Voor de duidelijkheid: ik ben het hier absoluut niet mee eens, maar veel christenen maken een onderscheid tussen geaardheid op zich en het praktiseren daarvan. Ze geloven dat mensen niks aan hun homoseksuele geaardheid kunnen doen en dat ze evenveel waard zijn als ieder ander in de ogen van God.
(Dit is al een hele stap in de goede richting, er zijn namelijk ook wel christenen (gelukkig steeds minder) die het puur als een zonde en iets tegennatuurlijks zien en die vergeten dat het niet iets is waar je voor kiest.)
Ze geloven echter wel dat God niet wil dat je een homoseksuele relatie aangaat. Ze zien het dan als de persoonlijke strijd van iemand om niet toe te geven aan de verlangens die diegene nou eenmaal heeft. (Zoals ieder mens in zijn leven zijn eigen dingen heeft waar hij tegen moet strijden, denk aan lichamelijke of geestelijke ziekte of andere nare dingen die iemand kunnen overkomen.)
Een beetje vergelijkbaar met hoe veel mensen over pedofilie vs. pedoseksualiteit denken. Die geaardheid op zich maakt iemand niet tot een slecht mens, je kunt er namelijk niks aan doen. Je mag het echter niet in de praktijk brengen.