Pfff verlatingsangst is pittig zeg. De ochtenden zijn nog steeds vroeg, en gisteravond wilde ze ook ineens niet meer naar bed. Ze is ontroostbaar, het enige wat werkt is dat ik naast haar ga zitten, anders is het krijsen en gaat ze na een paar minuten hard schoppen en haar hoofdje tegen de spijlen bonken. Gister was ze om 04:20 wakker, ik heb maar een kussen gepakt en op de grond gelegd en gewacht tot ze in slaap viel (dat was ongeveer een uur later) Thuis is ze ook snel overstuur als ik even wegloop en vanochtend tranen toen ik haar bij oma dropte.
Ik hoop alleen niet dat ik het erger maak door elke keer bij haar te zitten. Zou het een kwestie van gecontroleerd huilen en heel veel herhalen totdat ze het opgeeft? Of wel gewoon bij haar zitten/liggen tot we weer uit deze fase zijn?
En wat wegbrengen betreft: wat doen jullie in zo’n situatie? Snel afscheid of juist eerst even zitten/bij blijven en dan gaan? Beide opties is hier tranen…