Ik heb de jongen waarmee ik date(te) dit weekend geholpen met sollicitatiebrieven. Hij had het aan mij gevraagd en ik wilde best helpen, maar ik had hem gevraagd om een opzet te maken (wat hij niet had gedaan) en alles straalde zoveel LUIHEID uit. Hij schreef zijn motivatie altijd op zijn telefoon, direct in die vakjes op de sites. Zat er moeilijk over te doen dat ik wilde dat hij er echt voor ging zitten. Hij vroeg wat in een brief moest (hoezo, je doet dit toch vaker, en echt overal op het internet terug te vinden). Ik heb per alinea grofweg aangegeven wat ik erin zou zetten (aan de hand van mijn eigen sollicitatiebrieven) en uitgelegd dat je wel wat extra tekst moet geven. Kwam nauwelijks iets uit. Spelfouten o my. Spelfouten in zijn cv. Was echt ontgoocheld van hoe slecht het was. Gevraagd om opzet nog eens na te kijken, te corrigeren voordat hij het naar mij stuurt (omdat je een sollicitatie nou eenmaal niet in een kwartiertje schrijft als het een goede is). Ook niet gedaan. Was echt ontgoocheld van de kwaliteit en vooral de luiheid. Wat is de moeite om even een spellingscontrole erover heen te doen? Vond het zo zo onaantrekkelijk.
Heb de brief verbeterd (praktisch herschreven) en cv fouten eruit gehaald en me vooral voorgenomen om dit eens en nooit meer te doen.
Maar krijg nu wel een bericht dat hij op gesprek mag komen.
EN NU KAN IK HET VERDOMME NIET LATEN OM ME ER TEGEN AAN TE BEMOEIEN EN ZEGGEN DAT HIJ ZICH VERDORIE VOOR MOET BEREIDEN. Hij vindt dit niet zo nodig, want hij āvoelt zich er wel goedā over. Man, je bent uitgenodigd omdat IK je praktisch een goede brief heb gedicteerd en die later heb gecorrigeerd en nu voel JIJ je er wel goed over en loopt het wel los? BEREID JE GEWOON VOOR IDIOOT, ik ga niet vaker je brieven schrijven. Ik wil dat hij die baan krijgt omdat ik hoop dat hij iets nuttigs gaat doen met zijn leven, maar ergens zit ik mezelf er ook enorm over op te vreten dat hij nu al denkt de buit binnen te hebben met iets wat ie niet eens zelf gepresteerd heeft.