De verdere amerikanificatie van Amsterdam.
Ik kom tegenwoordig nauwelijks nog mijn stad uit en was voor het eerst in een half jaar weer in Amsterdam. Ik was daar met een vriend en we besloten samen een ijsje te halen in een hippe ijstent.
Onze eerste ergernis was al dat ze deden alsof het een ontzettend vernieuwend concept is: kiezen of je een hoorntje wilt of een bakje en daarna uit verschillende bolletjes mogen kiezen! De titels en teksten bij de ijssmaken waren niet in het Nederlands, prima. Maar de vrouw die ons hielp was duidelijk een Brabantse, had ons eerder Nederlands horen praten (en zij sprak ook Nederlands met iemand naast haar), maar bediende ons toch in het Engels. En dan ook nog in het Engels aan mijn vriend uitleggen dat een bepaald woord ‘citroen’ betekent.
Ik vind het prima hoor dat horecapersoneel Engels spreekt als ze geen Nederlands beheersen, maar dit vind ik gewoon ergerlijk. En het toppunt was nog wel dat je niet direct contactloos kon betalen: eerst kreeg je een scherm waarop je moest aangeven hoeveel je wilde tippen. Echt, voor een ijsje (een handeling van één minuut) en matige service. . Dus je wilt serieus dat ik 20 - 30% fooi betaal voor een ijsje met 2 bolletjes.