Mensen die zeggen: ‘ik was echt in shock!’.
Hoop het niet voor je.
Ja dat is ook een erge inderdaad.
Dit is dan weer een ergernis van mij.
dat besef ik me. ![]()
LETTERLIJK in shock!!
In mijn omgeving gebruiken ze dan het woord stageloper ![]()
Eigenlijk geen ergernis, maar wel taal: ik hoorde laatst iemand ‘schouderbladeren’ zeggen en dat vond ik echt lief klinken.
Geen idee wat het betekent, maar mij klinkt het in de oren als de nieuwste vorm van seksueel ongewenste intimiteiten.
Ah ja, schouderbladeren klinkt wel als iets wat een viezige collega zou doen. Dat hij een slap handje, als een afgevallen herfstblad, op je schouder legt terwijl hij meekijkt op je computerscherm.
(Maar deze persoon bedoelde schouderbladen.)
Dat noem je ook de Engelse ziekte toch? Haha
ewww dit heb ik nog nooit gezien wat een abominatie
Sorry ![]()
![]()
Ik kon niet op het woord komen ik zweer dat ik het niet dagelijks gebruik ![]()
Haha ja dat komt echt veel te dramatisch over vaak in een context die niet echt dramatisch is.
Ik erger me de laatste tijd aan mensen die zeggen bijv “ik heb mijn eerste roman gepubliceerd”, “ik ben zwanger van ons eerste kindje” etc. Dan denk ik meid wellicht ga jij nooit nog een roman publiceren of nog een kind erbij krijgen, rustig aan. Vind het ook heel pretentieus ofzo.
voel nu heel erg de behoefte om die vraagtekens toch te gaan gebruiken??? Zo van rustig aan meid, jij gaat nooit een tweede roman publiceren???
Maar dit zeg je toch ook om context te geven over de huidige situatie ipv over wat er mogelijk wel/niet in de toekomst gaat gebeuren? Als je aan vreemden vertelt dat je zwanger bent van je eerste kind zeg je daarmee toch niet dat er nog meer kinderen zullen volgen. Maar dan bied je wel de context dat je nog geen kinderen hebt.
Ja @Hihalarisch een eerste kind of eerste roman is toch gewoon je eerste kind of eerste roman, of er nou wel of geen tweede volgt? ![]()
Voor mij klinkt het juist meer zo van: super spannend ik ervaar/doe dit voor het eerst!
En @boonie heel irritant i know maar ik was onvolledig… mensen die ik gewoon ken en dan gaan zeggen ik verwacht mijn eerste kind (waarvan ik dus weet van ja die ik snap dat dit jouw eerste kind is want ik weet dat je nog geen kinderen hebt / roman hebt gepubliceerd)
en in het verlengde hiervan: ‘…’ voordat je iets heel voor de hand liggends gaat zeggen. Bijvoorbeeld:
- een airfryer is gewoon… een kleine oven.
- je kunt ook gewoon… aan je partner vragen wat die wil
- het is bijna alsof… je telefoon bedoeld is om mee te bellen
Ik weet niet eens waarom het me zo ergert. Misschien omdat ik er een ondertoon in lees van ‘had je dit nou écht niet zelf kunnen bedenken?’.
Maar… dat is toch ook het idee van die puntjes?