Jeetje. En alsof je het ook moét delen? Misschien wil je het ook wel lekker voor jezelf houden.
Ik stop elke keer iets in mijn noedelsoep waar ik enorme maagpijn van krijg, maar ik maak het één keer in de maand ofzo dus ik vergeet steeds om te elimineren wat het is. Dus nu zit ik weer met maagpijn me een potje ellendig te voelen. Ik kan er ook niks aan doen, geen enkele houding biedt enige vorm van verlichting.
Het was heel lekker maar dit was het niet waard.
2 likes
Ik heb een sneetje in mn teen, precies tussen teen en voet. Het is zo irritant, je voelt het continu en ik heb geen idee hoe dit er ineens gekomen is of wat ik eraan kan doen. Behalve steeds voelen en ergeren dan
2 likes
Is het geen zwemmerseczeem? Of jeukt het niet?
2 likes
Ik wil eten bestellen en mijn vriend is niet thuis maar wil wel dat mijn vriend het betaald (ik zeg het maar meteen). Maar hij pakt het niet echt op en zegt ‘er ligt nog pasta in de koelkast’
??? En daarna ‘ik had pizzas gekocht bij de Lidl’
Ja sorry. Ik wil sushi dus deze Italiaanse weken van de lidl heb ik dus helemaal niks aan.
7 likes
Altijd als ik naar de kapper ben geweest ben ik een soort van onzeker erover ofzo. Tis heel goed geknipt maar mn hoofd gaat dan helemaal malen of de lagen niet te kort zijn en of t wel recht is enzo. Zo dom ik haat mezelf dan echt want t zit gewoon goed.
7 likes
Weet ik niet?
Het jeukt niet, het is echt een sneetje wat pijn doet volgens mij maar zon rare rotplek.
2 likes
Toen ik dat had jeukte dat ook niet, ik had wel dat soort kloofjes
1 like
Heb even thuisarts geraadpleegd maar denk idd dat dit het is. Wat gek dat het zo ineens kan komen. Nja dat wordt smeren!
1 like
Om even aan te haken bij het ‘heb je al iemand ontmoet?’ frustratie: Nou heb ik dus na jaren diezelfde vraag gehad te krijgen inmiddels wel een man en ben getrouwd. Nu krijg ik dus steeds de vraag: en wanneer komen de kindjes? Nou, niet.
Mijn man en ik willen geen kinderen. Het kan bij mij ook niet meer vanwege een slechte pap uitslag een paar jaar geleden, maar ook daarvoor hadden wij absoluut al geen kinderwens. Maar dan heb je dus mensen die dan gaan zeggen als wij aangeven geen kinderen te willen ‘ah jawel joh! Kinderen horen erbij en zijn leuk!’ ‘Dat komt vanzelf wel’ ‘je bent nu getrouwd, kindje maakt het helemaal af’
Alsof je niet gelukkig kan zijn zonder kinderen te hebben ofzo. Laat ons lekker kinderloos door het leven gaan.
20 likes
Kindje maakt het helemaal af 
No pressure hè
Ik heb zelf een kind en kots van dat soort uitspraken.
5 likes
Zeg dat!
En als je er eentje hebt wordt er jaren gejengeld dat er nog eentje bij moet
4 likes
Ohh mijn vader is inmiddels een 70’er en zei ook altijd “bereid je maar voor want dit gaat je hele leven zo door.” Bij hem nu met kleinkinderen…
1 like
Pffff irritant zeg
Waar bemoeien mensen zich mee
1 like
Volgens mij is het krijgen van kinderen vaak juist de reden dat mensen van elkaar scheiden/ uit elkaar gaan, dus best ironisch dat er wordt gezegd dat het krijgen van kinderen je relatie, leven, bestaan of wat mensen er ook van maken helemaal afmaakt? Ik heb dan wel een kind, maar dat is voldoende. Zowel mijn man als ik hadden al bepaald dat we maximaal 1 kind zouden nemen als er al een kind zou komen (je weet maar nooit), maar al na een paar maanden komen de vragen, wanneer komt de volgende? Nou, niet! Vind het echt bijzonder dat mensen meningen over de leefstijl van anderen vormen en die vervolgens uiten ook! Geen kinderen of te weinig kinderen is niet goed, maar als je teveel kinderen krijgt, krijg je ook commentaar… nou, doe lekker waar jezelf gelukkig van wordt!!
6 likes
Jup, is hier ook al het geval.
Laatst vierden we onze trouwdag en een vriend van mijn man appte: gefeliciteerd! Maak er met z’n drietjes een leuke dag van…binnenkort met z’n vieren? En dan knipoogsmiley etc.
Eeh nee.
1 like
Dit is zo irritant ja! Bij elke nieuwe stap moeten er meteen vragen gesteld worden over een eventueel volgende stap. Ben je vrijgezel krijg je vragen, ben je aan daten gaan ze vragen of je al officieel bent, ben je net officieel (haat aan dat woord trouwens) dan komen de vragen wanneer je gaat samenwonen en zo maar door. Alsof er niks anders is om over te praten. Laat mensen lekker alles op hun eigen manier en tempo doen. Zo vermoeiend elke keer weer.
Toen mijn man en ik ons huis kochten was het ook meteen zo lekker veel slaapkamers, kunnen veel kindjes komen dan. Nou ik weet die kamers ook prima te vullen zonder kinderen hoor. En ja nu komt er een kind aan en ik ben net op de helft van mn zwangerschap en mensen vragen alweer hoeveel we er willen. Nou laat ik eerst deze er maar eens uit krijgen.
2 likes
Dat mijn pony per se naar achteren moet op de pasfoto voor mijn paspoort. Ziet er niet uit, de komende 10 jaar een slechte coupe in mijn paspoort 
1 like
Ik had laatst dat ze met een liniaal gingen meten of mijn pony nu net wel of niet mijn wenkbrauwen raakte. (Het was echt net niet maar er ging nogal een discussie aan vooraf.)
3 likes
nog even @ de single discussie en decenteren van mannen maar lang verhaal
Samenvatting
Ik ben nu 8?? ofzo jaar single (op vorig jaar 3kwart jaar verkeringachtig rommelen met een ex) en ik heb ook niet gedatet (grotendeels om ‘gezonde’ redenen maar heel eerlijk deels ook ongezond/niet volledig een vrije keus) en ook al vrij snel gekapt met one night stands na stappen. Ik heb altijd (hetero)relaties gehad vanaf mn 16e dus zeker 10 jaar bijna non stop met mannen aan het verkeren, maar ook echt steeds mee bezig als ik even single was - en eigenlijk ook al vanaf mijn 10e ongeveer heel erg veel bezig met jongens.
En ik heb zo’n groei meegemaakt als… vrouw op een bepaalde manier. Normaal als ik überhaupt het huis uit ging was ik altijd op een bepaalde manier bezig met mannen en een soort vage hoop dat ik een aantrekkelijk persoon zou tegen komen en dat die mij dan zou zien staan en wie weet was dat dan wel mijn droomvent. Maar ik was dus continu én zelfbewust én hyperalert op mannen - terwijl er ook heel veel ‘te luide/te niet popjesachtige’ vrouwhatende en vervelende mannen zijn die vreselijk kunnen neggen en heel publiekelijk dismissive zijn (waarbij ik heel lang dacht dat het aan mij als persoon lag, maar ik ooit oa op dit forum ontdekte dat meer vrouwen daar last van hadden) waar ik me toch ook iets van aantrok en het dus jarenlang bij mezelf zocht als andere vrouwen om me heen wel leuke aandacht van hen kregen. Ik voelde me als vrouw echt ‘minder goed’ gebaseerd op de hoeveelheid en soort aandacht ik kreeg van mannen en vergeleek dat ook nog eens met vrouwen om me heen. Zelfs andere vrouwen en hun aantrekkelijkheid bekeek ik dus door male centered glasses en ik was ook soms gefrustreerd naar andere vrouwen toe die ik ‘niet leuk genoeg’ vond om meer aandacht te krijgen. Heel venijnig en krabbenmanderig, precies zoals 90s/y2k media ons heeft geleerd andere vrouwen naar beneden te halen, vaker wel dan niet in ~de strijd om een man.
Ik was ook best wel extreem gefocust op mijn uiterlijk, heel ijdel, en ging niet eens zonder foundation op ff snel boodschappen doen? Als ik erop terug kijk is het zo vermoeiend!!! Maar door de jaren heen is alles langzaamaan weggevallen. Ik datete toch niet dus dat ‘zoeken’ naar een leuke man was toch voor niks. Ik kreeg steeds betere banden met mijn vriendinnen, en dat werden naast familie ook de sociale connecties die ik in mijn leven op de hoogste plek had staan. En ik heb in al mijn vreselijke ijdelheid ‘lelijk’ kunnen zijn. Vooral het afgelopen jaar heb ik dat gevoeld, nadat ik weer met een man was geweest een tijdje waarin ik in oude patronen en valkuilen viel, en dat is denk ik de grootste bevrijding. ik kan ‘lelijk’ de deur uit gaan zonder daar de hele tijd bewust van te zijn, zonder het me uit te laten maken dat ik dan geen sjans heb, zonder dat ik het mijn waarde als mens laat bepalen. Ik voel echt op heel diep niveau een switch van een groot deel van mijn waarde af laten hangen van mijn uiterlijk (en inherent daaraan dat mannen mij als begeerlijk zien), naar mijn uiterlijk op sommige dagen niet eens meer als concept zien dat ik bij mijn eigenwaarde of zelfliefde zou trekken, sta er niet eens bij stil soms. En ik had me denk ik echt niet zo kunnen ontwikkelen als ik niet zo lang single en vooral niet bezig met mannen of daten uberhaupt zou zijn geweest.
En ook mijn relatie tot vrouwen in het algemeen is zo verbeterd, ik kan met zoveel liefde naar vrouwen kijken, in hun volle glorie, en ze als net zo een volledig waardevol mens zien als ik mezelf ook kan zien, en dáár compleet van houden. Ook van ‘vervelende’ vrouwen, van ‘boze’ vrouwen, van vrouwen die lak hebben aan de gendernormen en de waardering van het patriarchaat. En als dat niet gaat omdat ja sommige vrouwen zijn gewoon naar, vervelende mensen, puur slechte personen, dan vind ik je iig niet meer of iig extreem veel minder kut vanuit háát aangewakkerd door misogyn vuur.
Het is zo anders dan hoe ik (mede) vrouwen eerst zag en ik voel me ook milder naar andere vrouwen toe die wel in die krabbenmand zitten, zich omhoog proberen te werken naar een illusie van een prins op een wit paard. ik zit niet meer in die mand, ik ben door een gat aan de onderkant ontsnapt geloof ik.
Vind het daarin ook soms best heftig om te beseffen hoe vrouwonvriendelijk mijn omgeving was en hoe erg ik dat zelf ook was. Ik was een tijdje in mijn puberteit en adolescentie echt een pick me die het liefst zo grof mogelijk was en alle boosheid en haat die ik in me had om andere redenen op vrouwen channelde want dat was makkelijk en vonden de jongens leuk en grappig en zo was ik not like the other zeikwijven.
Nouja oke lang verhaal maar ja niet met mannen bezig zijn heeft meer voor mijn ontwikkeling als vrouw maar ergens vooral als mens (ik denk dat ik me letterlijk pas als mens heb kunnen ontwikkelen toen ik het ‘vrouw’ hokje uit kon stappen) dan ik van tevoren had kunnen denken.
En ik ben nu nog wel eens met een vriendin die heel man centered is, continu bezig met de volgende scharrel, de volgende ‘optie’, de volgende om op te crushen, en ik word er soms ZO onrustig van. Ik veroordeel haar nergens om en ik begrijp haar redenen en zij gaat weer door andere processen heen maar ik ga er steeds verder vanaf staan en vind het ook gewoon zo oninteressant. Ik merk ook steeds meer hoe gefocust zij kan zijn op haar toekomst waarin een relatie centraal staat en ze ook steeds bang is om ‘alleen’ te eindigen en deels persoonlijk falen ziet in het niet vinden van een langdurige partner. En dan ben ik steeds zo blij voor mezelf dat ik me daar allemaal niet mee bezig hoef te houden en in mijn toekomst alleen ik en een vorm van community centraal staan, dat dat niet afhankelijk is van iets onvoorspelbaars en ik eigenlijk nergens echt in kan falen zolang ik bij mezelf blijf. Ik gun dat echt elke vrouw want het is zo bevrijdend en zaligmakend.
49 likes