Ik erger me aan de man van een goede vriendin van mij. Volgens mij heb ik wel eens verteld dat hij tegen zn zoontje (2) zegt dat ie ‘toch geen homo is’ als ie valt en gaat huilen en dat soort dingen. Gisteren was ik op de verjaardag van hun andere kindje en ik kan het niet laten om dan toch fucking petty te zijn met het risico dat er dan weer discussies komen. Had regenboogelastiekjes in m’n kind dr staartjes gedaan, zelf m’n regenboogsokken aan (hij weet prima wat ik ervan denk en dat ik ook relaties met vrouwen heb gehad) en
ze hadden gevraagd om voorleesboekjes, dus ik ben naar een queer boekenzaak hier in de stad gegaan en heb daar een boekje voor hem gekocht. Hector zoekt zijn kleur. Bruin jongetje in de hoofdrol en hele mooie inclusieve prenten (aanrader trouwens, heb hem ook voor m’n dochter gekocht). Het verhaal gaat over dat hij op zoek is naar z’n lievelingskleur en de conclusie is dat alle kleuren mooi zijn.
Kind pakt het uit, vader brult gelijk: ‘gaat dat over n-woorden?’. Ik heb poeslief gezegd dat het gaat over lievelingskleuren en gevraagd of ie wil stoppen met dat soort woorden gebruiken waar mijn kind bij is. ‘Waarom? Is toch mijn huis?’
Uitgelegd dat ik m’n kind anti-racistisch probeer op te voeden en dit gedrag hem niet staat waar zn kinderen bij zijn.
Uiteindelijk is hij weggelopen om te roken en kwam ie later weer rustig terug, maar mijnnnn godddd wat haat ik het dat m’n vriendin met deze man is. Ik kan er echt wel om janken gewoon. En ik vind het zo moeilijk om dan toch elke keer wel rustig een weerwoord te blijven geven, maar niemand in z’n omgeving doet het.
(Kind en mn vriendin vonden het boekje wel heel leuk gelukkig, heb hem zelf gelijk moeten voorlezen aan hem.)