Ik ben in zo’n grafstemming, echt. Ik heb al een aantal dagen discussies met m’n baas over de lijn van ons onderzoek. Ik begrijp het eigenlijk gewoon niet helemaal waarom we het zo doen en ik ga daarover in discussie en volgens mij denkt hij zo van ‘waarom snap je het nou niet??’
En vandaag hadden we een meeting met de rest van de groep (2 anderen) en het ging erover dat ik volgende week een grote presentatie bij ons op de afdeling moet geven, mijn baas weet dat ik die meeting vreselijk vind omdat alle grote bazen vrij lullig kunnen zijn in hun kritiek (en ik ben niet de enige die er zo over denkt) dus dat ik er tegenop zie. Een van mijn andere collega’s sneed het onderwerp al aan met ‘ben je zenuwachtig’ en dan ging het er gelijk over ‘oooh dat hoeft toch niet en je kan het toch wel en je moet het allemaal niet zo persoonlijk aantrekken’, en toen begon m’n baas nog zo van ‘ja lapzwans vind dat een vervelende meeting, maar dat is niet nodig, hoe zie jij die kritiek dan lapzwans? leg is uit’
En ik kreeg echt even kortsluiting, voelde me echt in een hoekje gedrukt (ook al was het goed bedoeld) en wegegzet als het zielige PhD-studentje dat het allemaal nog even moet leren, dus ik zeg zo van:
‘Is dit een therapie sessie ofzo!?’, vrij bot
Een van m’n collega’s moest lachen, maar m’n baas reageerde op z’n pik getrapt.
Nou, het zal wel, heb d’r allemaal even geen zin meer in en mensen moeten me even in m’n sok laten gaar koken.
Hier ook even illustreren. Ik lees pas heel laat bij. En dat herken ik heel erg haha, zit ik alleen in de mensa en dan denk ik “dit is de tijd van mijn leven”. Wat een leven