Dankje voor de tip! Ik probeer het inderdaad wel heel chill en vrolijk en gek te doen maar hij is nog geen maand 1 en nog niet echt te beïnvloeden hierin merk ik. Hij is blij en vrolijk maar als die schoen zn teentjes raakt wordt ie al wild. Ik krijg ze wel aan (rustig maar met heel veel moeite) maar dan zijn ze heel snel dus weer uit. Sokken hetzelfde 🫠
@kaasvlinder en @MyMoon dank voor de tip! Deze ga ik even opzoeken!
Heeft iemand ervaring met zo een Fedde en Kees lakentje? Werkt het fijn? En kan je het bijvoorbeeld 's nachts niet gebruiken en overdag wel?
Ons zoontje (7 maanden) slaapt zo kort overdag, soms een half uur, max 45 minuten. Het lukt hem niet om de slaapjes aan elkaar te koppelen, terwijl hij vaak nog wel moe is.
Het heeft mijn baby wel wat geholpen! De druk gaf hem wel meer rust voor mijn gevoel. Het lakentje is heel dun je zou hem erop kunnen leggen.
Want het is wel echt een rotklus om het strak om het matras te krijgen 
Leuk!
Ik had ook nog een boekentip, alleen is dit boek niet meer te koop lijkt het 
maar missch nog ergens 2e hands of in de bieb.
Wij hadden deze laatst van de bieb en het was echt een hit. Als je van Boer Boris en Ridder zonder billen houdt, is dit ook een leuke.
Bij mijn kind heeft het goed geholpen. Ben het wel al veel eerder gaan gebruiken. Toen ze de leeftijd had van jou baby gebruikte ik het niet meer omdat ze er toch kroop. Je zou het laken ook kunnen huren om uit te testen of het iets voor je kind is
Zijn er hier meerdere ouders met extreem verlegen kinderen? Mijn dochter is heel erg verlegen. Ze is vier jaar en gaat dus nu naar groep 1 (sinds dit schooljaar, vorig schooljaar maar een paar weken omdat ze in mei pas vier is geworden), waar ze twee juffen heeft. De ene op maandag en dinsdag en de ander op de overige dagen.
Ze is haar hele leven al zo verlegen en het lijkt erger te worden door de jaren heen. Vooral de laatste jaren KDV had ze er erg last van, maar nu ook op school en de BSO. En waar ik een beetje moe van word is dat ik het al-tijd en overal te horen krijg. Terwijl ik ook geen oplossing weet. En ik wil het ook niet oplossen want dit is haar karakter, maar het zou het wel makkelijker maken als we hier iets van verbetering in kunnen aanbrengen. Uiteraard hebben we het hier wel eens over met de juffen en zij zeggen dat ze nu na die eerste weken nog geen verschil zien. Ik heb ook aangegeven dat ik het niet fijn vind dat het continu benoemd wordt in het bijzijn van mijn dochter, omdat ze het wel opvangt en thuis vragen gaat stellen als ‘vindt de juf mij niet aardig?’. Ik denk dat het met veel één-op-één aandacht het uiteindelijk wel beter kan gaan, omdat ze zich daardoor meer op haar gemak gaat voelen maar begrijp ook dat die tijd er niet is in groep met bijna 30 leerlingen.
Vandaag is er schijnbaar weer een ‘akkefietje’ geweest toen ze werd opgehaald (door mijn man) op school en dan moeten ze altijd bij de juf melden dat hun vader/moeder er is, maar dat durft ze dus niet te zeggen en toen mocht ze niet gaan van de juf waardoor ze helemaal dichtklapte en pas na drie kwartier thuis weer iets gezegd heeft (tegen mijn man dus, in haar ‘veilige’ setting). Ik voel me er enorm rot door en merk dat ze met steeds meer tegenzin naar school gaat en ik gun haar veel beter. We hebben ook weleens contact gehad met een pedagoog vanuit het ziekenhuis (het is een prematuur kindje, dus we komen niet bij het CJG) en die is ook twee keer bij ons thuis langs geweest maar thuis heeft ze er dus geen last van (ze praat dan niet tegen vreemden, maar speelt wel gewoon en praat met haar broertje) dus volgens de pedagoog is het iets waar ze vanzelf overheen groeit. Maar het breekt mijn hart een beetje als ik haar bij het ophalen van school altijd in haar eentje verloren en helemaal dichtgeklapt op het schoolplein zie staan. Ze zegt ook vaak dat ze met kindjes wil spelen maar die kindjes niet met haar (ik denk dat dat haar eigen interpretatie is hoor, maar ze durft het dus ook niet te vragen). Heeft iemand tips of misschien een verhaal van herkenbaarheid?
Ach wat vervelend voor je dochter. Snap dat je hart breekt als je haar zo ziet staan op het schoolplein. Misschien is het makkelijker voor haar om te oefenen in een veilige omgeving met jou erbij? Bijvoorbeeld door af te spreken met neefjes/nichtjes die ze kent of samen met vrienden die ook kinderen hebben, zodat ze in een kleiner gezelschap wat leuke ervaringen op kan doen met sociale contacten.
Het klinkt alsof ze vooral wat zelfvertrouwen moet krijgen in haarzelf en in haar sociale skills. Kan me voorstellen dat ze in een grote groep overrompeld wordt, ze is ook nog maar 4. En verlegen zijn is natuurlijk helemaal niet erg, maar nu klinkt het alsof ze er wel echt last van heeft, en dat is niet leuk.
Ik word er gewoon een beetje verdrietig van. Ik ben zelf ook verlegen en kan mij herinneren dat ook altijd in mijn rapport stond: ‘vloeistof mag wel meer van zich laten horen. Ze vertelt nooit iets tijdens het kringgesprek.’ Etc. Ik vond het ook allemaal spannend en het is niet zo dat ik er iets aan kon doen. Ik was een kind?!
Het is echt rot dat verlegenheid wordt gezien als een slechte eigenschap en dat ook altijd benoemd moet worden. Terwijl het dat niet beter maakt. In tegendeel juist.
Misschien zouden jullie een gesprek kunnen aanvragen met de juf hierover? Je zou ook eens kunnen informeren over een soort faalangsttraining. Dat is wel anders maar gaat ook wel over zelfvertrouwen.
Spreekt ze wel tegen andere volwassenen? Opa? Oma? Tegen andere kinderen?
De druk moet eraf. Hoe vaker wordt gezegd: wat is ze verlegen, of het dwingen om iets te zeggen, hoe moeilijker het wordt. Is er ooit iemand beter geworden nadat je onder dwang iets hebt gedaan? Werd het daar makkelijker door? Nee.
Wat wel helpt is het voorbeeld geven en dat gaat ze vanzelf overnemen. Daarnaast het steeds voor haar opnemen. Als je hoort: ze is nogal verlegen, zeggen: … gaat vanzelf praten als ze zich op haar gemak voelt, daar mag ze alle tijd voor nemen. En zelf kijken of je kleine stapjes met haar kunt nemen. Ik denk dat de juf vooral hard moet werken aan de band tussen haar en je dochter. En dat initiatief ligt toch echt bij de juf en niet bij jouw dochter.
Als het steeds erger wordt zou ik nog eens contact opnemen met die pedagoog. Het klinkt ook een beetje als selectief mutisme en dat is wel iets om goed in de gaten te houden.
Ik zou hier wel op korte termijn contact over opnemen met de leerkracht en dit bespreken.
Ja! Mega fijn, wij zijn rond de 5/6 maanden ermee begonnen en heb wel het idee dat als hij wakker wordt hierdoor rustiger blijft en niet naar zijn beentjes gaat grijpen, waardoor hij ook snel weer in slaap valt.
@Bospaadje dankjewel voor je reactie! Zeker een goed idee en het helpt niet mee dat we weinig kleine kinderen in onze omgeving hebben. Wel wat neefjes en nichtjes bij wie ze ook verlegen is, maar na een tijdje wel wat meer loskomt. We proberen het ook samen te oefenen als we bijvoorbeeld boodschappen doen (kleine dingen, als in: “Geef jij de boodschappen aan de mevrouw?” en dat doet ze dan wel, maar het inderdaad echt het praten. @wiewatwaar deze term is nieuw voor mij maar ik herken me volledig in de tekst op deze webpagina. Inderdaad ook het op de hoede zijn, als we bijvoorbeeld in het winkelcentrum lopen en ze ziet een kindje uit haar klas, merk ik dat haar oogopslag verandert en ze helemaal in zichzelf gekeerd is. Terwijl ze juist heel goed is met woorden, ze kon al jong praten en heeft een enorme woordenschat.
@Vloeistof ja stom hè, ik was zelf ook erg verlegen als kind (wel in iets mindere mate dan zij, dus misschien dat dat het extra pijnlijk maakt. Faalangsttraining heb ik ook aan gedacht. Aan de ene kant wil ik er niet nóg meer nadruk op leggen (ook een pjinpuntje uit mijn jeugd haha, dat er altijd overal een oplossing voor moest komen dus ik heb veel van dit soort cursussen gevolgd) maar misschien zijn die er ook wel op spelenderwijs te vinden. Ik ga eens zoeken. Dankjewel!
@Moonfairy ik lees jouw reactie nu. Ze praat (volop) tegen mensen bij wie ze zich op haar gemak voelt. Dat is ons gezin (mijn man, ik en haar broertje) en beide opa’s en oma’s. Tegen tantes en ooms soms minimaal, als we echt langere tijd met hen samen zijn (bijvoorbeeld een weekend weg). Heel erg bedankt voor je reactie, ik heb volgende week weer een afspraak in het ziekenhuis staan dus zal het daar nog eens bespreken en er staat ook alweer een gesprek met de juf gepland.
ik zou er ook eens met een pedagoog over praten. Wat Moonfairy al zegt, het zou ook selectief mutisme kunnen zijn en dat is echt iets anders dan verlegen.
Niet dat ze niet verlegen kan zijn hoor, maar meer dat je weet dat het ook iets anders kan zijn en dat ze daar bij geholpen kan worden. Want wat het ook is, verlegenheid of iets anders, het is gewoon ontzettend vervelend voor haar. En opmerkingen van een juf naar jullie (en ik hoop dat die juf er geen opmerkingen over maakt in de klas want dat kan ook niet) zou ik ook benoemen als in dat jullie dat niet meer willen.
edit: dit is een betrouwbare link https://www.parnassiagroep.nl/uw-probleem/ontwikkelingsstoornis/selectief-mutisme
edit2: ik wil haar niet bestempelen hiermee, echt niet! Maar er is niet veel over bekend en het is wel degelijk iets wat voorkomt en ik vind het zo kut als een kind niet de juiste hulp krijgt.
Heb je misschien een ouder van een kindje in haar klas met wie je eens af zou kunnen spreken om te spelen? Of misschien weet de juf wie hier open voor zou staan als je nog weinig ouders kent/spreekt.
Dan zou je bij jullie thuis wat kunnen drinken samen en wellicht dat je dochter zich dan sneller op haar gemak voelt en tot spelen komt met het klasgenootje.
Op welke leeftijd vinden jullie dat kinderen zo veel mogelijk op hun eigen kamer ‘moeten’ spelen?
Ik merk dat ik echt zo geïrriteerd raak van al dat speelgoed, duplo spoorbanen, smartmax en al die kleine rommeltjes ( gekregen traktaties / kermisspeelgoed) die de hele dag door beneden rondslingeren. We hebben 2 Smastad tafeltjes met 1 speelgoedlade waar zich in de loop van de tijd vooral zooi in is gaan ophopen. Mijn twee oudsten (6,5 en bijna 4) zijn voornamelijk de rommelkonten, terwijl ze echt een behoorlijk grote slaapkamer hebben waar M.i. ook best gespeeld kan worden. Opruimen is ook totaaaaaal niet aan ze besteed. Is elke keer weer een strijd. Er wordt maar steeds nieuw speelgoed gepakt.
Ik merk dat het mijn moment van ontspannen in de woonkamer totaal weghaalt omdat ik gewoon in de chaos van het speelgoed niet mijn rust kan vinden.
Nu wil ik eigenlijk gewoon al het speelgoed naar boven. De Smastad constructie weg ( want zitten ze nooit aan). Op die plek een leuk dressoir met daarin misschien wat knutsel spullen / spelletjes en eventueel een bak smartmax erin en voor de rest gewoon op 2 stokke stoelen na geen kinder dingen meer in onze kleine woonkamer.
Van mij mag er heus wel eens wat speelgoed naar beneden, maar dan aan het einde van de dag ook weer mee naar boven.
Ben ik nu heel onredelijk?
Mijn man zegt dat ze daar nog te jong moet zijn en ik er maar aan moet wennen, maar inmiddels heb ik er echt alleen maar stress en irritatie van.
Wij hebben zon trofast opberger staan, met die bakken. Op de slaapkamer staan er meerdere. En dan wissel ik gewoon de bakken af en toe. Knutselspullen rouleren mee maar leesboeken en aantal spelletjes liggen in andere kast altijd beneden.
Mijne is pas 2, maar moest vd makelaar al het speelgoed zoveel mogelijk verwijderen en eigenlijk ging het gelijk best goed zo dus dit hebben we er voor nu in gehouden.
In het nieuwe huis krijgen we een speelkamer beneden maar zie nog niet voor me dat ze daar alleen zou gaan spelen en dat doet ze in de woonkamer wel, zelfstandig maar niet alleen.
Ik weet niet wat ‘nornaal’ is, maar ik herken het wel. Mijn oudste is 4,5, die speelt echt niet alleen boven. Soms tien minuten, dat is echt de max. Ik snap het ook wel, als haar broertje wel beneden mag spelen, ga ik niet van haar vragen dat ze op haar kamer gaat spelen. En ik haar daar ook wel jong voor, denk dat het vanzelf komt.
Ze moet hier wel écht opruimen voordat ze wat anders pakt. Uitzondering is teken-/knutselspul. Dat mag op tafel liggen, totdat we gaan eten en tafel moeten dekken. Misschien kan je dat toch consequenter gaan vragen? Mijn dochter is ook niet van het opruimen, maar ja, het hoort erbij. Dat scheelt misschien al? En dan kan je misschien alsnog wat spullen wegdoen / naar boven en de inrichting wat veranderen zodat het weer wat meer naar je zin is?
Wat vervelend voor je dochter. Vroeger was ik zelf ook erg verlegen en dat werd dan inderdaad ook vaak benoemd, wat heel vervelend was.
Je geeft aan dat ze wel met wat kindjes zou willen spelen. Ik zou dan met de andere ouder kijken of er een afspraak gepland kan worden en dat je eventueel de eerste paar keren mee gaat of dat je juist bij jullie thuis afspreekt. Dit deed mijn moeder vroeger ook, want ik wilde wel graag spelen met andere kinderen en vervolgens speelde ik daar alleen.
Hier zou het niet eens een optie zijn, want ze blijven niet op hun kamer en gaan dan overal behalve in hun eigen kamer rommelen. 
@Uprooted
Is het een idee om de hoeveelheid speelgoed flink te verminderen? Dat je een aantal grote bakken maakt en 3/4 gewoon wegzet, en om de x aantal weken weer een andere bak speelgoed neerzet? Een een ander opbergsysteem wat makkelijker bij te houden is?
Het kan echt zo veel worden met al dat speelgoed en ik herken het gek worden van de zooi. Kleine troepjes ruim ik sowieso 1x in de zoveel tijd op (weggooien).
Mijn oudste kinderen zijn 8 en 7 en het speelgoed dat echt van hun is (barbies, playmobil, hun eigen lego sets) staat op hun eigen kamer. Vooral mijn zoon vind het spelen op zijn eigen kamer echt heerlijk. Ik heb ook nog een peuter en kan ook niet de hele dag tegen haar zeggen dat ze er niet aan mag komen.
En opruimen: ze zullen wel moeten. De regel is nu dat ik van maandag t/m zondag niets zeg over de staat van hun slaapkamers (ik wil alleen een pad vrij hebben richting hun bed en kast) en dat ze zondagavond voor het slapen wel goed opruimen zodat ik even kan stofzuigen. Gaat ook zeker niet vlekkeloos hoor, maarja ik vond opruimen ook nooit leuk als kind. Niet alles kan/moet zonder problemen.
Mijn 7 jarige speelt nooit in zijn eigen kamer eigenlijk. We hebben een klein appartement en in z’n kamer zou best wel wat gedoe spelen maar hij wil vooral graag in de woonkamer zijn.