Bij de eerste heel laat voor mijn gevoel, maar dat had ook te maken met fysiek en mentaal herstel en veel angsten en onzekerheid. Duurde echt weken voor ik een klein wandelingetje durfde te maken.
Bij de tweede echt tegenovergesteld, die namen we toen hij anderhalve maand oud was al een midweek mee op vakantie en sleepte ik overal mee naartoe. Was achteraf echt veel fijner, maar dat heeft er ook mee te maken dat hij een hele makkelijke baby was en ik me veel beter voelde, vooral mentaal.
Bijna traditioneel bij alle 3 op de laatste kraamzorg dag uit eten met baby haha (1x omdat ik zooo verrekte zin had in biefstuk, 1x omdat het onze trouwdag was en de derde keer voelde het als traditie 
). Maar dan ben je niet alleen, dus dat is wel anders denk ik.
Ik ging al wel snel boodschappen doen met of zonder baby, na 1.5wk denk ik? En ook wel naar (schoon)ouders met de auto, en kinderen naar school brengen enz. Mān man was wel thuis maar vond het zelf ook fijn om de kinderen weer weg te brengen en zo.
En de derde was 4-5wkn toen we naar Beekse Bergen gingen. Maar ik kon dat fysiek ook goed aan. En dat is voor iedereen anders natuurlijk
Ik ben best wel flink gehecht dus had aardig wat pijn. Maar ik ben eind oktober bevallen (2023) en toen was het nog best mooi weer. Mijn vriend kan niet goed thuis blijven dus ben toen wel een paar keer te snel, te ver gegaan. Hij pushte me niet hoor want ik wilde zelf ook. Maar daarna had ik wel meer last. Merkte rond de 6 weken dat het echt beter ging met mijn herstel maar had alsnog wel last van een vervelende druk als ik te veel deed. Ben toen wel wat rustiger aan gaan doen.
Ik vond het lichamelijke herstel echt wel tegenvallen ondanks dat ik geen gekke pijnen had oid. Maar eerst had ik echt pijn van de zwelling en hechtingen en die druk daarna voelde oncomfortabel.
Qua huilen vond ik het toen ook spannend. Terwijl mijn baby vrij makkelijk was dus achteraf heb ik daar ook wel spijt van dat ik toen niet meer heb gedaan. Nu met een dreumes is het soms onmogelijk om even rustig ergens te zitten haha.
Ik was na een paar dagen alweer helemaal de oude maar ik heb en een makkelijke bevalling gehad en ik was redelijk jong. Bij mijn schoonzus duurde het een stuk langer (ouder). Denk dat het echt verschilt per bevalling en je leeftijd speelt ook een rol (is mijn niet wetenschappelijke mening)
Zodra het fysiek kon. Eerst een klein rondje en dan steeds groter. Eerst even een paar boodschappen, dan steeds langer weg. Wij wonen idd ook in de buurt van terrasjes dus ook zo weer thuis mocht het niet gaan. Daardoor was de drempel ook heel laag.
En ik gaf borstvoeding dus ik dacht altijd als ie gaat huilen, dan voed ik en dan is het weer goed. Niet te moeilijk denken en in kleine stapjes!
Zoān twee weken na de bevalling kon ik alle dagelijkse dingen wel weer en ben ik ook gewoon gaan doen en proberen. Naar de stad, wandelen (nog niet te ver) en na 6 weken een midweek weg met ook wandelen en zwemmen (zwemmen terwijl baby bij opa en oma in het huisje was). Had ook heel erg de instelling: we zien wel en als het niet gaat (voor mij of de baby) gaan we weer naar huis. Goed gevulde luiertas mee en hebben veel.meer kunnen doen dan ik vooraf had gedacht. Maar ik ben ook echt geen thuiszitter en had zelf ondanks een knip, hechtingen en veel bloedverlies een redelijk snel herstel.
Thanks iedereen voor jullie reacties! Fijn om te lezen hoe jullie er mee omgingen, dat stelt me gerust. Ga het denk ik stapsgewijs proberen gezien mijn bekken ook en als die huilt dan komt dat dan wel inderdaad! Had al de tip gekregen van vriendinnen om in de newborn periode zo veel mogelijk op pad te gaan omdat ze dan inderdaad veel slapen en dat beamen jullie haha. Dus snel lekker koffie drinken dan maar!
Heel herkenbaar. Momenteel zelfde situatie. Alleen geen waterpokken, maar griep er bij. Echt de hel. Oudste dochter haalt het bloed onder onze nagels vandaan. En ja, ik weet het, ze kan er niets aan doen. Maar het is heel pittig. Ook de nachten zijn niet leuk. Denk dat we meer bezig zijn geweest afgelopen weken met haar in de nacht dan met de baby. En ze maakt ook zulke zielige opmerkingen. Als je even met de baby bezig bent, voeden bijv. āNou dan ga ik wel naar de gang, helemaal zielig en alleenā of āniemand troost mijā.
En we plannen iedere dag een op een tijd, maar dat maakt weinig uit. Ik ben benieuwd wanneer het wat beter wordtš
Heel herkenbaar dat het spannend is, zeker met een eerste kind. Hierbij geld wel echt: niets moet. Er is geen maatstaf om aan te voldoen want echt iedereen is anders. Als je niet wil hoeft het niet. Maar als je er uit wil: ga het gewoon een keer proberen. Als je baby de hele boel op stelten zet kun je gewoon weer gaan. Want het hoeft geen succes te zijn. Het is dan ook niet āmisluktā ofzo. Toen mn baby een week of 4 oud was oid wandelde ik haar in de draagzak in slaap naar de bushalte en nam ik de bus naar de stad om het gevoel te hebben dat ik nog iets van de samenleving gezien had die dag. En ook om mezelf een beetje af te leiden uit die eindeloze voeden-verschonen-slapen riedel.
Overigens was ik wel echt gesloopt na zoān uitje.
Ik ging op dag 5 voor het eerst een blokje om het huis. En op dag 8 voor het eerst met baby het terras op en naar een restaurant.
Vanaf dat moment ook alles weer opgepakt (boodschappen, huishouden, afspraken buiten de deur etc)
Maar ik ben alleen, dus als ik geen boodschappen/huishouden deed, deed niemand het haha.
Ik genoot heel erg van het buiten de deur zijn en lekker terrasjes doen etc.
Ze slapen nog zo veel in het begin dus vond dat juist de makkelijkste periode haha
Dit is bij mij dus niet het geval haha, of enkel de eerste twee weken. Wij gingen wel snel weer naar buiten en uit lunchen enzo maar ze werd al snel te actief voor de kinderwagen. In de draagzak sliep ze in het begin nog wel een stuk vaster dus dan gingen we wel stukken lopen. We zijn ook weleens uit lunchen geweest met de draagzak maar dan kan 1 iemand niet zitten haha. Als mijn baby wakker wordt is ze vaak heel snel klaar met de zak en gaat ze hard huilen. Ik kijk daarom nu echt wel beter naar wat ik wel of niet de moeite waard vind. Naar mijn ouders prima, want niet erg als ze gaat huilen maar ik vind nu uit lunchen met haar niet echt de moeite want je zit gewoon niet relaxed.
Denk dus ook echt dat het aan je baby ligt maar ik zou het inderdaad wel gewoon een aantal keer proberen.
Vanuit het herstel voor je lichaam (en zeker je bekkenbodem!) wordt vaak wel geadviseerd om juist rustig aan te doen de eerste weken. Dat betekent niet dat je niks kan doen, maar mogelijk wel dat je rustiger aan moet doen dan je hoofd zou willen. Geen idee hoe lang geleden je bent bevallen, misschien kan je ook even overleggen met een bekkenfysio of de verloskundige over wat verstandig is? Deze folder hieronder geeft ook goede info!
Herstel-bekkenbodem.pdf (181,1 KB)
Dit is een goede tip ja! Ik merkte dat ik in principe heel veel kon zonder directe pijn in die eerste tijd, zoals de trap op ārennenā, langer lopen, of iets huishoudelijks, maar dan de avond en de dagen erop een terugslag kreeg. Dus het was qua bewegen echt een heel experiment met rustig opbouwen.
Mijn baby ook niet hoor! Ben nog altijd verbaasd als ik mensen met een slapende kleine baby in een cafe of een winkel. Mijn baby was superalert buiten de deur en huilde dan grotendeels. Maar ze huilde sowieso erg veel.
Dus ik deed idd hetzelfde als jij. Naar mijn moeder prima, maar verder deed ik soms alleen een boodschap en ik bestelde vaker. Het consultatiebureau was al een uitdaging.
Dus idd wat uitproberen en dan merk je wel waar je je goed bij voelt en waar je liever nog even mee wacht. @Boondigga
Je lieve peuter is gewoon nog daar, maar ze heeft het even zwaar. Is toch ook een enorme verandering, ineens een baby in huis die de meeste aandacht opeist.
Dat boze klinkt alsof ze heel bang is je kwijt te raken en dat maar alvast zelf doet of juist aan het uittesten is of je wel echt blijft. De m dat dit een hele normale reactie is. Ik weet er niets van hoor en ik heb makkelijk praten, maar ik denk dat je vooral moet proberen haar angst en onzekerheid te zien en haar te laten merken dat je er ook echt nog steeds voor haar bent door iedere dag even 1-op-1 tijd met haar door te brengen. En je niet af te laten leiden door haar boosheid.
Ja tuurlijk, dit is helemaal waar en heb je 100% gelijk in. Maar dit is wel de ātheorieā en niet altijd de praktijk.
@Howth hier eenzelfde soort situatie. Ben ook afgelopen maand bevallen en een peuter die erg moet wennen. Ze is heel lief met de baby maar test ons enorm uit. Ik irriteer me soms echt dood aan haar en het contrast met zoān rustige, serene baby is enorm. Voel me daar ook wel schuldig over, maar hoor gelukkig van vriendinnen dat het wel herkenbaar is en vanzelf beter wordt (merk ik hier ook al).
Ik zoek een maillot (maat 104 of 110) met ijsjes of snoepjes erop. Iemand een idee of dat ergens te koop is? Al even zitten zoeken
Ik heb pas leuke maillots gekocht bij Next, veel keuze dus misschien ook wel met de print die je zoekt.
Thnx, helaas geen snoep of ijsjes
