Azerty toetsenborden
En aan de mensen om me heen nu ik op krukken loop. De meesten kijken me meewarig aan en behandelen me alsof ik 6 ben en willen alles voor me doen. Heel lief hoor, maar ik wil het zelluf doen. (oke, misschien ben ik eerder 2 dan 6) En ik ben niet ineens een ander persoon. En ook vreemden komen naar me toe om te vragen wat er aan de hand is en waarom ik op krukken loop. Ehh, dat gaat je niet zoveel aan ramptoerist.
Maar een ander deel, vooral in het openbaar, heeft gewoon schijt. Die meppen gewoon de deur voor mijn gezicht dicht, terwijl ik hem zelf niet goed open kan maken, of dringen voor bij het naar binnen gaan in de trein, of laten me staan in de bus.
Je hoeft me niet heel anders te behandelen, een keer hulp aanbieden en me laten zitten in het ov is genoeg.