Moet even spuien hier…
Op het werk vertelde een collega dat ze een spiraal had laten zetten en dat ze dat erg pijnlijk vond (ja, we praten over zulke dingen). Ik heb gezegd: ik heb geen spiraal, dus ik weet niet hoe het voelt maar vervelend dat je pijn had.
Zegt de andere collega: och meid, krijg maar eerst kinderen, dan weet je wat pijn is. Ik heb er 3 gehad en die pijn gaat uren door, een spiraal is maar kort.
Ik vind dat weer zo’n stomme opmerking…die collega gooit altijd ‘ik was single mom van 3 kinderen in gesprekken’…we weten het nu wel.
Ook ging het over opruimen. Ik zeg: kan me voorstellen dat in een huishouden met een klein kind/kinderen niet altijd opgeruimd is. Zegt de übermutti: nou maar je kan ze dat toch leren? Ik had 3 kleine kinderen en het was altijd opgeruimd.
Zucht…en toen een andere collega vertelde dat het bij hem thuis een chaos is omdat zijn vrouw alleen maar met de baby in de weer is (7mnd) omdat die veel huilt en niet wil eten en slapen, zegt Mutti: och echt? Is ze overweldigd? En dan met zo’n semi triomfantelijke blik, als in: nou ik had 3 kinderen blabla.
Ik heb al eens gezegd dat iedereen anders is en het moederschap anders ervaart en dan zegt ze ook: jaaaa is zo maar ik had 3 kleine kinderen en was alleen, ik heb me ook niet aangesteld.
Bij haar mag niemand klagen of het moeilijk hebben want ze komt elke x met dat verhaal.
Verder werk ik graag met haar, dus al te veel tegen haar ingaan doe ik niet, anders is de werksfeer ook verziekt. Dus sorry, daarom moeten jullie het nu aanhoren😅
(die er agressief van wordt)


