Nou inmiddels een manier gevonden om mee om te gaan na 5 maanden.
Samenvatting
Deze tekst wordt verborgen
Maar dan nog trek ik haar slecht. Ze trekt conclusies die nergens op slaan " *ze is een echte buikslaper *" Ehm nee, ze houdt het nog geen 2 minuten vol. “Ze heeft echt jouw ogen en krijgt mooi zwart haar” mijn ogen zijn bruin en die van mijn dochter fel blauwgrijs zoals mijn vriend en ze lijkt blond te zijn. Ze vraagt naar redenen waarom we inbakeren, waarom ze overdag soms in de box slaapt ipv boven, waarom niet op onze kamer, waarom niet omgedraaid in de maxi cosi en voorin. Dat ik een uur durf te rijden met de kleine in mijn kleine Starlet. Vragen die geen vragen zijn, want ze weet het antwoord en vind het maar onzin, want vroeger was alles anders.
Ze koopt alleen maar lelijke kleren, speeltjes en zet ongevraagd dingen als kaarsen neer, verplaatst spullen en hangt setjes met haar eigen meuk in de babykamer. Inmiddels zit er een stop op haar koopwoede, op verzoek van mij tot afgelopen week. "kon het niet laten, maar er zit een bon bij. Ik wilde als grap het aandoen. Ik zie die outfit wel een keertje aan als ze hier heen komt he" . 
Eerst kwam ze ongevraagd langs, en wilde ze constant ook dingen doen en langs komen, ook in de laatste weken van mijn zwangerschap. Ze stond 3 dagen voor de bevalling huilend voor de deur, waarom we geen band hebben want al haar collega’s hebben dat wel en ze mocht zich nergens mee bemoeien met de kinderkamer en het huis. Ik zat bomvol hormonen en zat er al doorheen, want ik was overtijd en alles deed pijn en nul slaap. Ik wilde gewoon in mijn eigen coconnetje zitten, want 2 keer verhuizen, klussen en een hittegolf als je hoog zwanger bent is geen pretje. Maar ja het moet natuurlijk om haar draaien. Zoooo vermoeiend. Op dat soort momenten mis ik mijn eigen moeder. Natuurlijk ook deels de reden dat ik dat allemaal niet trek.
Maarrrrr, ze helpt met oppasen en maakt schoon, en dat maakt het leven wel een stuk makkelijker. Ik heb zelf geen familie meer. Ze heeft nu een plekje in ons leven waar ze blij van wordt en wij gelukkig ook. Al moet de rem er steeds weer op, maar ik durf nu ook duidelijk en eerlijk te zijn. Ze snapte ook mijn vermoeidheid niet en frustratie wat betreft de krampjes en reflux en verstopping, want het is toch zo’n blij kind. Inmiddels heeft ze ook een krijs baby mee gemaakt en snapt ze het. Ze was helemaal kapot en kon niet eens schoonmaken! 