegenzat. Nu ik niet meer rook kan ik tegenvallers makkelijker naast me neerleggen en doorgaan. Waar ik dus voorheen er echt in bleef hangen en liever een peuk opstak dan verder te gaan met mijn dag. Eigenlijk best een soort kinderachtige reactie hoe dat bij mij werkte.
Als trouwens iemand nog dat boek van Alan Carr voor een klein prijsje wil overnemen, DM me!



en ik ben trots en het is niet makkelijk en ik lig veel in bed omdat ik zo moe, wazig en misselijk ben. Okee dat laatste komt doordat ik nu zoveel eet
maar het lijkt langzaam iets beter te worden. De gewoonte begint al ietsiepietsie te slijten.
Volgens mij blijven veel mensen de lucht lekker vinden en af en toe toch wat trek hebben. Verslaving is toch vaak blijvend…