Ah @jojo @Velvetbetty en @RosaB, ‘fijn’ dat het herkenbaar is, al vind ik het ook heel rot voor jullie. Hij ging altijd qua fases best wel heen en weer in voorkeur en ik denk dat hij nu wat extremer aan Papa hangt omdat ik best een tijdje ziek ben geweest (zware griep + longontsteking) waardoor mijn partner wat meer heeft moeten overnemen. Daarnaast merk ik dat ik gewoon wat ‘strenger’ en consequenter ben dan mijn partner. Niet dat bij hem alles mag, maar ik denk dat onze zoon toch wel aanvoelt dat de rek wat groter is. Misschien moet ik daar ook maar eens in mee gaan, al wil ik het ook wel op mijn manier doen. Als hij over een half jaar naar school gaat, ben ik er (behalve de woensdag) elke dag voor hem als hij uit school komt, ben wel benieuwd of het dan weer een beetje verschuift.
Vanmorgen was ik wel even emotioneel, omdat hij heel vroeg wakker was en ik erheen ging en hij gelijk Papa wilde en toen zei ik: Papa ligt nog lekker te slapen, kan Mama je helpen? ‘Nee!!’ Oke prima, dan gaat mama ook weer lekker naar bed. Was hij dus boos. Toen lag ik weer in bed en hoor ik hem echt 30 keer achter elkaar jammeren: Ik wil niet mamaaaa Ik wil niet mamaaa. Toen werd ik even emotioneel. Je voelt je dan echt afgewezen.
Laatst toen ik ziek was en Oma bij ons was oppassen hoorde ik hem alleen maar continu huilen/jammeren om ‘Mamaaaa’ dus het is niet dat hij mij nooit wil, alleen is de hang naar Papa momenteel dus groter. Snap het ergens ook wel, z’n papa is ook geweldig 