Godnondedomme ben net even bij m’n werkgever langsgegaan om ze te updaten over mijn langdurige afwezigheid (is fijner dan steeds weer een berichtje met “joe ik kom volgende week nog steeds niet”, dacht ik dan) en er werd me eigenlijk gewoon verteld dat als die burnout me zo dwarszit ik dan maar ontslag moet nemen?
Terwijl ik dus al had gezegd dat de burnout 60% de ziekte van mn vriend is, 30% een structureel probleem dat ik al jaren meesleep en slechts 10% het huidige lage loon en het pendelen?
Is die 10% echt 80% van zo’n gesprek waard???
Jezus het is niet eens zeker of mijn vriend ooit van die kanker afkomt??? En zij maken zich zorgen om hoe ge(de)motiveerd ik ben???
Zenuwachtig!
De familiehond van mijn vriend moest afgelopen zomer ook ingeslapen worden, de dierenarts heeft dat toen bij hen thuis gedaan in zijn eigen vertrouwde omgeving. Op verzoek deed ze het ook zonder infuus omdat hij daar ook altijd heel onrustig van werd. Hij kreeg dus een slaapmiddel ingespoten en is vanaf toen heel rustig ingeslapen met iedereen erbij. Naar omstandigheden was dit wel de mooiste manier waarop hij kon gaan. In overleg was er dus heel veel mogelijk met de dierenarts, dus ik zou het zeker bespreekbaar maken. Wie weet kan er meer dan je denkt. Veel sterkte!